«Μαύρο χιόνι» του Μάριου Λεβέντη

Είναι μια μέρα που πάντα τιμώ κι εκτιμώ. Για την διαφορετικότητα της ουσίας της και της ευαισθησίας της. Για όλους αυτούς τους ανθρώπους που παλεύουν με τις προστακτικές του περιθωρίου και του χλευασμού. Για όλους αυτούς τους διακριτικούς ανθρώπους που έμαθαν να γράφονται και να προφέρονται με τη συντομογραφία των «ΑμεΑ». για να μην πιάνουν χώρο στα στεγανά της άψογης ζωής. Τα στεγανά που με την ευγλωττία τους μας λύνουν τα χέρια απ’ το κόπο να γνωρίσουμε το πραγματικά διαφορετικό. Μας δένει σε μια ευάερη κι ευήλια αίθουσα φιλοφρονήσεων που κρατά την πόρτα της κλειστή και κουτσομπολεύει την ιδιαιτερότητα τους.

Σε μια ζωή που τελικά χαίρεται να ταλαιπωρεί την ιδιότητα του «διαφέρειν» στο πνεύμα και στο σώμα. Που είναι εθισμένη στον άσκοπο και άτοπο διθύραμβο και στο καλοδουλεμένο μάρκετινγκ κομπλιμέντων που φορά στολίδι την κονκάρδα του προοδευτικού της κύρους – χωρίς συνείδηση. Που δεν σκοτίζεται, όσο κι αν συσκοτίζεται. Γιατί χάνει το φως, κρύβεται μέσα στο κέλυφος απ’ το αγύριστο κεφάλι της. Σε μια ζωή που αναγγέλλει προσωπικότητες και δεν κρατιέται από τα πρόσωπα. Τα γήινα πρόσωπα. Τα διπλανά, τα κοντινά. Τα μαχητικά, τα διακριτικά, τα σιωπηλά, τα αθόρυβα. Βγάλτε την κονκάρδα σας, τσαλακώστε τη ρουτίνα, τη βιτρίνα σας και δώστε τους το μικρόφωνο. Δώστε μικρόφωνο στα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Δώστε μικρόφωνο στον αντιεμπορικό ηρωισμό μιας κοινωνίας, που σας χαλάει την είσπραξη, που πληρώνει το ρεύμα της μαρκίζας του και συνεχίζει να επιβιώνει ευλαβικά και φωτεινά στο ριζικό του. Δώστε μικρόφωνο σ’ αυτόν που ξέρει τη ζωή, σ’ αυτόν που ξέρει το Θάνατο, σ’ αυτόν που ξέρει την Ανάσταση και την διακρίνει ευθέως μέσα στο χάος. Δώστε το μικρόφωνο σε όλους τους διαφορετικούς ανθρώπους. Να δείτε τι θα κάνουν. Θα τραγουδήσουν! Θ’ απαγγείλουν το ποίημα της ζωής τους, γιατί το σέβονται! Το σέβονται που τους ζει. Που τους ζει και τους πεθαίνει. Αυτή είναι αξιέπαινη δύναμη. Κι όσο κι αν περηφανευόμαστε  τα βήματα που κάνουμε στο μπροστά της ισότητας, αν ακόμα και σήμερα δεν αποδεχτούμε τον διπλανό μας, πατάμε μαύρο χιόνι. Αυτό το ανεκδιήγητο καρκίνωμα που παγώνει τη καρδιά μας και χωρίζει τον κόσμο σε κατηγορίες.

Υ.Γ. Το κείμενο γράφτηκε για την 3η Δεκεμβρίου, παγκόσμια Ημέρα των «ΑμεΑ».