«Η κυρία Γαλήνη» του Μάριου Λεβέντη

Η κυρία Γαλήνη ξυπνάει το πρωί, πίνει τον καφέ της  και καπνίζει τουλάχιστον δύο τσιγάρα. Πληρώνει τους  λογαριασμούς, τους φόρους, τα λάθη της. Διακόπτει τη συνεδρίαση της μονότονης, της γραφικής αντάρας, οργανώνει διώξεις εναντίον των σκιών κι αλλάζει ριζικά τη διακόσμηση στα μάτια της. Παραγκωνίζει τ’ άλλα βλέμματα του κόσμου και μεθάει με το βλέμμα της ζωής σ’ ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί.  Μαθαίνει στα χεράκια της να σηκώνουν τις σακούλες των ματιών της. Μαθαίνει να τετραγωνίζει τους μαύρους κύκλους τους και γίνεται χώμα για να στάζει το δάκρυ της.

Η κυρία Γαλήνη δεν κρατάει ποτέ το κεφάλι της στην αναποδιά, δεν μεμψιμοιρεί στο βασανάκι της.  Ξετινάζει νευρωτικά ότι νερό έχουν μαζέψει τα μάτια της και συνεχίζει. Η κυρία Γαλήνη έχει την επίγνωση να γαληνεύει. Να κάνει χίλια κομμάτια τις κακές προθέσεις και τις δολιοφθορές της απαισιοδοξίας! Η κυρία Γαλήνη βάφει ελαφρώς τα χειλάκια της ίσα για να τονίζει τις αντιθέσεις της. Αγαπάει το  θέατρο, τους νέους άγνωστους ποιητές και τους αφανείς καθημερινούς ήρωες μακριά από τα εύσημα των μεγάλων διαστάσεων. Η κυρία Γαλήνη θυμάται πάντα τους περιπάτους της στην Ομόνοια και την Ερμού. Θυμάται όλα όσα έχει περάσει και τα ευγνωμονεί.

Η κυρία Γαλήνη ζαλίζεται αποκλειστικά από τα ωραία μάτια και χάνει τις αισθήσεις της στην αχαριστία. Δεν ψαρεύει κομπλιμέντα με πληρωμένες πετονιές. Λέει την αλήθεια της κι έχει τη δική της κανονικότητα. Αυτή που τείνει προς εξαφάνιση αντί για εξιλέωση. Αυτή που συνεχώς επανέρχεται και γίνεται θέμα συζήτησης, γίνεται ο νέος όρος της πολλά υποσχόμενης ανασυγκρότησης. Αυτή που γίνεται η τάση, η ροπή, η απόλυτη ευαισθησία των εκάστοτε διαπραγματεύσεων για όλους μας. Η κυρία Γαλήνη που λέγεται κι αλλιώς,  ηρεμία, κοινή ησυχία, κάλμα και νηνεμία, μάς περιμένει το συντομότερο και αφήνει την πρόσκληση ανοιχτή. Η κυρία Γαλήνη ξαπλώνει το βράδυ και δεν της παίρνει λέξη η ταραχή. Κι αυτή είναι η συνομωσία και η ουσία της.