«Πυροτέχνημα» του Μάριου Λεβέντη

Ο έρωτας  που αμφιβάλλει, διαβάλει, αναβάλλει και περιβάλει. Ο έρωτας που πιστεύει,  ζηλεύει και φονεύει. Μόνο τα ρήματα τα καταφέρνουν με τον έρωτα. Όχι επειδή οι ερωτευμένοι είναι πολλοί, αλλά επειδή οι πλέον πιστοί στο εικόνισμά του είναι λίγοι. Αν το να το κάνεις είναι χείμαρρος, τότε το να το εκφράσεις είναι το ρυάκι όλης της υπόθεσης.

Με το ρήμα ή το κτήμα του, το συναίσθημα περνά μεγάλη κρίση πολιτισμού και αναλφάβητης πνευματικότητας. Ο σύγχρονος ερωτευμένος είναι ο πλέον ‘απολίτιστος’ που θωρακίζεται μέσα σ’ ένα γύψο επιφύλαξης. Κι αυτό γιατί δε ρισκάρει με επισημότητα. Να ρισκάρει σ’ ένα νούμερο. Στο νούμερο που μπορεί να είναι το τυχερό του, στο νούμερο που αργότερα θα γίνει πρώτη επαφή στο κινητό του, στο πρόσωπο που θα καλύψει την καμπάνια της αδρεναλίνης, της εκτόνωσης και της… εξόντωσης του.

Αυτό που νοιώθουμε δεν σημαίνει το πάρτυ. Το πάρτυ είναι το εμπορικό τερτίπι για το μπουκάλι που θα κατεβάσουμε,  για το πιάτο και τη  κούπα που θα σπάσουμε. Για την καταναλωτική ζήλεια και την υπερκαταναλωτική πίεση, την σχεδόν ακαταλαβίστικη που χαρακτηρίζει την ποιότητα των σχέσεων μας. Ο έρωτας είναι το μπαλόνι. Είναι αυτή η χρυσή περίοδος που ξοδεύουμε όλο τον αέρα και ο εγκέφαλος παραλείπει να οξυγονωθεί.

Το μπαλόνι φουσκώνει και η σκέψη επανέρχεται δριμύτερη. Σκεφτόμαστε πως η φούσκα δεν έρχεται ποτέ μόνη της, φέρει πάντα μαζί της και μια βελόνα για να σκάσει σαν πυροτέχνημα την μοιραία στιγμή. Την στιγμή που κρίνει αν ο έρωτάς μας θα γίνει αγάπη ή ένα εφηβικό κοντινό πλάνο της ενήλικης καρδιάς μας. Και συνεχίζεται. Ο μύθος συνεχίζεται…