«Παραγγελιά» του Μάριου Λεβέντη

Τελικά είναι πολλοί αυτοί που κάνουν στροφή 180 μοιρών. Αυτοί που μπορούν κάλλιστα και χορεύουν το ζεϊμπέκικο του φθόνου στο μαγαζί της νύχτας που έχουν μέσα τους. Κι αυτό το ζεϊμπέκικο δε θέλει ψυχή, αλλά την αφεντιά τους σε πρώτο πλάνο. Πρώτο πλάνο με τον εαυτό που ούτε οι υποφαινόμενοι δεν αντέχουν, αλλά έμαθαν να πορεύονται μαζί του αβασάνιστα. Τον ξύπνιο εαυτό που πάντα «θέλει» χωρίς να προσπαθεί, που επιθυμεί χωρίς να κοπιάσει και περιμένει να θαυμαστεί χωρίς να θαυμάσει.

Στη ζωή δεν χορεύουμε με ξένο μεράκι όσο κι αν ορκιζόμαστε πως ξέρουμε τα βήματα. Στη ζωή δεν χορεύουμε με παραγγελιές, αλλά με πονεμένα τραγούδια που μοχθούμε οι ίδιοι. Κι όσο εξακολουθούμε  να είμαστε το νηστικό αρκούδι από αγάπη και παραδοχή, μόνο το ζεϊμπέκικο του φθόνου θα χορεύουμε. Γιατί μόνο αυτό είναι ικανό να στηρίξει τα βήματά μας στον όλεθρο. Γιατί κάποιες φορές ο σκοπός που «αγιάζει τα μέσα», δεν είναι να χορέψουμε για να πατήσουμε τη ρίζα του κακού, αλλά να τη σπείρουμε. Κι αυτό δεν μας τιμά ούτε σαν χορευτές, ούτε σαν ανθρώπους. Μάλλον μας εκθέτει.

Ο φθόνος είναι επικίνδυνος. Ένα θήτα να του βγάλεις και γίνεται φόνος. Γίνεται φόνος, προσωπικός, κοινωνικός και συλλογικός. Φόνος που διαπράττεται με πλήρη επίγνωση και με απόλυτη ψυχραιμία. Κι αυτό, γιατί θέλουμε να χορεύουμε με παπούτσια που δεν είναι δικά μας. Γιατί θέλουμε να φοράμε πουκάμισα μεγαλύτερα από τα νούμερά μας. Μέχρι που γινόμαστε οι ίδιοι τα νούμερα που φορέσαμε. Μεγάλα. Μεγάλα νούμερα στην αριθμομηχανή ενός κόσμου που μας χτυπάει παλαμάκια την ώρα που χορεύουμε στο ταψί που φουρνίσαμε για να φανούμε νοικοκύρηδες ενώ το σχοινί της μπουγάδας κρατάει ακόμα δεμένα τ’ άπλυτά μας.