«Σάπιο μήλο» του Μάριου Λεβέντη

Σάπιο μήλο, διεφθαρμένο και διαβρωμένο στέκεται στα βιολογικά προϊόντα των πράξεων μας. Βυθισμένο μέσα στη φρουτιέρα της αμαρτίας μας –της πλέον μεγάλης απιστίας μας– που τίποτα δεν πιστεύει και τίποτα δεν ερευνά. Το μήλο που μας στερεί καθημερινά τη θέα του παραδείσου, απλά και μόνο γιατί η εποχή του είναι περίεργη. Γιατί είναι πονηρή, γιατί λιγουρεύεται τη δαγκωματιά που απαγορεύεται. Το μήλο που είχε την διαβολική εξυπνάδα να γίνει χρώμα κι όλος ο κόσμος βάφτηκε με σάπιο μήλο. Χαλασμένο στον πυρήνα.

Σάπιο μήλο που παζαρεύει το κουκούτσι του με το μυαλό μας. Που δίνει τα διπλά για να μη σκεφτόμαστε, ή, αν σκεφτόμαστε να σκεφτόμαστε με περιέργεια. Πάντα με περιέργεια στο επίσης περίεργο ριζικό μας. Σάπιο πολυκαιρισμένο μήλο, κειμήλιο της τσιφουτιάς και της απανθρωπιάς μας. Μήλο που επιβεβαιώνει πως πνιγήκαμε από τη λαιμαργία μας. Από τη  λαχτάρα να φάμε λιτοδίαιτα και να βοηθήσουμε το στομάχι των ανώδυνων σκέψεων μας. Μήλο να το τεμαχίσουμε με τα πρόθυμα δόντια της παροχής και της αντιπαροχής μας. Με δόντια που όλα τα σφάζουν κι όλα τα μαχαιρώνουν και το σερβίρουν ως το επικρατέστερο φρούτο εποχής.

Σάπιο μήλο της εποχής και φρούτο της ενοχής. Το αθεόφοβο φρούτο, που ξεφλούδισε τον χαρακτήρα μας με το μαχαιράκι της πρώτης δυσκολίας και μας δελέασε στην δειλία, στην άπονη κριτική και στο καταδικαστέο ‘κατηγορώ’ των δύσπιστων κάθε είδους. Σάπιο μήλο, ελκυστικό, ξινό, πικρό και μουχλιασμένο.  Μήλο που το φάγαμε και μας έφαγε, το φάγανε και τους έφαγε. Μήλο που το κατάπιαμε, μας κατάπιε, το κατάπιανε και τους κατάπιε. Χαλασμένο στον πυρήνα. Που μας έκανε έκπτωτους του παραδείσου και επίγειους μιας κολάσεως, που δεν εκκενώνεται, δεν μαζεύεται και δεν συμμαζεύεται.