«Ήσουν ο Αντώνης μου»- Η συγκλονιστική ομιλία της Χάρις Αλεξίου για τον Βαρδή
Ανέβηκε στη σκηνή και χωρίς να τραγουδήσει η Χάρις Αλεξίου συγκίνησε για μία ακόμα φορά
«Αντώνη, μακάρι να ένιωσες πόσο πολύ σε αγάπησα» είπε η Χάρις Αλεξίου από τη σκηνή στο Καλλιμάρμαρο σε μία βραδιά αφιερωμένη στον Αντώνη Βαρδή.
Με έναν συγκλονιστικό μονόλογο η Χάρις Αλεξίου από τη σκηνή στο Καλλιμάρμαρο μίλησε για τον δικό της Αντώνη Βαρδή. Συγκινημένη η ίδια, ανέβηκε καταχειροκροτούμενη και συγκλόνισε με τα λόγια της για τον σπουδαίο μουσικό και συνθέτη.
Δεν τραγούδησε. Μόνο μίλησε και είπε όλα όσα έζησε, όλα όσα ένιωσε δίπλα στον Αντώνη Βαρδή. Από εκείνη την πρώτη συνεργασία τους.
«Αντώνη σου γράφω ένα γράμμα. Όχι πώς θέλω να στο δώσω. Να έτσι για να μιλήσω λίγο μαζί σου. Είναι πολλά αυτά που μπορώ να πω και εγώ για τον Αντώνη καλά οι σκέψεις απλώνονται σαν θάλασσα γι’ αυτό κάθισα και έγραψα αυτό το γράμμα. Περίεργο είναι. Δουλέψαμε για πρώτη φορά μαζί στο Θεμέλιο με τον Γιώργο Νταλάρα και μια ορχήστρα με τρομερούς μουσικούς. Εκείνος έπαιζε κιθάρα. Η κιθάρα του Αντώνη ήταν ακόμη ένας τραγουδιστής. Τραγουδούσε αυτή η κιθάρα που την καταλαβαίναμε όλοι εμείς που παίξαμε μαζί του.
»Είχε έναν τρόπο που έχουν οι σπουδαίοι μουσικοί του φλαμένγκο. Έτσι τραγουδούσε κιόλας. Εκείνη την εποχή που δουλεύαμε την δεκαετία του 70 δοκιμαζόταν με τις πρώτες του συνθέσεις. Ήμουν από τις πρώτες φωνές που τον τραγούδησα στον πρώτο μου κιόλας δίσκο σε στίχους του Νίκου Γκάτσου.
»Έφτιαξε σχολή ο Αντώνης και πολλοί από αυτούς που τον τραγούδησαν βάλαν κάτι από τον τρόπο του στην ερμηνεία τους. Ο Αντώνης δεν ήταν ένας απλό χαρακτήρας, είχε μία φλογερή προσωπικότητα. Μπορούσε να στα δώσει όλα, να γίνει χαλί να τον πατήσεις. Αλλά, αλλοίμονο σου αν κάτι του πήγαινε στραβά. Μπορούσε να σε κάνει να κλαις από τα γέλια με το χιούμορ του και τον αυτοσαρκασμό του ή να μην ξέρεις που να κρυφτείς όταν θύμωνε μαζί σου.
»Θυμάμαι την ημέρα που μου έδωσε να ακούσει μια μελωδία του. Δεν είχαν γραφτεί ακόμα οι στίχοι. Και τραγουδούσαμε λα λα λα.
»Πήρα την κασέτα και μετά από τη δουλειά την έβαλα στο αυτοκίνητο. Αποφάσισα να πάω μια μεγάλη βόλτα, κατέβηκα τη Συγγρού και βγήκα στην παραλία και πήρα τον δρόμο για το Σούνιο. Την άκουγα όλη νύχτα και ξαφνικά άρχισαν να μου ‘ρχονται τα λόγια. Ξημερώνει και γω στους δρόμους τριγυρνώ και χαράζει…» είπε η Χαρούλα Αλεξίου παροτρύνοντας τον κόσμο να τραγουδήσει.
»Ήμασταν φίλοι, ήμασταν νέοι και οι δύο. Ήσουν ο μουσικός που θαύμαζα, ένας συνθέτης που λάτρευα τις μουσικές του. Ήσουν ο Αντώνης μου, ο Αντώνης όλων μας, η ψυχή της παρέας, της τιμιότητας, της περηφάνειας, του γέλιου, του θυμού, της φιλίας, της αγάπης, της φωτιάς, ο Αντώνης, ήσουν η κιθάρα σου, η κιθάρα που με χάραξε. Αντώνη, μακάρι να ένιωσες πόσο πολύ σε αγάπησα για όλο αυτό που ήσουν, και εγώ αλλά και όλοι εμείς που σε τραγουδήσαμε.»
Η Χάρις Αλεξίου έκλεισε δε λέγοντας πως «Σε ευχαριστώ που μαζί με τα τραγούδια σου που αγάπησε ο κόσμος, έκανες να αγαπήσει και εμάς».
