«Μια ανάσα» του Μάριου Λεβέντη

Λέω να βγούμε να καθίσουμε στην αυλή, τη δικαιούμαστε μια ανάσα. Διακοπές δεν προγραμματίσαμε, ούτε ιδιαίτερες σπατάλες ορκιστήκαμε. Τι μας μένει λοιπόν; Μια ανάσα στο αυλιδάκι μας.

Δική μας, ελεύθερη κι ολόκληρη. Για τη ψυχική οδύνη. Γι’ αυτά και για τ’ άλλα που μας ανάγκασαν να ξεχάσουμε την θετική της επιρροή.

Και τι δεν είναι πια πολυτέλεια! Από το πιο απλό μέχρι το ακατόρθωτο. Από το πιο ανόητο μέχρι το πιο κοφτερό που μας ανοίγει παρτίδες και κόβει.

Κόβει τόσο, που κάθε προσόν, κάθε προτέρημα που δικαιούται κάθε δύσκολη περίοδος φαντάζει αδιανόητο και παραγράφεται.

Και γιατί δηλαδή; Δεν θα μπορούσαμε εμείς ν’ ανοίξουμε μια παρτίδα; Να φτιάξουμε ένα καρέ από συγγενείς και φίλους κι αντί το κακό μας φύλλο, να μοιραστούμε μεταξύ μας τα μπαλαντέρ σε καλοκαιρινά και αέρινα χρώματα; Να μην σκεφτούμε τίποτα, το πιο γλυκό χαράμι μας!

Πως φυσάει χαλαρότητα; Πως φυσάει ελάχιστη αργία απ’ τη σκοτούρα; Απαντήστε και θ’ ανοίξουμε όλα τα παράθυρα. Πως κατοχυρώνεται στο τέλος-τέλος το δικαίωμα μιας ανάσας;

Ποιος συμβολαιογράφος το ξέρει να κινήσουμε τις διαδικασίες, να μας πει τι χαρτιά χρειάζονται να τα υπογράψουμε. Μόνο λίγο γρήγορα γιατί μας περιμένουν τα λουλούδια στην αυλή μας. Τους βάλαμε εγγυητές πως θ’ αναπνεύσουμε ελεύθερα, πρέπει δε πρέπει!