«Α καπέλα» του Μάριου Λεβέντη

Το καλοκαίρι θα βάλει πλάτη να λιώσουν τα κακόγουστα χιόνια μας, το καλοκαίρι ολόκληρο θα βάλει μέσον σ’ όλα τα ενδιάμεσα που χωρίζουν τη χαρά μας μόνο σε λύπη, που χωρίζουν τους ανθρώπους σε ασυμφωνίες χαρακτήρων και τους καιρούς μας σε συγκυρίες. Σε μέτρα και σταθμά που δε λάβαμε να γελάμε τελικά, συχνότερα απ’ ότι σοβαρεύουμε. Και σοβαρεύουμε πολύ. Ανέκφραστα πολύ.

Όμως το καλοκαίρι μέσα μας δεν οφείλει να έχει εποχές, ούτε μήνες. Γιατί αυτές οι μαγικές λέξεις που λέγονται «ψυχολογία» και «διάθεση» έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια χειρολαβή, έστω προσωρινή. Να κάνουμε κι εμείς τις κουβέντες μας νότες, να πιαστούμε χέρι-χέρι και ν’ αποσαφηνίσουμε το απροσδιόριστο που μας προσδιορίζει. Ν’ ανοίξουμε το πρόγραμμα των κλειστών μας διαθέσεων σε συναυλίες, που θα εκτελέσουν τις μοναξιές μας σε εκπληκτικά ντουέτα.

Nα πρωτοστατήσει μια φορά το κέφι χωρίς να κυοφορεί την ακεφιά. Έτσι κι αλλιώς, ο κόσμος πάντα έκπληκτος μένει. Είμαστε μια ζωή, όλοι μας, κατάκοποι υπάλληλοι στον οισοφάγο μιας καθημερινότητας που δεν μεταβολίζει με τίποτα τη χαρά του. Θύματα και θύτες μιας πλαστικής χειρουργικής που μόνο αποτέλεσμα έχει να χάσουμε τις εκφράσεις μας. Τις διακλαδώσεις των συναισθημάτων μας.

Θύματα, θύματα μιας καλά οργανωμένης συστημικής επιπλοκής που της κάνουμε διαρκώς το χατίρι να συννεφιάζουμε. Παρόλα αυτά, συνεχίζουμε. Συνεχίζουμε το βραχνό και τσακισμένο τραγουδάκι της ζωής. Συνεχίζουμε ν’ αγαπάμε κάθε μέρα απ’ την αρχή. Σε μέτρα και σταθμά που δε λάβαμε, να το λέμε περισσότερο απ’ ότι το φιμώνουμε. Και το φιμώνουμε πολύ. Ανόητα πολύ. Μα αυτό θα μείνει στο φινάλε: Το αυθεντικό «σ’ αγαπώ» που είπαμε κάποτε α καπέλα στους άλλους.