Ενας είναι ο εχθρός: Ο ανθρωπισμός

Εχω επανειλημμένως αναφερθεί στο ελληνικό tea party ή αλλιώς στους έλληνες νεο-αντιδραστικούς, οι οποίοι μετά τις τραγικές αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ βρήκαν τόπο να πατήσουν για να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα.

Τα πεδία στα οποία ρίχνει τις βολές του αυτό το ρεύμα αφορούν το Προσφυγικό, τη Συμφωνία των Πρεσπών, το αίτημα για τη φορολόγηση του πλούτου, την προτεραιότητα της εργασίας, την ταύτιση όχι των αποτελεσμάτων αλλά των πηγών κομμουνισμού και φασισμού, το Black Lives Matter, την κλιματική αλλαγή κ.ά.

Ο Μιχάλης Μητσός δεν έμεινε στην επιφάνεια της ανάρτησης Λιάκου. Μια ανάρτηση που ο ίδιος ο ιστορικός ακυρώνει με το επιστημονικό του έργο, στο οποίο οι πράξεις βίας εξηγούνται στο πλαίσιο των κοινωνικών διαδικασιών και όχι της προσωπικής αναλογίας.

Ισως να φταίει και το μέσο. Το Facebook δεν είναι το καλύτερο εργαλείο για τον ορθό λόγο.

Ο Μητσός, αλλά και ο Παντελής Καψής στην Athens Voice αντί να σύρουν το ανάθεμα κατά ενός «ιστορικού, ανιστόρητου», (αλήθεια, από πότε είναι ανιστόρητος;

Ανέκαθεν ή επειδή συμμάχησε με τον ΣΥΡΙΖΑ;) προσπάθησαν πέρα από την καταδικαστέα πράξη του εμπρησμού να δουν και τις ανθρωπιστικές ανάγκες που προκύπτουν απ’ αυτήν.

Οι ad hominem επιθέσεις που δέχθηκε ο αρχισυντάκτης των «ΝΕΩΝ», αλλά και συνολικά οι επιθέσεις κατ’ αυτών που ενδιαφέρονται να απαντήσουν με ανθρωπιστικά κριτήρια στο Προσφυγικό, αποκαλύπτουν ένα ρεύμα που όσο περισσότερο ομνύει στις αρχές του διαλόγου και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, τόσο περισσότερο μοιάζει στον Τραμπ.

Γιατί πώς αλλιώς μπορούν να χαρακτηριστούν φράσεις που θεωρούν πως ο ανθρωπισμός είναι «πιασάρικος στις, υπερήλικες πια, παλιές ρηγίτισσες με τα μωβ μαλλιά»;

Λίγες λέξεις και επί της ουσίας για όσα είπε ο Λιάκος.

Είναι αλήθεια πως οι «κατηγορούμενοι για τον εμπρησμό δεν ανήκουν στον Χρυσοχοΐδη αλλά στην ελληνική Δικαιοσύνη, είναι αλήθεια πως στις δημοκρατίες ο μόνος δρόμος για τη διόρθωση των κοινωνικών αδικιών και ανισοτήτων περνά μέσα από το κράτος δικαίου. Αλλά πόσο αλήθεια κράτος δικαίου υπάρχει στη Μόρια;

Στο εξαιρετικό μυθιστόρημα «Σωστό αίμα» (Καστανιώτη – μτφ: Αμπυ Ραΐκου) της Ιταλίδας Φραντσέσκα Μελάντρι, όπου περιγράφονται οι εντελώς εκτός κάθε κράτους δικαίου συνθήκες στα ιταλικά Κέντρα Ταυτοποίησης και Απέλασης Μεταναστών, βρίσκουμε την απάντηση.

Κι αν ο ανθρωπισμός δεν είναι μόνο για τις «υπερήλικες ρηγίτισσες», έχει δίκιο ο Μητσός που γράφει πως η συζήτηση δεν αφορά τον Λιάκο, αλλά «έννοιες όπως ανθρωπισμός, ευαισθησία και κράτος δικαίου».

Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι διδάκτωρ Κοινωνιολογίας, συγγραφέας