«Τι απέναντι στην “κανονικότητα” του κυρίου Μητσοτάκη»;

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Η σημερινή συζήτηση ανάμεσα στον κύριο Διονύση Τεμπονέρα, τον κύριο Μανώλη Χριστοδουλάκη και την κυρία Εφη Αχτσιόγλου έχει τίτλο «Απέναντι στον κύριο Μητσοτάκη, ποιος;». Ερώτημα που επιβεβαιώνει την κυριαρχία Μητσοτάκη παρά την αμφισβητεί.

Με τέτοιον άστοχο τίτλο οι τρεις τους είναι «υποχρεωμένοι» να δηλώσουν πως αντίστοιχα αυτός είναι ο Στέφανος Κασσελάκης, ο Νίκος Ανδρουλάκης, ο Αλέξης Χαρίτσης. Ηδη ο Μανώλης Χριστοδουλάκης «υποχρεώθηκε» να δηλώσει πως είναι το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και ο κύριος Ανδρουλάκης. Η συζήτηση τελειώνει πριν αρχίσει. Το ζητούμενο όμως είναι μια συζήτηση για το «Τι απέναντι στην «κανονικότητα» του κύριου Μητσοτάκη;».

Δεν πάει καιρός που η ΝΔ είχε χαρακτηρίσει ως «κυνική ομολογία» τη δήλωση της Εφης Αχτσιόγλου, όταν ακόμη αυτή ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, πως «η κανονικότητα στην πραγματικότητα ποτέ δεν είναι ευκαιρία για την Αριστερά». Θεοί και δαίμονες έπεσαν απάνω της για αυτή τη δήλωση. Ηταν όμως, ιστορικά, η διατήρηση των κεκτημένων, όπως εκφράζεται με την έννοια της «κανονικότητας», ευκαιρία για τη σοσιαλδημοκρατία;

Ή αυτή ήταν η παράταξη του καλύτερου αύριο (πρόοδος) απέναντι στην «κανονικότητα» (συντήρηση); Η σοσιαλδημοκρατία μεσουρανούσε όταν έπειθε πως εκφράζει το καλύτερο αύριο απέναντι στο κανονικό χθες. Σήμερα όντως οι πολίτες έχουν «μειωμένες προσδοκίες».

Ψηφίζουν αυτόν που εγγυάται πως το αύριο δεν θα είναι χειρότερο από το σήμερα. Λόγω απουσίας εναλλακτικής πρότασης θέλουν να διατηρήσουν τα όποια κεκτημένα. Δεν ελπίζουν σε καινούργια.

Αυτό είναι η «κανονικότητα». Τα κόμματα των τριών θα ήταν σε πολύ καλύτερη θέση αν δεν αρκούνταν σε έναν στείρο «αντιμητσοτακισμό», αλλά προχωρούσαν στην κατάθεση εναλλακτικής πρότασης στην «κανονικότητα» του κυρίου Μητσοτάκη.

Εχει μεγάλο δίκιο ο Νίκος Ανδρουλάκης που αντιτίθεται στη μηχανική συνένωση των κομμάτων των τριών στελεχών. Οι αντιδράσεις όμως στο

άμεσο άνοιγμα του μεταξύ τους διαλόγου σημαίνει παράδοση, όλων τους, στην κυριαρχία του κυρίου Μητσοτάκη. Βεβαίως και δεν χρειάζεται καμία τεχνητή συνένωση.

Χρειάζονται όμως συζητήσεις που θα εστιάσουν στο πώς «ο κόσμος της εργασίας» θα δώσει τη δική του απάντηση «στον κόσμο της κανονικότητας», ο οποίος είναι ο κόσμος της συσσώρευσης πλούτου στα υψηλά πατώματα και της δήθεν «διάχυσής» του από εκεί στους ημιωρόφους και στα υπόγεια.

«Κανονικότητα» και «Κέντρο» είναι έννοιες που νομιμοποιούν όλους όσοι τα τελευταία χρόνια εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για χάρη της ΝΔ. «Αντιμνημόνιο, όσους το εγκατέλειψαν για την εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Αν ανοίξει η συζήτηση από πλευράς των κομμάτων των τριών για τη δική τους εναλλακτική πρόταση στα περί «Κέντρου» και «κανονικότητας», σίγουρα θα βρεθούν σε καλύτερη θέση. Για να μην αδικώ όμως κανέναν, αυτό είναι εύκολο να λέγεται, αλλά δύσκολο να γίνει.

Πάντως το παιχνίδι για την κατάκτηση του «Κέντρου» και της «κανονικότητας» γίνεται εκτός έδρας, στο γήπεδο της ΝΔ. Η αλλαγή γηπέδου απαιτεί κίνηση ιδεών και όχι «άδεια» από τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.

Ούτε βεβαίως γίνεται με το να λιώνουν κάποιοι τις σόλες τους κάνοντας κύκλους στα πλακάκια του «αριστερού ριζοσπαστισμού», όπως συμβαίνει με ορισμένους στη Νέα Αριστερά.

Γιώργος Σιακαντάρης