«Πορφύρα των Παθών» του Μάριου Λεβέντη

Οι Μεγάλες μέρες έρχονται ξανά. Έρχονται πιο μεγάλες, πιο ηχηρές, πιο ισχυρές και θυμιατίζουν τη μικρότητά μας.  Δείχνουν πως συρρικνώσαμε απότομα, πως η γη που πατάμε στενεύει τα περιθώρια των αλλήλων της. Aγαπάει δύσκολα, συγχωράει προσωρινά, αμφισβητεί, προδίδει και αρνείται με μόνιμη συνήθεια την οργή του.

Σ’ αυτό το θυμωμένο χώμα που έγινε βίαιη λάσπη στο πρόσωπο του φωτός, νυχτώνουν οι περιφορές. Τώρα που το καρφί στο ξύλο είναι το πιο ετοιμόλογο νεύμα καιρών και ανθρώπων. Τώρα που το καλό σταυρώνεται από την ηδονή του κακού, επιστρέφουν τα χνάρια της Θυσίας για να βρούμε καθαρά τα πέλματά μας, που έχουν τονώσει το ηθικό τους από μια αλλόκοτη περηφάνια παντοδύναμης αυτονομίας.

Ένας κοινός περίπατος στον Γολγοθά της ζωής τεντώνει αποτελεσματικά τα γόνατά μας για να συνεχίσουμε όπως αντέχουμε, όπως μπορούμε.  Νηστεύοντας απ’ τις «δεξιότητες»  της ανωτερότητας, της εγωπάθειας,  της φιλοδοξίας, του φθόνου που χαίρουν την ίδια ώρα που το θείο χάρισμα είναι η ευαισθησία, η μετάνοια, η ομόνοια, η προσφορά.

Προσκυνώ την πορφύρα των παθών. Τη δοξάζω. Πιστεύω και προσεύχομαι. Κάνω το σταυρό μου που έχω δύναμη ν’ αγαπάω και μεταλαμβάνω αίμα Χριστού για να ζήσω. Γιατί η σεμνότητα του ανθρώπου είναι να πιστεύει και να μετανοεί.