«Το μπέρδεμα» του Μάριου Λεβέντη

Είναι μια εποχή που όλα θέλουν εξήγηση. Από το τι νιώθουμε, γιατί το νιώθουμε μέχρι και το πώς το νιώθουμε. Είναι μια εποχή που μέχρι και η αίσθηση χρειάζεται μετάφραση. Γιατί μάθαμε στο παραδόθηκε κι όχι στο μεταδόθηκε του νοήματος. Γιατί μισούμε τόσο πολύ το νόημα μεταξύ μας αλλά αγαπάμε παράφορα το μπέρδεμα. Αγαπάμε που γινόμαστε κουβάρι με τους άλλους, αλλά αποφεύγουμε να το ξετυλίξουμε. Αγαπάμε να μην καταλαβαίνουν τι ακριβώς λέμε, να μην  βρίσκουν ευθύ αντίκρισμα τα λόγια μας, να υπάρχει αυτή η ασάφεια που δημιουργεί παρανοήσεις.

Είναι μια εποχή που όλα ανεβαίνουν στη ζυγαριά των πραγματικών τους διαστάσεων. Είναι ευκρινή, νεταρισμένα και ασυμβίβαστα. Όπως οφείλουν. Αλλά εμείς, ακόμα και τις καθαρές εξηγήσεις τις θέλουμε λεκιασμένες. Αγαπάμε να επιδιδόμαστε στο χάσμα, να το επικαλούμαστε και κάπως έτσι μπορούμε να δικαιολογούμε τις καμένες γέφυρες και το κάρβουνο που μουτζουρώνει τα χέρια μας.

Είναι μια εποχή αντιποιητικότητας έτσι κι αλλιώς. Το πλέον ανόητο όμως είναι  που δεν ξέρουμε, ούτε μάθαμε ποτέ να συζητάμε. Κάθε άλλο. Μάθαμε να κολακεύουμε τις κουβέντες. Μάθαμε να ενθαρρύνουμε ρηχές συμπεριφορές, όχι βαθιά νοήματα. Ακόμα και το ίδιο το νόημα, δεν θέλουμε να έχει νόημα. Γιατί, όσο μεγαλώνουμε, η ποίηση που αρνηθήκαμε για να εκπαιδευτούμε στην ηθική αξία, την αγάπη και την ευγένεια, γίνεται η ποιότητα που δεν έχουμε. Παίζουμε με τις λέξεις προσδοκώντας την ελαφρότητα και όχι την ουσία.