«Καμένοι από χέρι»

Του Μάριου Λεβέντη

Καταγράφω τα χαρακτηριστικά του φετινού καλοκαιριού: Ακαριαία και σοβαρά. Καταλυτικά και θανατηφόρα. Προσπαθώντας να φτιάξω ένα σκίτσο μνήμης.

Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, έχω την υποχρέωση να θυμάμαι. Δεν μου επιτρέπει το ίδιο το κακό να το προσπεράσω. Μια εξίσωση της ανθρωπότητας, επαληθεύει θριαμβευτικά την ανευθυνότητα.

Αυτή που μου ανήκει, σου ανήκει και τους ανήκει.

Καλύτερα μια ανάληψη ευθύνης, παρά οτιδήποτε άλλο. Γιατί και η ανευθυνότητα τελικά ζητάει πολλά, πάρα πολλά. Μας εκβιάζει, μας ληστεύει και μας φονεύει.

Με την σωστή διανομή μιας εγκληματικής οργάνωσης και τη φήμη της σπείρας που πληρώνεται με ζωές. Χιλιάδες οριζόντιες ζωές. Νεκρές, παγωμένες.

Μάθαμε όλες τις αποχρώσεις του μαύρου. Τη διαφανή του νερού,  το πορτοκαλί της λάβας, το μπορντό του γκρεμού. Όλα κατά βάθος είναι μαύρα. Ολόκληρο το έθνος τα δοκίμασε.

Είμαστε καμένοι από χέρι. Από ένα χέρι που δεν μπορεί να υποστεί την συνέπεια της πράξης του, δεν καταδέχεται ποτέ την άγνοιά του,  δεν αντέχει να σωφρονίσει λίγο την αλαζονεία του και να κάνει κάποια εντατικά στην «παντογνωσία» του.

Εκείνου που δεν εμπεδώνει και μόνο ισοπεδώνει. Φταις, παραδέξου το.

Τουλάχιστον πες το όταν δεν θα σ’ ακούει κανείς. Στο άδειο σπίτι, στην άδεια σου ζωή. Αλλά καν’ το. Πες το: «ΦΤΑΙΩ», να φανείς λίγο δίκαιος στο «πολύ άδικο».

Αν δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο, έχω την υποχρέωση να θυμάμαι…

Υ.Γ. Καλό τους ταξίδι στο φως…