HomeΓΝΩΜΕΣΘέλουν αλλά δεν ξέρουν, ξέρουν αλλά δεν θέλουν ή αδιαφορούν

Θέλουν αλλά δεν ξέρουν, ξέρουν αλλά δεν θέλουν ή αδιαφορούν

Διαφήμιση
Διαφήμιση
sakandaris
Του Γιώργου Σιακαντάρη

Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ είτε δεν θέλει είτε δεν μπορεί» να προχωρήσει στη δημιουργία της μεγάλης Κεντροαριστεράς.

Δεν είναι μόνο αυτό και δεν είναι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ.

Στη Θεσσαλονίκη οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ και του Κινήματος Αλλαγής έδειξαν την ένδεια των ιδεών και στους δύο χώρους.

Ο κ. Τσίπρας προσπάθησε να βάλει ορισμένα οραματικά στοιχεία, αλλά αυτά ήταν του περασμένου αιώνα.

Το δε Κίνημα Αλλαγής είχε κάτι πολύ σοβαρό να καταθέσει για την οικονομία, λόγω της εξαιρετικής δουλειάς της Επιτροπής των 11, αντ’ αυτού κατέθεσε μόνο συνθήματα.

H κεντρική αφήγηση και τα κοινωνικά στρώματα που θα στηρίξουν το όποιο Πρόγραμμα απουσίαζαν παντελώς. Το ίδιο είχε συμβεί και με τα κείμενα της αναβληθείσας λόγω κορωνοϊού Συνδιάσκεψης.

Η μετά τη Θεσσαλονίκη πολύ καλύτερη διαδικτυακή συνέντευξη της κυρίας Γεννηματά δεν αντιμετώπισε αυτή την έλλειψη.

Στα δύο κόμματα γύρω από τις ηγεσίες συσπειρώνονται αυτοί που για Χ λόγους επικαλούνται τη σοσιαλδημοκρατία αλλά δεν την ξέρουν και γύρω από τις οργανωμένες αντιπολιτεύσεις αυτοί που την ξέρουν και είτε δεν τη θέλουν (ΣΥΡΙΖΑ) είτε αδιαφορούν (ΚΙΝΑΛ). Οι 53 που το παλεύουν προς την πλευρά του κόσμου των ιδεών δεν τη θέλουν.

Στο Κίνημα Αλλαγής, εκτός από την πολύ μικρή τάση της Ανανεωτικής Αριστεράς, μερικούς από το ΚΙΔΗΣΟ, έναν- δύο βουλευτές, κάποιους εναπομείναντες καθηγητές Πανεπιστημίου και τον πρώην γραμματέα του ΠαΣοΚ Στέφανο Ξεκαλάκη, οι υπόλοιποι αδιαφορούν για τις ιδέες.

Και στους δύο χώρους κυριαρχεί η λογική της διαχείρισης «μικρομάγαζου», «τι θα δώσουμε και τι θα πάρουμε στις νομαρχιακές», τη στιγμή που οι πολίτες διψούν για ιδέες και αφήγηση.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ βλέπει στη σοσιαλδημοκρατία τον ζωτικό της χώρο.

Η δήλωση όμως του νέου γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τον οποίο αυτός «είναι κόμμα κοινωνικού μετασχηματισμού και όχι εναλλαγής», φανερώνει πως ιδέα δεν έχουν τι είναι η σοσιαλδημοκρατία.

Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως στην πολιτική είσαι ό,τι δηλώσεις. Δηλώνεις κατά του κατεστημένου της Ευρώπης, είσαι ριζοσπάστης• δηλώνεις ευρωπαϊστής, είσαι σοσιαλδημοκράτης. Ο κ. Τσίπρας επιδιώκει στην ίδια σκηνή μια να παίζει τον ρόλο του «go back, μαντάμ Μέρκελ» και μια τον ρόλο του απογόνου του Βίλι Μπραντ.

Σαν τον Χατζηχρήστο που στην ταινία «Ο Δήμος από τα Τρίκαλα» έκανε κύκλους γύρω από το διαχωριστικό του σαλονιού του σπιτιού του και στη γυναίκα του, που παρακολουθούσε κατάπληκτη, στη μια πλευρά παρουσιαζόταν ως ο άνδρας της και στην άλλη ως ο δίδυμος αδελφός του.

Στον κινηματογράφο και το θέατρο οι ηθοποιοί εύκολα αλλάζουν ρόλους. Η αλλαγή ρόλων όμως των πολιτικών θέλει και την αντίστοιχη πολιτικο-ιδεολογική παιδεία.

Ο ρόλος του σοσιαλδημοκράτη απαιτεί αντίστοιχη παιδεία και κουλτούρα την οποία δεν έχουν ο ίδιος και το στενό περιβάλλον του, ενώ την έχουν πολλοί εξ αυτών (δες συνέντευξη Τσακαλώτου στο «Βήμα», 4.10.2020, στον Αρη Ραβανό, και ανάλογες παρεμβάσεις του Νίκου Φίλη) που δεν θέλουν «σοσιαλδημοκρατικό» τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοί όμως με τη σειρά τους δεν ξέρουν ότι είναι περισσότερο σοσιαλδημοκράτες απ’ όσο νομίζουν.

Η αδυναμία του κ. Τσίπρα δεν είναι το ότι δεν μπορεί να εκφράσει μια «εποικοδομητική» αντιπολίτευση όπως τον κατηγορούν ορισμένοι πρώην κεντροαριστεροί, νυν οπαδοί του κ. Μητσοτάκη.

Η αδυναμία του είναι πως ενώ ήταν ασυναγώνιστος στον ρόλο του ριζοσπάστη αρνητή των ελίτ, ο οποίος δεν είχε υψηλές απαιτήσεις ευπρέπειας και καλλιέργειας και δεν χρειαζόταν ειδικές γνώσεις για τον χαρακτήρα των κοινωνιών στις οποίες αναφερόταν, αδυνατεί να μάθει τα λόγια του σοσιαλδημοκράτη και οι υποβολείς του τού τα ψιθυρίζουν.

Οσον αφορά το Κίνημα Αλλαγής, σοσιαλδημοκρατία που την ονομάζεις κίνημα είναι σαν να παραγγέλνεις γλυκό και να του ρίχνεις αλάτι.

Οχι τυχαία ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος τα έπαιζε αυτά στα δάχτυλά του, δήλωνε από την πρώτη στιγμή ότι ονόμασε το ΠαΣοΚ κίνημα, γιατί ήθελε να τονίσει τη διαφοροποίησή του από την παραδοσιακή «κομματική» σοσιαλδημοκρατία. Με αυτό το όνομα όσοι θέλουν το ΠαΣοΚ, δεν το βλέπουν εκεί και όσοι θέλουν την υπέρβασή του, το βρίσκουν μπροστά τους.

Αυτά αντανακλώνται και στο άστοχο ταυτολογικό σύνθημα της «Νέας Αλλαγής». Μόνο ΠαΣοΚ.

Το πρόβλημα βεβαίως δεν είναι μόνο το όνομα, αλλά και εμμονές όπως η συνεχιζόμενη εθνικιστική στάση στο ζήτημα των Πρεσπών ή οι εορτασμοί κομματικών επετείων με εκδηλώσεις για θέματα που παραπέμπουν στη «δοξολογία» της παράταξης (ΕΣΥ) και όχι σε θέματα που κάνουν κλικ στους νέους ανθρώπους, όπως για παράδειγμα η εργασία και οι ανισότητες στον 21ο αιώνα, η παγκόσμια φοροδιαφυγή, οι απειλές κατά της δημοκρατίας, το μονοπώλιο των τεχνολογικών και τραπεζικών κολοσσών, η κλιματική αλλαγή κ.λπ.

Το Κίνημα Αλλαγής φαίνεται να ζει στο «κινηματικό-πατριωτικό» παρελθόν του και όχι στο φιλοευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό παρόν και μέλλον.
Το προαναφερθέν όμως σοσιαλδημοκρατικό γλυκό, χωρίς αλάτι βεβαίως, χρειάζεται.

Η δημιουργία ενός μεγάλου σοσιαλδημοκρατικού πόλου, που θα αποτελέσει δημιουργική απάντηση στην ιδεολογική ηγεμονία του συντηρητισμού, είναι επίκαιρη όσο ποτέ.

Ομως χωρίς αφήγηση τέτοιος πόλος δεν μπορεί να υπάρξει. Γύρω απ’ αυτήν όντως χρειάζεται ένας διάλογος που θα οδηγήσει σε ένα big bang και στους δύο χώρους.

Το νέο σενάριο θα κληθούν να υπηρετήσουν «νέος» σκηνοθέτης, παραγωγός, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι. Μόνο έτσι θα κοπούν νέα εισιτήρια.

Ο κ. Γιώργος Σιακαντάρης
είναι δρ Κοινωνιολογίας.

Διαφήμιση
Διαφήμιση