Η επιστροφή του πολιτικού

Του Γιώργου  Σιακαντάρη

Η τραγική απώλεια και ο υπερήφανος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε την ασθένεια της η Φώφη Γεννηματά συγκλόνισε τους πάντες, είτε ήταν πολιτικοί της φίλοι είτε πολιτικοί-και μόνο- αντίπαλοι. Πως όμως έφτασε το κόμμα του 48% στην εξαέρωση του;

Όσοι θεωρούν ότι το ΠΑΣΟΚ καταποντίστηκε επειδή ψήφισε τα μνημόνια, δεν προσεγγίζουν όλη την αλήθεια. Το ΠΑΣΟΚ αυτοκτόνησε από τη στιγμή που μετά το 2004 σταμάτησε να λειτουργεί ως κόμμα και λειτούργησε ως ΜΚΟ.

Στο τότε ΠΑΣΟΚ επιβληθεί μια άποψη για τον τρόπο λειτουργίας του που ναι μεν ακολουθούσε διαδικασίες που υπήρχαν στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ, αλλά εδώ απέκτησαν τη δική τους δυναμική.  Αυτό μετά το 2004 έπαψε να λειτουργεί εσωκομματικά ως θεσμός αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.

Η εκ των πραγμάτων κατάργηση των κομματικών διαμεσολαβητικών θεσμών (Κεντρική Επιτροπή, κομματικές οργανώσεις και συνεδριάσεις), η κατάργηση του ρόλου του μέλους και κυρίως η κατάργηση των ψηφοφοριών εντός του κόμματος με βάση διαφορετικές προτάσεις και πλατφόρμες απ’ αυτές της ηγεσίας, η λειτουργία του κόμματος με «θεματικές ενότητες» και όχι ως ολικός ζωντανός πολιτικός οργανισμός δημιούργησαν μια αδιαμεσολάβητη σχέση μεταξύ του ηγέτη και των «υπηκόων» του.

Έτσι το ΠΑΣΟΚ μετετράπη σε κόμμα που ενδιαφέρεται για ταυτοτικά ζητήματα, πράγμα θετικό, αλλά αδιαφορεί για τα κοινωνικο-ταξικά, πράγμα πολύ αρνητικό. Έτσι όταν ήρθαν τα μνημόνια βρέθηκε απροετοίμαστο να αντιμετωπίσει τη ρευστοποίησή του. Ήταν πλέον ένα κόμμα χωρίς ταξικές αναφορές.

Εξάλλου ένας από τους λόγους ρευστοποίησης και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ήταν το ότι ο πολύτιμος εμπλουτισμός των ιδεολογικών της αποσκευών με έννοιες όπως δημοκρατία του κοινού, κοινωνία των πολιτών, πολλαπλές ταυτότητες, ηλεκτρονική δικτύωση, λογοδοσία, συνεργατική διακυβέρνηση πέταξε στα σκουπίδια όλες τις παλιές αλλά χρήσιμες ακόμη «αποσκευές» όπως τάξεις, λαός, κομματικά μέλη, αντιπαράθεση ιδεών, εσωκομματική δημοκρατία και συνταγματικός πατριωτισμός.

Με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Κίνημα Αλλαγής επανήλθε εν μέρει η πολιτική, αλλά η παράταξη καθοδηγούμενη από τις λογικές του ούτε- ούτε συνέχισε να συμπεριφέρεται ως μη κόμμα εξουσίας, ενώ συνεχίστηκε η αντιδημοκρατική λογική της απαραίτητης ομοφωνίας. Ας μη ξεχνάμε με τί αντιδημοκρατικές διαδικασίες διαγράφηκε το 2017 ο έχων πολιτικές θέσεις και ιδέες, ο πολιτικοποιημένος Γραμματέας του κόμματος Στέφανος Ξεκαλάκης και κανείς ουσιαστικά δεν βρέθηκε να τον στηρίξει.

Τούτων δοθέντων δεν αποτελεί έκπληξη η αδιαφορία της «εσωκομματικής αντιπολίτευσης» για το γεγονός πως το ανώτατο όργανό του κόμματος, το Πολιτικό Συμβούλιο, εκλέχθηκε με πλειοψηφικό σύστημα που επιτρέπει στο 50+1 να ελέγχει το 100 των θέσεων. Ιδέα βεβαίως κλεμμένη από τη ΔΗΜΑΡ στα τελευταία της και τα στελέχη της που έμειναν στο Κίνημα Αλλαγής.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος υπόσχεται την επιστροφή της πολιτικής. Την απαίτηση δηλαδή αυτό το κόμμα να λειτουργεί ως συνασπισμός εξουσίας. Και στους συνασπισμούς ομοφωνία δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως εσωκομματική δημοκρατία, την  οποία αυτός υπόσχεται.

Αυτό είναι το μείζον. Παράλληλα μόνο αυτός σεβάστηκε τους πιθανούς ψηφοφόρους καταθέτοντας μια πλατφόρμα ιδεών και αξιών, η οποία επιτρέπει συμφωνίες και διαφωνίες, αλλά επαναφέρει την πολιτική και τη δημοκρατία στο επίκεντρο της κομματικής ζωής.

Εξάλλου αυτός είναι και ο μόνος που έχει ατζέντα αλλά και υπουργικό έργο σοβαρής κοινωνικής πολιτικής και όχι νεοφιλελεύθερα φληναφήματα για «δίχτυα ασφαλείας». Ο μόνος που ρητά τάσσεται υπέρ «της ενίσχυσης των μισθών των εργαζομένων και γενικά της εργασίας ως βασικού πυλώνα παραγωγής πλούτου» και υπέρ ενός «κράτους πρόνοιας που αποτελεί μοχλό ανάπτυξης και όχι σπατάλης και κάνει τους φτωχούς μικρομεσαίους και τους μικρομεσαίους μεσαίους». Να γιατί τον στηρίζω.

Γιώργος Σιακαντάρης