«Το στοίχημα»

Του Μάριου Λεβέντη

Η πόλη βγάζει τα ρούχα της. Και καμιά φορά βγάζει και τα κάστανα απ’ τη φωτιά μες στο κατακαλόκαιρο. Εξαρτάται το ξημέρωμα· Αν είναι ευλύγιστο ή στραβό απ’ την αρχή. Απ’ την διάθεση μας – που διαμορφώνεται απ’ τις διαθέσεις των υπολοίπων.

Είναι ένα καλό αίτιο η ζέστη, ώστε να φταίει για πολλά, όχι όμως για τα πάντα. Εκκρεμότητες, προθεσμίες που μονίμως τρέχουν και διαρκώς δεν τις προλαβαίνουμε.

Σα να τις έχουν ορίσει αθλήτριες σ’ ένα κατάμεστο στάδιο κι όχι σε μια καθημερινότητα που όσο να πεις, έχει έναν δικό της ρυθμό. Δεν θυμίζει τραγούδι, δεν είναι σάουντρακ, ούτε η ακρόαση του μήνα. Είναι ο άνθρωπος στην κοινωνία του. Όλα τ’ άλλα είναι φάλτσα.

Γιατί τόση ταχύτητα;  Όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου,  πάνε για «τζόκινγκ».  Ήθελα να ‘ξερα, αν είναι μέτρο αυστηρό για θερινή σιλουέτ ή αν σε κάτι πρέπει πάση θυσία να εξ-ασκηθούν.

Κι όμως, η επιβίωση έγινε η καλύτερη γυμναστική. Κάτι που αύριο θα ‘ναι χρεωμένο, δεν θα ‘ναι διόλου υποχρεωμένο να μας περιμένει. Τρέχουμε, γιατί η ίδια η ζωή το απαιτεί κι ίσως αυτό τη δικαιώνει: τα χιλιόμετρα.

Παίζει ο αγώνας μας σε πρώτη προβολή και υψηλή ανάλυση. Για ‘κείνη την καλή μέρα που απ’ το πρωί φαίνεται και γίνεται ακόμα καλύτερη τη νύχτα. Γίνεται όνειρο, ελπίδα. Γίνεται στοίχημα!