Πέτρος Φιλιππίδης: «O ορισμός της επιτυχίας; Να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι»

Δεν είναι εύκολο να κάνεις επιτυχίες και sold out παραστάσεις στην Ελλάδα εν μέσω κρίσης. Ο Πέτρος Φιλιππίδης το καταφέρνει. Αλλά δεν θα σταθεί σε μια παγιωμένη εικόνα. Δουλεύει πολύ, ψάχνει πάντα να εμπλουτίσει το ρεπερτόριό του, να συνεργαστεί με επιτυχημένους ηθοποιούς. Είναι γενναιόδωρος ηθοποιός ο Πέτρος Φιλιππίδης, δίνει πολλά στο κοινό του, και αυτό ανταποδίδει.

– Πόσο σας δυσκόλεψε ο ρόλος του Ουίλλυ Λόμαν στον «Θάνατο του Εμποράκου»; Προσεγγίζετε διαφορετικά τους δραματικούς ρόλους; Ο τρόπος που προσεγγίζω οποιονδήποτε ρόλο είναι ο ίδιος. Η δυσκολία βρίσκεται στον τρόπο που εγώ θέλω να αποδώσω τον όποιο ρόλο. Προσπαθώ πάντοτε να γίνω ο χαρακτήρας και όχι ο χαρακτήρας απλώς να μου μοιάζει. Παρότι τα εκφραστικά μέσα σε έναν ηθοποιό δεν αλλάζουν, εκπαιδεύονται και εξελίσσονται. Τα χρησιμοποιώ ώστε να πηγαίνω στον ρόλο και όχι να φέρνω τον ρόλο στα μέτρα μου.

Δεν είμαι υπέρ της απόλυτης μεταμόρφωσης, με την έννοια του ότι ο θεατής πρέπει να αναγνωρίζει ότι κάτω από όλο αυτό βρίσκεται ο ηθοποιός. Κάτι δηλαδή να του τον θυμίζει. Προσπαθώ τελικά να είμαι ο Ουίλλυ Λόμαν και όχι να τον υποδύομαι. Τον βαθμό δυσκολίας της προσέγγισης του ρόλου τον αυξάνουμε εμείς οι ίδιοι με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη δουλειά μας. Στη δική μου περίπτωση, δεν διαφέρει ο τρόπος ανάλογα με τον ρόλο. Ολους τους ρόλους, όλων των ειδών και όλων των κατηγοριών θέλω να τους κάνω το ίδιο καλά. Βάζω το ίδιο πάθος, την ίδια ενέργεια, το ίδιο ταλέντο, την ίδια αγάπη και τον ίδιο επαγγελματισμό, όπως κι αν λέγεται ο χαρακτήρας. Είτε Ουίλλυ Λόμαν, είτε Δημήτρης Χαρίτος, είτε Ληρ, είτε Οστραγκόν, είτε Ζήκος, είτε Τρουφαλντίνο, είτε Ριχάρδος Γ΄.

– Αν ο Μίλλερ περιγράφει τη διάψευση του αμερικάνικου ονείρου, πιστεύετε πως υπάρχει κάποια αναλογία με την Ελλάδα του σήμερα; Ποιο είναι το ελληνικό όνειρο που γκρεμίστηκε; Το ελληνικό όνειρο που γκρεμίστηκε είναι ίδιο με το αμερικάνικο 50 χρόνια μετά. Νομοτελειακά, τα συστήματα που δεν απευθύνονται σε βασικές αξίες, αρχές και ηθικές της ανθρώπινης φύσης, του ανθρώπινου σεβασμού και δεν έχουν ως κέντρο τις βασικές αξίες του ανθρώπου και τον ίδιο τον άνθρωπο, κάποια στιγμή αποτυγχάνουν. Η επένδυση που πρέπει να γίνει τα επόμενα χρόνια είναι στον άνθρωπο και στις ικανότητές του. Οπως επίσης στη συλλογικότητα και σε αυτό που πραγματικά αξίζει στη ζωή.

Ο Μίλλερ θίγει το αμερικάνικο όνειρο όχι μόνο κοινωνικά, αλλά και πολιτικά. Πιστεύει ότι είναι μια κατασκευή του καπιταλισμού και του υλισμού που ύστερα από πάρα πολλά χρόνια προσπάθειας επικράτησής του βλέπουμε να αποτυγχάνει και να καταρρέει. Αυτό που πρέπει να κάνει ο σύγχρονος άνθρωπος για να σωθεί είναι να αποτινάξει τα περιττά. Οταν ένα κόκαλο στο ανθρώπινο σώμα σπάει, ξανακολλάει ακόμη και χωρίς φροντίδα, αλλά κολλάει στραβά. Για να το φτιάξεις σωστά, πρέπει πρώτα να το ξανασπάσεις.

• Ποια ήταν η πρώτη φορά που συνεργαστήκατε θεατρικά με τον Σταμάτη Φασουλή; Είναι εύκολο για έναν ηθοποιό που σκηνοθετεί να υπηρετήσει το όραμα ενός άλλου σκηνοθέτη; Με τον Σταμάτη Φασουλή συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά στο «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο» στο θέατρο «Βέμπο» το 1999. Η επόμενη ήταν μια πολύ σημαντική και πολύ επιτυχημένη δουλειά. Η συνεργασία μας με το ΚΘΒΕ το καλοκαίρι του 2012 με τους «Ιππής» του Αριστοφάνη. Πάλι εκείνος ως σκηνοθέτης κι εγώ ως ηθοποιός. Το 2014 όμως συναντηθήκαμε παίζοντας μαζί στη σκηνή του θεάτρου «Παλλάς» στο «Αρσενικό και παλιά δαντέλα» και τώρα είναι η τέταρτη φορά που συναντιόμαστε, εκείνος από τη θέση του σκηνοθέτη κι εγώ ως ηθοποιός στον «Θάνατο του εμποράκου» στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
• Για μένα προσωπικά ακριβώς επειδή είμαι και σκηνοθέτης πολλά χρόνια τώρα είναι πολύ πιο εύκολο να καταλάβω και να αισθανθώ την αγωνία για το όραμα ενός άλλου σκηνοθέτη. Ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο προσπαθώ ως ηθοποιός να υπηρετώ αυτό το όραμα με απόλυτη αυστηρότητα και πειθαρχία, γιατί μόνο έτσι μια δουλειά μπορεί να πετύχει.

«Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το παιχνίδι αυτό έχει αγαπηθεί τόσο πολύ απ’ όλο τον κόσμο. Είναι πολύ διασκεδαστικό, έχει χιούμορ και είμαι πολύ χαρούμενος για τη συμμετοχή μου», λέει για το φετινό «Your Face Sounds Familiar»

• Εχει παγιώσει ένας ηθοποιός ύστερα από 35 χρόνια πορείας μια σχέση με το κοινό του; Φέρει την ευθύνη της επωνυμίας του; Μπορεί το κοινό μετά από 35 χρόνια να σε αγαπάει να σε εκτιμάει, να σε θαυμάζει και να ξέρει ποιος είσαι, εσύ όμως ως καλλιτέχνης οφείλεις να το ξεχνάς αυτό, για να μπορείς να κάνεις καλά και σωστά τη δουλειά σου. Να μη θεωρείς σίγουρη τη σχέση σου μαζί του, προκειμένου να πηγαίνεις παρακάτω, να έχεις την άνεση του να μπορείς να δοκιμάζεσαι μέσα σ’ αυτή τη δουλειά, να αλλάζεις ύφος και είδη, να κάνεις δηλαδή αυτό που ονειρευόσουν όταν ακόμη βρισκόσουν στη σχολή, να παίζεις ρόλους και έργα, να έχεις συναντήσεις με σημαντικούς ανθρώπους σ’ αυτή τη δουλειά.
• Να κάνεις δηλαδή αυτό που πρέπει να κάνει ένας καλλιτέχνης: να ονειρεύεται,να δημιουργεί, να εξελίσσεται και να προχωράει, να προσπαθεί να κάνει τον κόσμο καλύτερο, να οραματίζεται τον εαυτό του σε ένα καλλιτεχνικό σύμπαν που εκείνος ονειρεύεται. Με λίγα λόγια, να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και το κοινό να τον ακολουθεί. Ποτέ κανείς δεν είπε ότι αυτή η δουλειά είναι εύκολη. Είναι όμως η ωραιότερη. Ο ηθοποιός δεν πρέπει να φέρει την ευθύνη της επωνυμίας του. Πρέπει να είναι ελεύθερος και να αισθάνεται ότι ξεκινάει κάθε φορά από την αρχή, από το μηδέν. Να είναι λευκό χαρτί. Σαφώς και υπάρχει η εμπειρία, η πείρα, η μνήμη, ακόμη και η κυτταρική.

– Εχουν οι θεατές μεγάλες προσδοκίες από τον Πέτρο Φιλιππίδη; Ρωτήστε τους θεατές γι’ αυτό. Το μόνο που μπορώ να πω εγώ είναι ότι ελπίζω να έχουν. Από την άλλη, όμως, οι προσδοκίες των θεατών για έναν καλλιτέχνη, δεν πρέπει να λειτουργούν ως βαρίδι, πρέπει να του επιτρέπουν να είναι ελεύθερος, να κάνει αυτό το οποίο θέλει και στις προσδοκίες να συναντηθούν.

– Σας ενοχλούν οι ταμπέλες; Ποιοτικό θέατρο Vs εμπορικού; Κωμικός ηθοποιός Vs δραματικού; Δεν με ενοχλούν, απλώς δεν τις καταλαβαίνω. Εγώ ξέρω τις λέξεις «ηθοποιός» και «θέατρο» χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς μπροστά τους. Τα ουσιαστικά αυτά είναι πιο ουσιαστικά από τους επιθετικούς προσδιορισμούς.

– Είστε εργασιομανής; Δεν είμαι εργασιομανής, απλώς αγαπώ τη δουλειά μου, είμαι ευτυχισμένος όταν δουλεύω. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι ευτυχισμένος μόνο όταν δουλεύω. Οταν λοιπόν σου τυχαίνει μια ενδιαφέρουσα πρόταση ή όταν δημιουργείς τις συνθήκες για να γίνει μια δουλειά που θες να κάνεις, δεν μπορείς να πεις «όχι».

– Πώς μπορεί ένας επώνυμος καλλιτέχνης να προστατεύσει την προσωπική ζωή του; Εύκολα. Δεν χρειάζεται να το κάνει ο ίδιος, γίνεται όταν η δουλειά του απασχολεί περισσότερο από την προσωπική του ζωή.

– Πώς αισθάνεστε μετά το πρώτο live του «Your Face Sounds Familiar»; Πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το παιχνίδι αυτό έχει αγαπηθεί τόσο πολύ απ’ όλο τον κόσμο. Είναι πολύ διασκεδαστικό, έχει χιούμορ, και είμαι πολύ χαρούμενος με τη συμμετοχή μου.

– Το καλοκαίρι θα ανεβάσετε τον «Πλούτο» μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη, τον Γιάννη Μπέζο και τον Παύλο Χαϊκάλη. Είναι αγχωτικό να συνεργάζονται τόσα μεγάλα ονόματα σε μια παράσταση; Οχι μόνο δεν είναι αγχωτικό, είναι λυτρωτικό. Είναι πολύ σημαντικό να συγχρωτίζεσαι πάνω στη σκηνή με τόσο σπουδαίους συναδέλφους. Αυτό είναι ευχής έργον! Είναι ο βασικότερος λόγος για τον οποίο κάνω θέατρο. Στη σκηνή επάνω δεν ανταγωνιζόμαστε, συναγωνιζόμαστε. Στη σκηνή επάνω δεν είσαι απέναντι στον άλλον, είσαι δίπλα στον άλλον, όταν πρόκειται για μεγάλους καλλιτέχνες σαν αυτούς. Θα κάνουμε μια πολύ μεγάλη περιοδεία στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένης και της Επιδαύρου.

• Ποιος είναι ο δικός σας ορισμός για την επιτυχία; Να μπορείς να κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι.

Protothema.gr