«Λάχανο-καρότο» του Μάριου Λεβέντη

Η σαλάτα της προσδοκίας σας για μας είναι λάχανο-καρότο. Η κλασική. Αυτή που σερβίρεται πάντα πρώτη στο δείπνο ηλιθίων για καλό μεταβολισμό της ιστορίας. Εκεί που τ’ ανακατεύουμε όλα εκτός απ’ την ευφυΐα μας. Γιατί οι συνθήκες κρατάνε τελικά και το μαστίγιο και το καρότο. Αυτές διαφεντεύουν. Οι συνθήκες. Που παρόλη την γενική αοριστία τους, γίνονται τραγικά επικίνδυνες, γίνονται συγκεκριμένες και μας τρώνε λάχανο.

Το μέλλον μας είναι που σερβίρεται ψιλοκομμένο στο μπολ της εθνικής θυσίας. Το μέλλον που έρχεται πάντα πρώτο πριν απ’ το κυρίως πλήγμα του παρόντος. Το λαχανικό που διακυβεύεται πάντα στο τραπέζι και συχνά μπερδεύεται με το κουτόχορτο ματαιώσεων που γευόμαστε όλο και συχνότερα. Όμως δεν τρώγεται πια το παραμύθι κι εμείς ορεγόμαστε αυτό ακριβώς που κυνηγάτε να σκοτώσετε. Θέλουμε να κάνουμε τη δική μας σαλάτα, τους δικούς  μα;αυτοσχεδιασμούς. Με τα ρίσκα μας, τα λάθη μας και τις επιλογές μας. Θέλουμε το μέλλον μας, χωρίς καμουτσίκι.

Γιατί αν όντως είμαστε ότι τρώμε, τότε εσείς κερδίζετε με διαφορά. Γιατί, προς το παρόν, δεν έχουμε καμία ομοιότητα πλέον με τα όνειρα που τολμάνε, αλλά μ’ αυτά που δειλιάζουν και φοβούνται να ενεργήσουν. Γιατί αν όντως είμαστε ότι τρώμε, δεν μας αξίζει το μενού μιας ραντισμένης ζωής με φυτοφάρμακα. Μας αξίζει η επάρκεια, η φρεσκάδα της αξιοπρέπειας, η δροσεράδα της επιβίωσης. Τώρα αν εσείς εξακολουθείτε να θέλετε να  μας τρώτε λάχανο, κόψτε τον εαυτό σας στη θέση μας και σερβιριστείτε την ματαιοδοξία σας.