«Η φατσούλα του μηδέν» του Μάριου Λεβέντη

Η ανέκφραστη φατσούλα του μηδέν περιμένει από μας ζωντάνια. Περιμένει από μας πνοή. Περιμένει να της δώσουμε τ’ απαραίτητα χαρακτηριστικά. Να βγάλουμε από το περίγραμμα, έκφραση. Όπως κάναμε άλλοτε με τα σχέδια της ζωής. Όπως κάναμε στις παιδικές ζωγραφιές μας και ο κύκλος με το κενό γινόταν πρόσωπο χαρούμενο. Τώρα τα παιδικά μας μολύβια είναι πολυκαιρισμένα και άξυστα. Τώρα η φατσούλα του μηδέν δεν έχει όρεξη ν’ αποκτήσει βλέμμα, ούτε να δηλώσει σώνει και καλά κάποια προσωπικότητα. Ίσως να φταίει που μεγαλώσαμε και δεν παίζουμε πια με μολύβι και χαρτί. Ίσως, αν τελικά το τολμήσουμε, το παιδάκι να βγει άγριο και σκυθρωπό σαν τους καιρούς του και γι’ αυτό το αναβάλλουμε.

Η ανέκφραστη φατσούλα του μηδέν που αδημονεί πάνω στο καβαλέτο της δυστοπικής πραγματικότητας, περιμένει να του φτιάξουμε τα φρύδια, τα μάτια, τα χείλη, τ’ αυτιά, τα μαλλιά, τα χέρια, τα πόδια και στο τέλος το μυαλό. Σαν πινελιά. Όσο αισιόδοξο μπορεί να γίνει ένα μυαλό σε μια κόλα χαρτί. Για να μην έχει να σκέφτεται τόσα αδιέξοδα όσα οι δημιουργοί του. Να μην πελαγοδρομεί σε φόβους και ανασφάλειες και καρκινογόνα άγχη. Ν’ ανταπεξέρχεται, να μάχεται, να μην  εγκαταλείπει, να συνεχίζει, ό,τι κι αν γίνει να συνεχίζει να ονειρεύεται.

Η ανέκφραστη φατσούλα του μηδέν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το σημερινό έργο τέχνης των ενηλίκων που ψάχνουν τον παιδικό εαυτό τους μέσα σε εικονογραφίες θλιβερών γεγονότων χωρίς υπογραφή. Μια φατσούλα πολύ κατατοπιστική τελικά και σχεδόν ιδανική για το παιχνίδι της κρεμάλας που παίζει η ομάδα των ισχυρών και έχει εμάς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους των θυμάτων. Εμάς που σχηματίζουμε σεμνά και ταπεινά τις ήττες μας ενώ ταυτόχρονα αναζητούμε μανιωδώς τη λέξη που θα παρακινήσει το προσδόκιμο της ζωής μας στο παρακάτω.Υποθέτουμε, φανταζόμαστε, λέμε, γράφουμε και σβήνουμε γράμματα. Ετοιμαζόμαστε να καούμε. Εκτός κι αν μας έρθει η επιφοίτηση του ρήματος “αντέχω” που είναι η κρυμμένη λέξη μας και μάλιστα λειτουργεί πυροσβεστικά. Και τότε, όλα, μ’ έναν μαγικό τρόπο, θα έχουν πράγματι μια αίσια έκβαση και έκφραση. Μια ζωγραφιά των σοβαρών μας χρόνων.