«Η ζωή, που είναι;» του Μάριου Λεβέντη

Προσπαθούμε να κάνουμε εξωσωματική στην ταραχή, να γεννήσει φυσιολογικά μια όμορφη μέρα. Μια υγιέστατη μέρα, που δεν θα μετράει συμπτώματα, πτώματα και δεν θα υπολογίζει στα δάχτυλα ενός χεριού τα προγνωστικά της ζωής. Γιατί ο μέσος όρος είναι ο θάνατος. Ο μέσος όρος είναι ο φόβος. Συμπιεσμένος σε ορό, μεταμορφωμένος σε μέτρα, κατατρεγμένος στον χιονιά της ΜΕΘ και σε παγερές επικεφαλίδες ειδήσεων.

Η ζωή που είναι; Η ζωή δεν περνάει πια από τους ζωντανούς. Οι ζωντανοί γαλουχούνται από θανατερές απειλές, από τούρκικους λεονταρισμούς προσωπικών αντωνυμιών, από απροσεξίες συνωστισμού, από θεωρίες συνομωσίας, από διαγωνισμούς δημοφιλίας και λυκοφιλίας. Οι ζωντανοί παρακολουθούν τα καπρίτσια των οργισμένων νιάτων, παρακολουθούν τις ανέσεις και τις διάνοιες των ενήλικων άπιστων Θωμάδων.

Όλοι παρακολουθούμε τις δυσλεξικές σχέσεις μας να δοκιμάζονται. Να δοκιμάζονται με στυγερή απώλεια και μοναξιά.  Να δοκιμάζονται με το «αν» και το «μήπως» και δεν υπάρχει χειρότερο. Διότι το «υποθετικά μιλώντας» είναι η εκδίκηση του μέλλοντος. Αυτή που θα μας τρώει σαν σάρκωμα και θα γεμίζει τα χρόνια μας ταλαιπωρία και ιδρωμένα προαισθήματα. Για να μιλήσουμε λοιπόν ειλικρινά, τώρα που μοιράζονται ακόμη κρατικά λαχεία ελαφρυντικών:

Είναι τόσο δύσκολο να συμμορφωθεί ο άπταιστος χαρακτήρας μας; Είναι τόσο ακατόρθωτος ένας δημοκρατικός σεβασμός; Ένας συμβιβασμός για το κοινό καλό;  Είναι τόσο επώδυνο λίγο νεράκι στην κάβα της καλοπέρασης μας; Κι αν δεν καταλαβαίνετε την απόλυτη κρισιμότητα, πείτε μας, ποια είναι αυτή η εξόρμηση που σας δελεάζει να πληρώσει αυτή τα πρόστιμα.

Επιτέλους, προφυλακίστε για όσο χρειάζεται τον πειρασμό σας! Σωφρονίστε τις απολαύσεις  σας και σεβαστείτε τον συνάνθρωπο! Είναι έντιμο, συνετό και λυτρωτικό. Η ζωή δεν περνάει πια από τους ζωντανούς. Περνάει από τους δυνατούς ή τους αγγέλους. Η ζωή είναι εδώ και θέλει θυσίες. Η ζωή είναι εδώ και οσονούπω φεύγει.