«Σκόνη με ζέστη» του Μάριου Λεβέντη

Σκόνη με ζέστη μέσα κι έξω μας. Σκόνη με ζέστη που απειλεί την ατμόσφαιρα της διάθεσής μας. Σκόνη με ζέστη εκτός τόπου και χρόνου έρχεται ως ένα αποπνικτικό κοκτέιλ να μας συντρίψει. Κι εμείς περιμένουμε το τελευταίο λεπτό της ώρας για να άρουμε τη σημαία των κρίσιμων και των μεγάλων αποφάσεων. Που τις περισσότερες φορές όχι μόνον δεν μας απελευθερώνουν απ’ τους περιορισμούς μας, αλλά μας εκθέτουν μπροστά στην καλοκαιρία που πάψαμε να διεκδικούμε και να προσμένουμε.

Όχι γιατί περιμένουμε πάντα το ακαδημαϊκό τέταρτο για να δούμε πώς θα πνεύσουν οι άνεμοι, αλλά γιατί το εξαντλούμε φανατικά. Είναι δεδομένο ότι ο καιρός ακολουθεί τον άνθρωπο. Κι εμείς πολεμάμε τόσο πολύ τη σταθερότητα της ηλιοφάνειας, βλάπτουμε σε τέτοιο βαθμό τη φύση που δεν της αφήνουμε άλλη επιλογή από την ομίχλη. Ορατότης μηδέν μας χαρακτηρίζει κι αυτή ακριβώς μας εκδικείται. Λέμε “εν καιρώ” και σοβαρολογούμε. Γιατί τ’ αφήνουμε όλα στην τύχη της αναβλητικότητάς τους. Γιατί δεν φροντίζουμε ποτέ τον αέρα που αναπνέουμε. Γιατί είμαστε πάντα της τελευταίας στιγμής. Πάντα τελευταίοι, πάντα τόσο πίσω σε όλα, πάντα αργοπορημένοι και καθυστερημένοι, παίρνουμε τον δρόμο για τις προόδους. Επαναστατούμε, διαδηλώνουμε, αντιστεκόμαστε, αντιπολιτευόμαστε για την ιστορία και μόλις έρθει η ώρα να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, ψάχνουμε το ακριβό ρολόι στον καρπό που θα μας χαρακτηρίσει γουστόζικους στο θεαθήναι. Γιατί στα επιχειρήματα κρίνονται όλα τελικά κι όχι στα κοινά μελήματα.

Είναι δεδομένο ότι ο καιρός ακολουθεί τον άνθρωπο. Σκόνη με ζέστη θα κάνει πάντα στο έθνος της ανεκτικότητας και του ωχαδερφισμού. Από την τοξική ατμόσφαιρα στον καθαρό ουρανό, πολλά χιλιόμετρα δρόμος. Που ακόμα κι αν είναι ανοιχτός, εμείς κάνουμε πως δεν βλέπουμε για να καθυστερήσουμε ακόμα περισσότερο. Αλλά, είπαμε, ορατότης μηδέν μας χαρακτηρίζει κι αυτή ακριβώς μας εκδικείται.