«Έξω καρδιά!» του Μάριου Λεβέντη

Έξω καρδιά, στα στέκια σου. Δίπλα στις αγωνίες, στα άγχη, δίπλα στο δάκρυ και το γέλιο. Έξω καρδιά, στο δάνειο. Εκεί που σε δάνειζαν συναίσθημα και εσύ το τόκιζες με ταχυκαρδίες. Εκεί που σ’ έκαναν να πάλλεσαι, εκεί που χρωστάς τους σφυγμούς σου. Έξω καρδιά, έξω απ’ την καραντίνα του σώματος. Στα άγια μάτια των ανθρώπων που έμαθαν μ’ αυτά να χαμογελούν.

Που είναι ακόμη αληθινοί κι ας έχουν μια μάσκα σύμβολό τους. Που κρατούν αποστάσεις, που τηρούν και συντηρούν ακόμη την έλξη τους και είναι κοντά μας όσο ποτέ άλλοτε. Που φοβούνται το άγνωστο, αλλά διατηρούν ακόμη το γνώριμο χιούμορ τους. Που αναγνωρίζουν το τέρας της εποχής τους και το ημερεύουν. Το περιθάλπουν. Το περιθάλπουν μ’ ένα σωρό φεγγάρια για να μην εκλείψει ο ήλιος. Με κόπο και τρόπο. Η ζωή έχει ανάγκη κι απ’ τα δύο.

Έξω καρδιά, στο δάνειο. Ανοιχτοχέρα ακόμα.  Να πάρεις, να δώσεις, να ξεδώσεις. Ύστερα από τόσο οινόπνευμα, δεν ξέβαψε η καλοσύνη σου. Ύστερα από τόση  φιλολογία και πολυλογία των μέτριων, εσύ δεν κόμπιασες στην προσευχή σου, παρέμεινες γήινη. Παρέμεινες γερή και κραταιά στο σύμπλεγμα του «πέρα βρέχει». Κι ενώ πολλοί «αγρόν ηγόρασαν», εσύ δεν πούλησες, ούτε ξεπούλησες. Κράτησες τα στρέμματα απ’ όλα όσα έζησες. Και σε βιοπορίζουν και σε πάνε μπροστά. Μπροστά στον κήπο που μόνη σου άνοιξες καρδούλα μου, στον «Κορυδαλλό» του πλανήτη. Μπροστά στα ιερά σου χώματα που τα σέβεσαι, τα καλλιεργείς και παράγεις ακόμα την γαρδένια της φροντίδας.

Τα σέβη μου, σε όλα τα σώματα που χτυπάς το ίδιο, που στιγμή δεν άλλαξες και μεταμόρφωσες την κατάρα των ανθρώπων σε ευλογία Κυρίου! Τα σέβη μου καρδιά, στο σπάνιο επιτελείο των ανθρώπων που τροφοδοτεί το αίμα σου! Σε όλους εκείνους που σώζουν ακόμα το είδος μας. Που δεν έλαμψαν ποτέ μπροστά σε «επιφανείς τρίτους», γιατί τούς έμαθες να έχουν το στρας μέσα τους.