Ο Βαρουφάκης έδινε συμβουλές και στον Κόρμπιν για το Brexit

Με πρωτοσέλιδο άρθρο του πρώην υπουργού οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη και τις συμβουλές του στον ηγέτη των εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν περί Brexit, κυκλοφορεί το βρετανικό πολιτικό περιοδικό NewStatesman.

Με ένα μανιφέστο περί σωστής πολιτικής δράσης εντός και εκτός συνόρων, ο Γιάνης Βαρουφάκης συμβουλεύει τους Εργατικούς πώς να κερδίσουν έδαφος. Με αναφορές στη Μάργκαρετ Θάτσερ, τον Τόνι Μπλερ και την Άνγκελα Μέρκελ, ο Γιάνης Βαρουφάκης αναφέρει αναλυτικά στο άρθρο του:

«Από την αρχή των συζητήσεών μου με την ηγεσία του Εργατικού Κόμματος, για το Brexit υποστήριξα μια στάση «ριζοσπαστικής παραμονής». Δηλαδή το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να είναι στην στην ΕΕ, όχι όμως αυτή την ΕΕ.

Το εργατικό κίνημα στη Βρετανία και αλλού έχει επικρίνει τις επιχειρήσεις του κράτους σε εθνικό επίπεδο χωρίς όμως να ζητά τη διάλυσή του. Ομοίως, μπορούμε να είμαστε επικριτικοί απέναντι στην ΕΕ χωρίς να προσπαθήσουμε να βγούμε από αυτή. Μπορούμε να εκθέσουμε τις αποτυχίες των θεσμών της και να είμαστε σκληροί αντίπαλοι του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος της, χωρίς όμως να επιθυμούμε τη διάλυση του μπλοκ.

Προειδοποίησα τον Τζέρεμι Κόρμπιν και τον Τζον ΜακΝτόνελ ότι, έπειτα από τεσσερισήμισι δεκαετίες εμπλοκής με την Ευρώπη, θα ήταν πολύ δύσκολο για το Ηνωμένο Βασίλειο να φύγει ακόμα και αν το θελήσει.

«Ποτέ στην ιστορία της Βρετανίας δεν θα εξαρτιώσασταν περισσότερο από την ΕΕ, όσο μετά το Brexit» είπα. Το Ηνωμένο Βασίλειο θα δαπανήσει τεράστια ποσά οικονομικού και πολιτικού κεφαλαίου για να επιτύχει την αποχώρηση.

Στο τέλος, το κόμμα των Εργατικών του Τζέρεμι Κόρμπιν αποδέχτηκε την ριζοσπαστική εκδοχή της παραμονής, παρόλο που θα ήθελα να το θέσω αυτό πιο αποφασιστικά κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του δημοψηφίσματος του 2016, συμπληρώνει ο Βαρουφάκης.

Μετά την απόφαση για το Brexit, η Δημοκρατία στο Ευρωπαϊκό κίνημα 2025 (DiEM 25) το οποίο ηγούμαι, συζήτησε τις επιλογές. Μια ιδέα ήταν η εκστρατεία για ένα δεύτερο δημοψήφισμα για την αντιστροφή του αποτελέσματος. Μία άλλη επιλογή ήταν να δεχτούμε το Brexit χωρίς ειδική κατάρτιση και να επικεντρωθούμε στις οικονομικές πολιτικές που πρέπει να τεθούν σε μια εποχή με τα νέα δεδομένα μεταξύ ΕΕ- Βρετανίας.

Η τελική επιλογή, η οποία κέρδισε την εσωτερική ψηφοφορία του DiEM25, ήταν να υποστηρίξει μια «μεταβατική περίοδος» πέντε έως επτά ετών, κάτι που υιοθετήθηκε από του Εργατικούς. Μια ριζική μετάβαση θα μπορούσε να είναι μια περίοδος κατά την οποία τόσο το Ηνωμένο Βασίλειο όσο και η ΕΕ θα αλλάξουν σε κάτι εντελώς νέο και κάτι πιο προοδευτικό.

Ως δημοκράτες, πρέπει να αποδεχτούμε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Το να προσπαθήσουμε να το ανατρέψουμε αυτό μέσω μιας δεύτερης ψηφοφορίας θα είναι ισάξιο με εκείνο που έκανε η ΕΕ στον Ιρλανδικό λαό με τη Συνθήκη της Λισαβόνας: συνέχισαν δηλαδή να επαναλαμβάνουν το ερώτημα μέχρι να δώσουν «τη σωστή απάντηση». Το βρετανικό εκλογικό σώμα θα κατέληγε σωστά στο συμπέρασμα ότι τα δημοψηφίσματα έχουν αξία μόνο όταν δίνουν το αποτέλεσμα που θέλει το κατεστημένο.

Η υπόσχεση ενός δεύτερου δημοψηφίσματος, όπως διαπίστωσαν οι φίλοι μου υποστηρικτές του Brexit (όπως ο πρώην συντηρητικός καγκελάριος Νόρμαν Λαμόντ), θα παράσχει επίσης στην ΕΕ ισχυρό κίνητρο να μην αποδώσει σε κανένα μέτωπο. Μετά από αυτό, η Βρετανία θα κατέληγε να ζητά την επανείσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς καμία από τις παραχωρήσεις που εξασφάλισε η Μάργκαρετ Θάτσερ και άλλοι.

Το δημοψήφισμα ήταν μία διττή επιλογή. Δεν είπε τίποτα σχετικά με το είδος του Brexit που πρέπει να επιδιωχθεί. Συμφωνώ ότι η πλήρης κυριαρχία πρέπει να αποκατασταθεί στη Βουλή των Κοινοτήτων, αλλά αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές πρέπει να έχουν εντολή να συζητήσουν το μοντέλο του Brexit που υιοθετήθηκε.

Θα πρέπει να υπάρξει μια προσωρινή συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου, ώστε το κοινοβούλιο να έχει μια πλήρη θητεία για να συζητήσει. Προειδοποίησα τους Κόρμπιν και ΜακΝτόνελ ότι η διετής περίοδος αναμονής μετά την έναρξη του άρθρου 50 θα αποδειχθεί ανεπαρκής.

Τώρα οι εργαζόμενοι πρότειναν να παραμείνει το Ηνωμένο Βασίλειο στην τελωνειακή ένωση και την ενιαία αγορά για διάστημα δύο έως τεσσάρων ετών (αν και θα ήταν προτιμότερο να είναι μεγαλύτερο αυτό το διάστημα.).

Αν η βρετανική κυβέρνηση πρότεινε μια τέτοια μετάβαση, ο Μισέλ Μπαρνιέ, ο επικεφαλής διαπραγματευτής για το Brexit από πλευράς ΕΕ, δεν θα μπορούσε να αρνηθεί. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, η Βρετανία θα αποδεχόταν την υπεροχή του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και θα συνέχιζε να συνεισφέρει στον προϋπολογισμό.

Η Άνγκελα Μέρκελ – η οποία στην πραγματικότητα είναι ο μοναδικός εθνικός ηγέτης έχει σημασία στην Ευρώπη – θα ανακουφιζόταν αφού θα μεταβίβαζε στον ενδεχόμενο διάδοχό της στη γερμανική καγκελαρία, το καθήκον να συμφωνήσει την τελική συμφωνία Brexit.

Οι Εργατικοί αφήνουν ανοιχτή την εναλλακτική μόνιμης συμμετοχής στην ενιαία αγορά εάν η ΕΕ παραχωρήσει στο Ηνωμένο Βασίλειο νέους ελέγχους για την ελεύθερη κυκλοφορία. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί. Ούτε πρέπει να συμβεί. Τα σύνορα πρέπει να είναι εχθρός όλων των προοδευτικών: είτε είμαστε διεθνιστές, είτε δεν είμαστε. Όσοι από εμάς έχουν επικρίνει την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, επισημαίνουν πάντα ότι εμείς έχουμε την ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών, εμπορευμάτων και κεφαλαίων – αλλά όχι των ανθρώπων.

Είναι μια θλιβερή μέρα όταν το Εργατικό Κόμμα υπερασπίζεται το τέλος της ελεύθερης διακίνησης και, πράγματι, υπόσχεται το δικό του τέλος. Αλλά εκεί όπου οι Εργατικοί μπορούν να είναι ευέλικτοι και καινοτόμοι είναι στο ζήτημα της κοινωνικής ασφάλισης. Επί του παρόντος, οι ευρωπαϊκές εταιρείες είναι σε θέση να εισάγουν φθηνό εργατικό δυναμικό και να υποβαθμίζουν τους εγχώριους εργαζομένους, οι οποίοι απολαμβάνουν περισσότερα δικαιώματα.

Τα προοδευτικά κόμματα πρέπει να προκαλέσουν την ΕΕ προκειμένου να προωθήσει την αλληλεγγύη και τη ισότητα των συνθηκών εργασίας για όλους τους Ευρωπαίους εργαζομένους.

Οι επιδόσεις του Εργατικού Κόμματος στις εκλογές του 2017 έδειξαν το τι μπορεί να επιτευχθεί αν αγνοήσετε τους ελεύθερους εμπόρους, τις ομάδες εστίασης και όλα όσα περνούν ως «λογική» πολιτική- και μιλήσετε μέσα από την καρδιά σας. Ο Τζέρεμι Κόρμπιν και ο Τζον ΜακΝτόνελ πρέπει τώρα να μετατρέψουν τη συζήτηση για την ΕΕ, σε μία (συζήτηση) σχετικά με το βρετανικό σύνταγμα, το οποίο παραμένει αμήχανο.

Οι άτονες μεταρρυθμιστικές κινήσεις του Τόνι Μπλερ άφησαν το Ηνωμένο Βασίλειο με ένα συνταγματικό κενό. Η απουσία του αγγλικού κοινοβουλίου συνέβαλε στην απογοήτευση των περιοχών που ήταν υπέρ του Brexit, ιδίως στη βόρεια Αγγλία.

Κάνοντας την πρόταση μίας αυθεντικά μεταβατικής περιόδου, οι Εργατικοί έχουν δείξει μεγαλύτερη πολιτική πρωτοβουλία και σοβαρότητα από την Τερέσα Μέι. Και για να εντείνουν αυτό το πλεονέκτημα, οι Κόρμπιν και ΜακΝτόνελ πρέπει να συνεχίσουν να αναπτύσσουν μία εναλλακτική βερσιόν για το Brexit».

iefimerida.gr