«Βιτρίνα» Του Μάριου Λεβέντη

Ένα κλικ  αρκεί για να γνωριστούμε. Φτάνει και περισσεύει για τ’ απαραίτητα. Να ανταλλάσουμε φευγαλέα τυπικούς χαιρετισμούς, να ξεχνάμε το κυρίως. Είμαστε κυρίως άγνωστοι. Πρωτίστως ξένοι. Αν και πολύ ευτυχισμένοι με τόσες καρδούλες που καίμε τελικά, στην κοινοποιημένη και σαφώς δημοσιευμένη καθημερινότητά μας.

Αν ο κόσμος είναι ένα ρούχο, δεν το θέλω απέναντι μου. Δεν του αξίζει να το χαζεύω στην βιτρίνα του. Θέλω να το φορέσω, να με γλιτώνει χειμώνα – καλοκαίρι. Θέλω να το κρατήσω, να το ξοδέψω όπως του πρέπει. Να το αξιοποιήσω με τις αισθήσεις μου, να το αγγίξω, να το μυρίσω, ν’ ακούσω τι μου λέει το χρώμα του, τι μου λέει η ψυχή του.

Οι σπόνσορες αποχωρούν ο ένας μετά τον άλλο, αφού κανένα ζωντανό κομμάτι μας δεν πρωτοτυπεί να φωτίσει την καμπάνια τους. Την καμπάνια που μας ήθελε ανθρώπινους σε απόσταση αναπνοής κι όχι ενεργούς χρήστες οθόνης και γενικής αποστάσεως. Αν τύχαινε δηλαδή, να πέσουμε το πιο «οδυνηρό» θα ήταν ένα φιλί.

Ένα φιλί που θα διέγραφε μονομιάς τις αποστάσεις και θα ‘ριχνε όλες τις ασφάλειες. Τώρα που σκοτεινά μυστικά δεν υφίστανται πια. Τώρα που τα πάντα διαφημίζονται μόνο ως μαρτυρίες φωτός και καταπληκτικής λάμψης.

Ο πολιτισμός της εικόνας συνεχίζει να στεγάζεται στο κέντρο με πεντάστερες κριτικές κι ασυναγώνιστες στάσεις στη βιτρίνα. Μόνο που κάποιοι διατηρούν τη σεμνότητα της γωνίας. Έχουν κλείσει  τους λογαριασμούς τους, για ν’ ανοίξουν την αγκαλιά τους.

Με την γνήσια καρδιά τους να χτυπά, να δουλεύει, να εργάζεται, να αισθάνεται και να χαρίζεται ακόμα. Έναντι στην μεγάλη προώθηση του «σπουδαίου» μας γεγονότος.  Του μηδαμινού.

** Το νέο βιβλίο του Μάριου Λεβέντη «αυτόγραφο», κυκλοφορεί σε δεύτερη έκδοση από τις εκδόσεις Οδός Πανός.