«Σεβασμός στις γυναίκες»

Του Μάριου Λεβέντη

Κάθε μέρα οφείλει να είναι γιορτή για τις γυναίκες. Είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε και να τονίσουμε τη θέση τους στην κοινωνία και τον κόσμο. Πολύ περισσότερο σήμερα που συνεχίζει να μας παραξενεύει το γεγονός ότι σηκώνουν τα μάτια τους  απ’ το δάπεδο και ζητούν μια καλύτερη αντιμετώπιση σ’ έναν κόσμο μη αντιμετωπίσιμο.

Γιατί πάντα αποτελεί σχόλιο κάθε αντανάκλαση του βλέμματός τους  στον κοινωνικό καθρέφτη: σχολιάζουμε ακόμα την γυναίκα καριέρας γιατί τολμάει να φύγει απ’ το πλυσταριό και παύει να είναι «δούλα και κυρά του κυρίου».

Σχολιάζουμε ακόμα την γυναίκα της κάρτας ανεργίας γιατί τα χρόνια της δεν της επιτρέπουν εργασία ή γιατί δεν ανήκει στην ηλικιακή ομάδα που θα τραβήξει τα βλέμματα. Σχολιάζουμε ακόμα την γυναίκα της περιόδου που μας χαλάει τις ορέξεις γιατί δεν μπορεί να γίνει δικιά μας όταν εμείς θέλουμε. Σχολιάζουμε ακόμα την γυναίκα της εμμηνόπαυσης γιατί αλλάζει το σχήμα της διάθεσής της και πλέον θεωρείται ξεγραμμένη απ’ τον χάρτη.

Σχολιάζουμε ακόμα την γυναίκα της ρυτίδας που δεν είναι του γούστου μας για να μας αναστατώσει. Σχολιάζουμε την γυναίκα της πλήρους γονεϊκότητας γιατί φοράει τα παντελόνια της γενναιότητας και μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της αποδεικνύοντας περίτρανα ότι ξέρει και τον κόπο και τον τρόπο να σταθεί σε όλους τους ρόλους.

Οι εποχές που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται ως σκεύη ηδονής, ως μηχανές αναπαραγωγής, ως καθαριστικά υπολήψεων ή ως σκούπες για την πάχνη που απορρέει απ’ τη γρουσουζιά των συναισθημάτων μας, οφείλουν να φύγουν αμετάκλητα και να μην ξαναγυρίσουν ποτέ.

Δεν είναι δυνατόν να ξεχνάμε τον σεβασμό μας απέναντί τους, να τις υποβαθμίζουμε, να τις κακοποιούμε και να τις σκοτώνουμε με κύριο αίτιο την ανεκδιήγητη θολωμένη κρίση μας. Η αγάπη δεν γίνεται ούτε θάνατος, ούτε ξυλοδαρμός, ούτε εκφοβισμός, ούτε βιασμός. Αλλιώς δεν αγαπάμε την γυναίκα, αγαπάμε την τυραννία της, τον διασυρμό της και την μυϊκή αδυναμία της να μας αντισταθεί.

Σεβασμός στις γυναίκες, κύριοι. Που γεννάνε, που γαλουχούν, που υιοθετούν, που πονάνε, που μάχονται, που ανέχονται και κοσμούν με την παρουσία τους τούς ναούς του κόσμου. Ελάτε, γιατί πολύ βαριά τους χρεώσαμε το προπατορικό αμάρτημα.

Δεν φταίει για όλα η Εύα. Ισότητα στις ευθύνες, λοιπόν, που είναι άφυλες και κοινές για όλους. Κι αν τα μυαλά μας είναι ακόμα βουτηγμένα στη γυάλα με τα χρυσόψαρα, ας θυμηθούμε ότι όλους, ανεξαιρέτως, γυναίκα μάς γέννησε με τους αφόρητους πόνους που πάντα αμφισβητούμε.

Μάριος Λεβέντης