«Τα ροδοπέταλα»

 Του Μάριου Λεβέντη

Κανένας δρόμος δεν είναι στ’ αλήθεια στρωμένος με ροδοπέταλα. Όλοι οι δρόμοι έχουν ως κύριο υλικό την πίσσα. Και οι εθνικές και τα στενά ακόμα και τα μονοπάτια. Πολλώ δε μάλλον στην ίδια τη ζωή που το βασικό της οδόστρωμα είναι ικανό μόνο για μονόδρομους.

Μονόδρομους που πρέπει να τους περάσουμε μόνοι μας σαν τη μεγάλη δοκιμασία, μαζί με όλες τις δυσκολίες που μας βρίσκουν κατά καιρούς και παριστάνουν τις ξεναγούς. Κανείς δεν μπορεί να περιγράψει την ιστορική σημασία του κόπου μας. Κανείς δεν ξέρει το ψηφιδωτό της ψυχής μας καλύτερα από εμάς.

Η δυσκολία δεν αγαπήθηκε ποτέ από τον εαυτό της. Ο ίδιος ο άνθρωπος είναι που της δίνει εύρος, σχήμα και υπόσταση. Γιατί ποιον θα δυσκόλευε η δυσκολία αν δεν υπήρχε το ανθρώπινο μυστήριο; Τι θα το εξιχνίαζε καλύτερα από την καθημερινή μάχη που δίνουμε για ν’ ανταπεξέλθουμε με τις δυνάμεις μας καταδικάζοντας κάθε μορφή αυτοματισμού;

Επειδή όμως τώρα πια μέχρι και η αξιοπρέπεια κάνει οτοστόπ, μην εγκαταλείπουμε. Μην σηκώνουμε τα χέρια, μην παραδινόμαστε. Γιατί η δυσκολία είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί στο καπηλειό της ουσίας.

Κανένας δρόμος δεν είναι στ’ αλήθεια στρωμένος με ροδοπέταλα. Όλοι οι δρόμοι έχουν ως αναμενόμενο συμμετέχοντα τον άνθρωπο που έρχεται για να παλέψει ακόμα κι αν δεν έχει μαύρη ζώνη στο βάσανο. Εμείς διεκδικούμε, απαιτούμε, γκρινιάζουμε πριν παλέψουμε. Αναζητούμε το «ευχαριστώ» ενώ δεν είμαστε με τίποτα ευχαριστημένοι. Αναζητούμε την ευτυχία ενώ με κάθε αφορμή υποστηρίζουμε την δυστυχία.

Αυτό όμως δεν είναι το δύσκολο. Είναι το εύκολο αποτέλεσμα του παιδιάστικου εγωισμού που θέλει ακόμα και την ευτυχία μπροστά στα πόδια του χωρίς να κάνει ένα μίλι για να την κατακτήσει. Και μπορεί τα ροδοπέταλα να είναι ψεματάκια παρηγοριάς, αλλά η μεγάλη αλήθεια είναι ότι το ρόδο βάφεται κόκκινο απ’ το αίμα του ανθρώπου και φυτρώνει απ’ τον ιδρώτα του.

Μάριος Λεβέντης