Τι είναι η πατρίδα μας;

Tου  Γιώργου Σιακαντάρη

Είμαστε στη δεύτερη εβδομάδα από την βάρβαρη και απολύτως καταδικαστέα επίθεση κατά του Γιάννη Βαρουφάκη, ακολούθησε ο προπηλακισμός του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ Δημήτρη Βίτσα από κάποιους αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς.

Ο κ. Βαρουβάκης ξεπερνώντας κάθε αίσθηση του πολιτικά γελοίου δήλωσε πως του επιτέθηκαν μπράβοι της νύχτας. Την ίδια στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως ο Πρόεδρός του απέδειξε πως τελικά ο σκορπιός δεν αντέχει να μη δαγκώσει τον βάτραχο που τον μεταφέρει απέναντι.

Μόνο που εδώ ο κ. Πολάκης είναι ο σκορπιός και βάτραχος είναι ο κ. Τσίπρας. Αυτός δεν τόλμησε να μη κουβαλήσει στην πλάτη του τον πολακισμό και να έρθει σ’ οριστική ρήξη όχι με τον Πολάκη, αλλά με τον εαυτό του τού «go back madam Merkel».

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ζυγίστηκε, όχι ως κεντρώος, αλλά ως μετριοπαθής αριστερός και εβρέθη ελλιπής. Δεν τόλμησε να τα βάλει με τον εαυτό και απογοήτευσε όλους όσοι έλπιζαν πως θα μπορούσε αυτός να αναδιοργανώσει την ελληνική Αριστερά,, όπως λανθασμένα έγραφα εδώ στα ΝΕΑ (Οι δυο ψυχές του ΣΥΡΙΖΑ  και το σοσιαλδημοκρατικό big bang – 20-02-2023).

Ο πολακισμός τελικά δεν είναι ένα ρεύμα μεταξύ άλλων μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι μια ψυχή απέναντι στην ψυχή της ανανεωτικής Αριστεράς,  αλλά μια πολιτισμική τάση της «αγενούς κοινωνίας» που συγκινεί πολλούς και διατρέχει εγκάρσια την σπονδυλική στήλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι ένας λόγος που καλλιεργεί το μίσος στις ανθρώπινες σχέσεις.  Είναι όμως και κάτι άλλο. Είναι η επιβεβαίωση πως στα πολιτικά συστήματα τα «κουκιά» ζυγίζουν περισσότερο από τις ιδέες. Και αυτό δεν αφορά μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Και όμως καθόλου δεν έπρεπε να μας εκπλήσσει αυτό. Η πατρίδα μας είναι μια χώρα που οι αναρχικοί της γράφουν συνθήματα όπως το «viva la Muerte» που είναι το κλασικό σύνθημα των ισπανών φαλαγγιτών.

Στον ΣΥΡΙΖΑ θέλουν(;)να γίνουν σοσιαλδημοκράτες, αλλά υποστηρίζουν ακόμη το σταλινικό «έχουμε την κυβέρνηση, όχι όμως και την εξουσία, εννοώντας πως η διάκριση των εξουσιών δεν τους αγγίζει.

Έχουμε μια δικαιοσύνη που ενώ έχει να επιδείξει διαμάντια όπως την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη που τύλιξε σε μια κόλα χαρτί τους ναζί της Χρυσής Αυγής, την εισαγγελέα που αντιστάθηκε στην προσπάθεια των κρατικών μηχανισμών να ενοχοποιήσουν αθώους όπως ο Δημήτρης Ινδαρές και τα παιδιά του, έχουμε και δικαστικούς λειτουργούς που κλείνουν τα μάτια μπροστά στις κοινωνικές αδικίες.

Έχουμε όμως και «φιλελεύθερους φίλους της δημοκρατίας» που προσβάλλουν τμήμα της κοινωνίας θεωρώντας πως στις διαδηλώσεις για το τραγικό δυστύχημα συμμετείχαν μόνο αντισυστημικοί και αμφιρέποντες μεταξύ λογικής και αντισυστημισμού, όχι όμως και λογικοί κι άλλους που με αφορμή τις εξελίξεις στη Γαλλία θεωρούν πως η αποφυγή της χρεοκοπίας έχει μεγαλύτερη σημασία από τη χρεοκοπία της δημοκρατίας;

Αυτοί δεν εξανίστανται κατά του Πολάκη, επειδή αυτός θέλει να τους εξοντώσει, αλλά επειδή αυτοί «βγάζουν σπυράκια» κατά του προηγούμενου εαυτού τους και θέλουν να εξοντώσουν κάθε είδους Αριστερά και αριστερό/η. Το πρόβλημα για τη δημοκρατία είναι μεγάλο, αν την επιβουλεύονται οι εχθροί της. Τι γίνεται όμως όταν την επιβουλεύονται και οι «φίλοι» της;

Γιώργος Σιακαντάρης