«Το τιμημένο» του Μάριου Λεβέντη

Όλα δείχνουν πως θα το πάρουμε τελικά το έπαθλο της υπομονής. Θα το σηκώσουμε δεξιοτεχνικά το τιμημένο. Αν και δεν ξέρουμε κατά πόσο οι εποχές είναι ικανές για τιμητικές διακρίσεις. Περισσότερο είναι ιδιαιτέρως ικανές για τιμές. Υψηλές τιμές αίσχιστης ακρίβειας. Αγωνιούμε κι αγωνιζόμαστε να βγούμε απ’ τον ποταμό των οφειλών και δεν υπολογίζουμε τον λογαριασμό της γαλήνης. Δεν υπολογίζουμε το χαλικάκι στη λίμνη που αργά ή γρήγορα θα ταράξει ακόμα εντονότερα  την κοιλότητα της στεριάς μας και θα πλημμυρίσει χρέη. Θα φουσκώσει κι άλλους απλήρωτους λογαριασμούς και μαζί με το ρέμα που μας απειλεί, μας εκβιάζει και το ρεύμα. Το προσεχώς κομμένο ρεύμα που είναι και το μόνο θεμιτό, όταν τα προτιμούν όλα στη συσκότιση, για να μην φωτίζονται οι ατέλειες και οι επικείμενες συντέλειες.

Όλα δείχνουν πως  θα ανταποκριθούμε και στο μετάλλιο και στο κύπελλο. Περισσότερο όμως θα κριθούμε για το κουμάντο μας, παρά που θα διακριθούμε για το υπομονετικό ταλέντο μας. Γιατί η υπομονή είναι ταλέντο. Και καλλιεργείται. Ανάλογα τα δεινά και τους δυνάστες.  Αν και δεν  θα ‘πρεπε  να μας κάνει καμιά απολύτως εντύπωση. Έτσι κι αλλιώς, μια καλλιτεχνική χώρα όπως η δική μας, έχει πάντα έμφυτη την ψάθα για να πεθάνει. Γι’ αυτό και η κάθε μέρα είναι λίγο πιο εξοικειωμένη από την προηγούμενη και μας χρήζει πελαγωμένους ανθρώπους.

Όλα δείχνουν πως ο πνιγμένος εαυτός μας, θα πιαστεί απ’ τα μαλλιά του και θα αρθρώσει καινούργιες παροιμίες διάσωσης, λίγο πριν μαδήσει σα νούφαρο απ’ το αδιέξοδο. Έτσι παίρνουμε το πρωτάθλημα που φτάνει πια στο μη περαιτέρω: με παροιμίες και λαϊκές ρήσεις. Αλλά η φιλοσοφία δεν πληρώνει, ούτε πληρώνεται και ο λαός χρωστάει. Γι’ αυτό και είναι όλοι  χαμένοι από ανεύθυνο χέρι. Εκπατρισμένοι απ’ τα ίδια τα σπίτια τους, ξημεροβραδιασμένοι σε ενεχυροδανειστήρια για να μπορέσουν να σηκώσουν το απόδημο αύριο. Το τιμημένο.