«Αντί να μιλάμε για την Αριστερά, να σκεφτόμαστε και να πράττουμε Αριστερά»

Στον κατάμεστο κινηματογράφο Ελλη πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Παρασκευής η έναρξη του 2ου Διαβουλευτικού Συνεδρίου του ΜέΡΑ25. Μετά την προβολή βίντεο αναδρομής για την ιστορία του ΜέΡΑ25 και του DiEM25  με μηνύματα και χαιρετισμούς από σημαντικές διεθνείς προσωπικότητες όπως ο Κεν Λόουτς, ο Ρότζερ Γουότερς, η Ναόμι Κλάιν, ο Νόαμ Τσόμσκι, η Ιρλανδή ευρωβουλευτίνα Κλέρ Ντέιλι, ο παλαιστίνιος ακτιβιστής Ομάρ Μπαργκούτι και άλλοι, ακολούθησαν οι εισαγωγικές ομιλίες των συντονιστών της ΟΕΣΚΕ Θωμά Αχταρίδη και της Κεντρικής Επιτροπής Λίτσας Αλεξάκη και Κώστα Ντάσκα καθώς και η κεντρική ομιλία του γραμματέα του ΜέΡΑ25 Γιάννη Βαρουφάκη.

Η πρώτη μέρα του συνεδρίου έκλεισε με την προβολή της συγκλονιστικής ταινίας «Η τελευταία παμπ» του Κεν Λόουτς, το οποίου ο Γ. Βαρουφάκης μετέφερε χαιρετισμό του ειδικά για το συνέδριο στο τέλος της ομιλίας του. Το συνέδριο συνεχίζει τις εργασίες του το Σάββατο 9 και την Κυριακή 10 Δεκεμβρίου στο ξενοδοχείο NOVOTEL

Στην ομιλία του ο γραμματέας του ΜέΡΑ25 τόνισε ότι το 2ο Συνέδριο σηματοδοτεί ένα νέο ξεκίνημα για το ΜέΡΑ25, με ανθρώπους, κυρίως νέους, που πύκνωσαν τις γραμμές του κόμματος μετά την ήττα στις πρόσφατες εκλογές.  Ανέλυσε τα αίτια της εκλογικής ήττας, συνολικά για την Αριστερά, ενώ ανέπτυξε  τις προτεραιότητες του ΜέΡΑ25 ενόψει των ευρωεκλογών, ως ένα ευρωπαϊκό, διεθνιστικό και βαθιά δημοκρατικό κόμμα πρώτα απ’ όλα στις ίδιες τις δικές του εσωτερικές διεργασίες.

Το πλήρες κείμενο της ομιλίας του Γιάνη Βαρουφάκη:

Καλησπέρα,

Καλώς ορίσατε! Καλώς ορίσαμε στο 2ο Διαβουλευτικό Συνέδριο του ΜέΡΑ25.

Το ΜέΡΑ25 είμαστε εδώ

Ναι, το ΜέΡΑ25 είμαστε εδώ. Εκτός Βουλής, αλλά με την βούληση να κάνουμε ακόμα μεγαλύτερη διαφορά τώρα απ’ ότι όταν είμασταν στη Βουλή.

Ναι, είμαστε εδώ. Με την εκλογική ήττα να μας έχει βελτιώσει, όπως θα αποδείξει τις επόμενες μέρες το Συνέδριο μας.

Είμαστε εδώ περήφανοι για το κοινοβουλευτικό μας έργο αλλά και προβληματισμένοι από το γεγονός ότι τόσες και τόσοι που μας εκτιμούν, που εκτίμησαν το έργο μας μέσα κι έξω από τη Βουλή, δεν μας ψήφισαν.

Είμαστε εδώ σοφότερες και σοφότεροι μετά τις κάλπες. Αποφασισμένες και αποφασισμένοι να δουλέψουμε σκληρά ώστε η εκτίμηση στο ΜέΡΑ25 να μην μεταφραστεί απλά σε ψήφο αλλά και σε δημιουργικό διάλογο μαζί μας, σε ισότιμη συμμετοχή.

Νέο ξεκίνημα λοιπόν. Με δύναμη τους ανθρώπους που πυκνώσατε τις τάξεις μας μετά την ήττα – αλλά και τις παλιές καραβάνες, την σειρά του 2016, του DiEM25 στο Βερολίνο. και στο Σπόρντιγκ εδώ στα Πατήσια, που, παραμένοντας, αποδείξατε ποιες, ποιοι πραγματικά εννοούσαμε το «Για τους Ανθρώπους, Όχι για τα Αξιώματα».

Νέο ξεκίνημα λοιπόν. Με εφαλτήριο την εκλογική ήττα επειδή – σε πείσμα της συντήρησης, της μούχλας, και της απογοήτευσης – ναι, όλα μπορούν να είναι αλλιώς!

«Κάποιες ήττες στοιχειώνουν την κοινωνία σύντροφε», μου είπε χτες στο τηλέφωνο ο μεγάλος μας συνοδοιπόρος Κεν Λόουτς του οποίου την τελευταία ταινία θα δούμε αμέσως μετά. Και ύστερα συνέχισε λέγοντας: «Σαν ένα τσιμεντένιο φράγμα που αλλάζει βάναυσα την κοίτη ενός αρχαίου ποταμού, τέτοιες βαριές ήττες αλλάζουν τον ρου της ιστορίας».

Ο Κεν αναφερόταν βέβαια στην μεγάλη μας ήττα στη Βρετανία του 1984 – τότε που, με την αρωγή της ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος, ο Θατσερισμός κατατρόπωσε την Εθνική Ένωση Ανθρακωρύχων, το National Union of Mineworkers.

Έχει απόλυτο δίκιο ο Κεν. Θυμάστε τι απέδρασε από εκείνο το Κουτί της Πανδώρας το 1984; Θυμάστε πως ο Θατσερισμός, μετά από εκείνο του τον θρίαμβο – με την συνενοχή της εκεί «κυβερνώσας Αριστεράς» – παρέσυρε τα πάντα, μεταλαμπαδεύτηκε σε όλη την Ευρώπη κι έτσι έβαλε εμπρός την διαδικασία που έφτασε κι εδώ, ιδίως μέσω τρόικας, για

να καταργήσει τις συλλογικές συμβάσεις υπέρ εργασιακού καθεστώτος Wolt & eFood;

να απογειώσει τον ΦΠΑ και τις προπληρωμές για τους μικρομεσαίους;

να ιδιωτικοποιήσει τα τραίνα, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια;

να σπάσει τη ΔΕΗ στήνοντας το Χρηματιστήριο Ενέργειας;

να αλώσει μέσω τραπεζών και φαντς σπίτια και μικρομάγαζα;

να εκποιήσει κάθε κοινό αγαθό που είχε χτιστεί με νύχια και με δόντια από τον λαό μας τις προηγούμενες δεκαετίες;

Αν μας συμπαρίσταται σήμερα ο Κεν Λόουτς, το κάνει επειδή αναγνωρίζει την ιστορικότητα και οικουμενική σημασία της δικής μας ιστορικής ήττας του 2015 – μιας ήττας που ήρθε να παγιώσει την προηγούμενη ιστορική ήττα του 1984 στη Βρετανία, πριν παγιωθεί η ίδια, η δική μας του 2015, στις διπλές εκλογές φέτος.

Μας συμπαρίσταται επειδή θαύμασε την μνημειώδη γενναιότητα του λαού μας να πει no pasaran, να αντισταθεί στην τρόικα που ήρθε εκμεταλλευόμενη την χρεοκοπία του μεταπρατικού κράτους για να επιβάλει τα μέρη της Θατσερικής ατζέντας στα οποία κάποιοι ευρωπαίοι λαοί δεν είχαν ακόμα ενδώσει, Η τρόικα, βλέπετε, γνώριζε πως αν κατατρόπωνε τις ελληνίδες και τους έλληνες, θα υποτάσσονταν κι οι υπόλοιποι ευρωπαίοι. Όπως κι έγινε.

Μας συμπαρίσταται ο Κεν επειδή διαπίστωσε πως, όπως στη Βρετανία το 1984 η ήττα οφειλόταν στην προδοσία της «κυβερνώσας Αριστεράς», της ηγεσίας του Εργατικού Κόμματος, έτσι κι εδώ, στην Ελλάδα – ενώ ο λαός υπερέβη τον εαυτό του, ορθώνοντας το τείχος του 62% ΟΧΙ στην Δεξιά, ο λαός τελικά ανατράπηκε από μια ηγεσία που, βαφτίζοντας την συνθηκολόγηση «κυβερνησιμότητα», χαρακτήρισε αυταπάτη την αντίσταση και δρομολόγησε την ανεύθυνη υπακοή στο όνομα της… Αριστεράς.

Όταν το 2010 ο λαός μας χτυπήθηκε από τα μνημόνια, ζητούσαμε την αλληλεγγύη των λαών. Και οι λαοί μας την πρόσφεραν γενναιόδωρα. Δεν θα ξεχάσω τους γερμανούς διαδηλωτές που, όσο ήμουν στο πρώτο Eurogroup, έκαναν ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από το κτήριο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στην Φρανκφούρτη υπέρ μας. Την είχαμε την αλληλεγγύη των λαών αλλά η τότε ηγεσία μας την πέταξε στα σκουπίδια συνθηκολογώντας.

Γκρέμισαν τα όνειρα των προοδευτικών του κόσμου. Έκαψαν τους Ποδέμος. Απογοήτευσαν την Λίνκε. Ενίσχυσαν την Ακροδεξιά παντού. Και τολμάνε σήμερα να μιλάνε για Αριστερά. Ποιες; Ποιοι; Εκείνες κι εκείνοι στον ΣΥΡΙΖΑ 1 ή στον ΣΥΡΙΖΑ 2 που την καταρράκωσαν. Ή οι άλλοι του ΚΚΕ που, πανικοβλημένοι από την λαϊκή εξέγερση του 2015 επειδή δεν είχε βγει από τον κομματικό τους σωλήνα, λοιδόρησαν το ΟΧΙ και στήριξαν την μετατροπή του σε ΝΑΙ την επόμενη μέρα, στο Προεδρικό Μέγαρο, παρουσιάζοντάς την ως… αναπόφευκτη.

Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά δεν δικαιούμαστε να ξαναζητήσουμε την αλληλεγγύη άλλων λαών για τον χειμαζόμενο λαό μας όταν δεν την σεβαστήκαμε τότε που μας την έδωσαν απλόχερα. Πως να την ξαναζητήσουμε τώρα μάλιστα που εξελίσσεται γενοκτονία στην Γάζα; Σήμερα καλούμαστε εμείς να συμπαρασταθούμε στον λαό της Παλαιστίνης, στους αγωνιστές στο Ισραήλ που, όπως μας μηνύουν από το Τελ Αβίβ και την Χάιφα, έρχονται αντιμέτωποι με νεοφασιστικές πρακτικές του Ισραηλινού κράτους που θυμίζουν Πινοσέτ.

Αλλά,

για να μπορέσουμε να στηρίξουμε πραγματικά τους Παλαιστίνιους κόντρα στο φάσμα της γενοκτονίας

για να συμπαρασταθούμε στο λαό της Σρι Λάνκα και του Λιβάνου που βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ΔΝΤ που τους βάζει στο γύψο

για να είμαστε αλληλέγγυοι με τους σουηδούς εργαζόμενους που απεργούν κόντρα στην Τέσλα του Ίλον Μάσκ που έχει βαλθεί να κάνει στα Σουηδικά συνδικάτα ό,τι η Θάτσερ στα Βρετανικά το 1984

για να μπορέσουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με όλες και όλους αυτούς,

πρέπει πρώτα να απελευθερωθούμε ως λαός από την Εξάρτηση, από την Νέα Αποικιοκρατία, ναι, από την Χρεοδουλοπαροικία.

Και για να απελευθερωθούμε πρέπει να εμπνεύσουμε τους κατατρεγμένους συμπολίτες μας.

Να τους βοηθήσουμε να αποδράσουν

από την μοιρολατρία

από το αντιδραστικό αφήγημα ότι μπορεί τα πράγματα να είναι χάλια αλλά είναι όσο καλύτερα γίνεται να είναι, βελτιώνονται όσο μπορούν να βελτιωθούν

από τον επιδοματισμό – αυτή την σύγχρονη, συστημική μορφή ελεημοσύνης που, αφού κλέψει τα όνειρα και το βιός των ανθρώπων, τους δίνει και μερικές πεντάρες για να τους κλείσει το στόμα.

Γιατί έχασε η Αριστερά; Γιατί ηττήθηκε το ΜέΡΑ25

Πολλοί αναρωτιούνται: «Γιατί δεν αντιδρά ο κόσμος;» Μας ρωτούν: «Γιατί τους ξαναψήφισε κι άφησε εσάς εκτός;» Για τέσσερεις βασικούς λόγους φίλες και φίλοι, συνοδοιπόροι:

Πρώτος λόγος, η Πανδημία η οποία επέτρεψε σε ελληνική κυβέρνηση για πρώτη φορά από το 2009 να δανειστεί και να μοιράσει, χωρίς όρους, 60 δις – την μερίδα του λέοντος στο προνομιούχο 1%, αλλά και κάποια επιδόματα (εξευτελιστικά μεν αλλά απτά δε) σε αρκετούς μη προνομιούχους.

Δεύτερος λόγος, ο Πληθωρισμός που πέτυχε μ’ ένα σμπάρο δυο τριγώνια: Από τη μία συρρίκνωσε τον λόγο Χρέους-ΑΕΠ πληθωρίζοντας τον παρονομαστή και, έτσι, δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι το δημόσιο χρέος έγινε βιώσιμο. Από την άλλη, για πρώτη φορά από το 2010, εκτίναξε τα ενοίκια στα ουράνια. Δεδομένου ότι 1 εκατομμύριο 700 χιλιάδες φυσικά πρόσωπα εισπράττουν κάποιο ενοίκιο, αυτό σημαίνει ότι άλλο ένα 20% με 30% του πληθυσμού είδε νέα εισοδήματα για πρώτη φορά από το 2010.

Από την μία, λοιπόν, οι εξουθενωμένοι πολίτες είδαν κάποια χρήματα για πρώτη φορά, είτε από επιδόματα είτε από νοίκια. Είδαν για πρώτη φορά τον διεθνή τύπο, τις Βρυξέλλες και την Φρανκφούρτη να εκθειάζουν το Greek Success Story – το οποίο είναι πέρα για πέρα αληθινό εάν αγοράζεις ομόλογα τα οποία επαναγοράζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ή κόκκινα δάνεια με την εγγύηση κράτους και τρόικας.

Και από την άλλη, τί είδαν; Έναν ΣΥΡΙΖΑ κι ένα ΠΑΣΟΚ να ανταγωνίζονται για το ποιος από τους δύο θα πάρει το χρίσμα από την ολιγαρχία που στο μεταξύ έχει δέσει τον γάιδαρό της στην «Μητσοτάκης ΑΕ». Κι ένα ΚΚΕ που όχι μόνο αναδύει αποπνικτικό αυταρχισμό, που ψεύδεται και λοιδορεί με χαρακτηριστική άνεση, αλλά και που εν τέλει τρέμει την λαϊκή εξέγερση που λέει ότι προτάσσει. Να ο τρίτος λόγος: Μια αντιπολίτευση ηττημένων.

Κι έρχομαι στον τέταρτο λόγο που αφορά τα δικά μας λάθη – τα λάθη του ΜέΡΑ25. Πιστέψαμε πως η σωστή και χρήσιμη ανάλυσή μας, οι καλά δουλεμένες πολιτικές μας, η πολλά υποσχόμενη κοινοβουλευτική μας παρουσία, η ειλικρίνεια με την οποία μιλήσαμε στον κόσμο για την ανάγκη ρήξης (χωρίς την οποία η Ελλάδα θα φθίνει, θα λιγοστεύει) – πως αυτά αρκούσαν για να μας ψηφίσουν. Ε λοιπόν, δεν αρκούσαν!

Ακόμα και άνθρωποι που μας άκουγαν και συμφωνούσαν μαζί μας δεν ήθελαν να ακούνε από ένα κόμμα του 3% για ρήξη που απαιτούσε τουλάχιστον 30% – δεν ήθελαν να ακούνε για ένα βαρύ κυβερνητικό πρόγραμμα που, όσο και να το εκτιμούσαν, ήξεραν ότι δεν θα μας δινόταν η ευκαιρία να το εφαρμόσουμε. Κι όταν μάλιστα σε αυτό ήρθε να προστεθεί η δαιμονοποίησή μας από τα κανάλια των ολιγαρχών τους οποίους μόνο εμείς τολμήσαμε να ονοματίσουμε στη Βουλή (στο πλαίσιο Μιντιακού Ολοκληρωτισμού που όμοιός του μόνο στην Ουγγαρία του Ορμπάν συναντά κανείς στην Ευρώπη), καταλήξαμε εκεί που καταλήξαμε: Ένας εξουθενωμένος από την πολυετή κρίση κόσμος γύρισε την πλάτη στο ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΡΗΞΗ – το εκτός τόπου και χρόνου σύνθημά μας για το οποίο αναλαμβάνω αποκλειστικά την ευθύνη.

Έτσι, για αυτούς τους τέσσερεις λόγους, μπορεί η Ακρίβεια να έστειλε ακόμα πιο βαθιά στον πάτο της Ανέχειας την πλειοψηφία, πολλαπλασιάζοντας τα κόκκινα δάνεια και ενισχύοντας την Χρεοδουλοπαροικία, όμως επιδόματα και νοίκια εξαγόρασαν την ανοχή του 24% των πολιτών οι οποίοι ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, δηλαδή το 40% του 60% που ψηφίζει – και έστρεψαν στην αποχή εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους που κάποτε είχαμε ενθουσιάσει πριν τους απογοητεύσουμε – εμείς οι της Αριστεράς.

Γιατί Αριστερά;

Πολλοί, κάπου εδώ, μας λένε: Βλέπετε ότι ο κόσμος γυρνάει την πλάτη στην Αριστερά. Παντού. Ναι, νοιάζεται για το Περιβάλλον, την Τεχνητή Νοημοσύνη, τα Δικαιώματα. Η Αριστερά όμως διώχνει τον κόσμο, μυρίζει μούχλα και παραγοντισμό, κουράζει με ατέρμονες συζητήσεις που τελικά απωθούν τους νέους, τους δημιουργικούς ανθρώπους. Ξεκολλήστε πια με την αυτοαναφορική, την ξεπερασμένη Αριστερά. Έτσι μας λένε.

Πράγματι, τίποτα δεν σκοτώνει την ψυχή αποτελεσματικότερα από μια Αριστερά που μιλάει ακατάσχετα για την Αριστερά και κλαίγεται για την κατάντια της Αριστεράς. Πράγματι, ο παραγοντισμός, ο αυταρχισμός, ναι, ο κεκαλυμμένος σεξισμός, όλοι αυτοί οι -ισμοί διώχνουν κόσμο από την Αριστερά. Όμως, χωρίς την πραγματικά αριστερή αναλυτική ματιά, ό,τι πούμε για το Περιβάλλον, την Τεχνητή Νοημοσύνη, τα Δικαιώματα θα είναι είτε υποκριτικό είτε ανεπαρκές:

 

Μπορεί να υπάρξει πραγματική δασοπροστασία όταν η «αγορά» αξιολογεί ένα καμένο δέντρο ως πολυτιμότερο από ένα ζωντανό; Όταν ένα δάσος ανεμογεννητριών χτισμένο στα καμένα φέρνει αμύθητες προσόδους στους ολιγάρχες που αποκτούν τα καμένα;

Μπορεί η πράσινη ενέργεια να ρίξει τις τιμές του ρεύματος και τον πληθωρισμό όταν φωτοβολταϊκά σε παροπλισμένη αγροτική γη την οποία έχουν βουτήξει εταιρείες από μικρομεσαίους αγρότες είναι πιο επικερδή για τους ολιγάρχες από φωτοβολταϊκά στις ταράτσες των πολυκατοικιών που θα προσφέρουν φτηνό ρεύμα στους πολλούς;

Μπορούν οι εργαζόμενοι να ωφεληθούν από τις εκπληκτικές ψηφιακές τεχνολογίες, τους αλγόριθμους, την τεχνητή νοημοσύνη, τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες πληρωμών που θα έπρεπε να ξεδοντιάζουν τις τράπεζες όταν οι εργοδότες επιστρατεύουν τους αλγόριθμους για να κάνουν τους εργαζόμενους να τρέχουν σαν τον Βέγγο, να υποκαθιστούν τα μαγαζιά κλείνοντας τους μικρομεσαίους, να δημιουργούν το ψηφιακό ευρώ υπέρ των τραπεζιτών κι όχι, όπως θα έκανε το «Δήμητρα», υπέρ των πολλών;

Μπορούν οι γυναίκες να πετύχουν ίσες αμοιβές με τους άνδρες σε πολυεθνικές επιχειρήσεις που απαιτούν από μεγαλο-στελέχη 80 ώρες εργασίας την εβδομάδα; Μόνο αν εκχωρήσουν τα παιδιά τους σε άλλες εκμεταλλευόμενες γυναίκες, συνήθως μετανάστριες!

Ας είμαστε ξεκάθαροι: Χωρίς κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, είτε αυτά είναι γη, ανεμογεννήτριες ή προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης, ούτε πράσινη μετάβαση θα γίνει, ούτε οι αλγόριθμοι θα μετατραπούν από αφεντικά σε σκλάβους των ανθρώπων, ούτε οι γυναίκες θα κατακτήσουν ουσιαστική ισότητα.

Ναι, λοιπόν καλό είναι να μην μιλάμε για την Αριστερά – αρκετά μιλήσαμε για αυτήν – αλλά να σκεφτόμαστε και να πράττουμε αριστερά.

Γιατί ΜέΡΑ25;

Ωραία, θα μας πουν κάποιοι, ας σκεφτόμαστε αριστερά. Γιατί όμως με το ΜέΡΑ25; Για τουλάχιστον οκτώ λόγους:

Πρώτον, για την συνεπή, υπεύθυνη ανυπακοή «εις τας υποδείξεις» των ισχυρών και το κουράγιο με το οποίο ρίχνουμε γροθιά στο μαχαίρι τους, είτε αυτό αφορά την τρόικα, είτε τους ολιγάρχες που δεν διστάζουμε να ονοματίζουμε, είτε τη στάση μας στο Παλαιστινιακό, είτε την στήριξη που δίνουμε στον Τζούλιαν Ασάνζ από την πρώτη μέρα – όταν, θυμίζω, ο κυβερνών ΣΥΡΙΖΑ ποιούσε την νήσσαν, μαζί με την υπόλοιπη ευρωπαϊκή Αριστερά και το ΚΚΕ (πλην Μελανσόν).

Δεύτερον, δεν ενδώσαμε στην «κυβερνησιμότητα» ή την αποφυγή του πολιτικού κόστους, λέγοντας πάντα πράγματα που ξέραμε ότι θα μας κόψουν πολλές ψήφους, όπως ο αγώνας μας κατά του Τείχους στον Έβρο, ακόμα και η θετική μας στάση στην αντι-δημοφιλή Συμφωνία των Πρεσπών.

Τρίτον, τολμήσαμε να πούμε, από το 2018, όχι σε κάθε εξόρυξη, όχι σε κάθε ανεμογεννήτρια στη στεριά, όχι σε κάθε φωτοβολταϊκό σε εύφορη γη.

Τέταρτον, έχουμε συγκεκριμένο όραμα για την κοινωνία του μέλλοντος – ως συνεργατική, ελευθεριακή, σοσιαλιστική, ριζοσπαστικά οικολογική και φεμινιστική. Όμως, παράλληλα, δεν σταματάμε να προτείνουμε μεταβατικές πολιτικές που μπορούν να εφαρμοστούν αύριο το πρωί. Όπως για παράδειγμα:

Την αντικατάσταση του επαίσχυντου «Ηρακλή», της χυδαίας αγοράς των κόκκινων δανείων όπου φαντς & σέρβισερς λύνουν και δένουν, με τον λυτρωτικό «Οδυσσέα», την δημόσια εταιρεία διαχείρισης που θα κρατήσει 70 δις μέσα στη χώρα, θα προστατεύσει κύριες κατοικίες και μικρομάγαζα, και θα διώξει από την Ελλάδα τα αρπακτικά

Την κατάργηση του Χρηματιστήριου Ενέργειας και την αντικατάστασή του μ’ ένα υπερσύγχρονο αποκεντρωμένο κοινωνικοποιημένο δίκτυο πράσινης ενέργειας με βάση το πράσινο υδρογόνο, πλωτές ανεμογεννήτριες, γεωθερμία και φωτοβολταϊκά σε κάθε ταράτσα

Την αποφασιστικότητά μας τα μεγάλα, τα όμορφα, τα δημόσια αγαθά να μην τα λυμαίνονται ούτε οι ιδιώτες, ούτε οι γραφειοκράτες – αλλά να αποδώσουμε τον σχεδιασμό και την λογοδοσία για ΠΑΙΔΕΙΑ, ΥΓΕΙΑ, ΝΕΡΟ, ΡΕΥΜΑ, ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ στην κοινωνία – σε Διαβουλευτικά Συμβούλια αποτελούμενα κατά 2/3 από κληρωτούς.

Πέμπτον, είμαστε το μόνο κόμμα με κατανόηση της νέας μορφής κεφαλαίου που υποσκάπτει ακόμα και τον ίδιο τον καπιταλισμό – το αλγοριθμικό κεφάλαιο, την τεχνητή νοημοσύνη που ζει στο υπολογιστικό νέφος. Το κόμμα που έχει πρόγραμμα και προτάσεις για το πως αυτό το νέο είδους κεφάλαιο μπορεί να κοινωνικοποιηθεί. Πως η τεχνητή νοημοσύνη αντί να επιλέγει στόχους βομβών στην Γάζα (μετατρέποντάς την σε σεληνιακό τοπίο) – αντί να ξεζουμίζει εργαζόμενους της eFood ή της Amazon, μπορεί να επιστρατευτεί στις νέες συνεταιριστικές επιχειρήσεις που σχεδιάζουμε ώστε να βοηθά στην συμμετοχική συνδιαχείριση της εταιρείας από τους εργαζόμενους που την τρέχουν.

Έκτον, πασχίζουμε για την εσωτερική δημοκρατία, όπως θα φανεί στις επόμενες μέρες σε αυτό το πραγματικά ανοικτό, συμμετοχικό, αποφασιστικό, από τα κάτω-προς-τα-πάνω Συνέδριο με 250 νέους συνέδρους, νέα μέλη, που ήρθαν να προστεθούν στους παλαιότερους 400. Πασχίζουμε ακόμα για εξωστρέφεια καλλιεργώντας μέσα από το Συνέδριό μας, μέσα από το aristera.eu, μέσα από σειρά πρωτοβουλιών, τον ακηδεμόνευτο, ειλικρινή διάλογο με κόμματα, οργανώσεις, κινήματα, ανένταχτους – κάτι που το αποδείξαμε προεκλογικά ανοίγοντας μάλιστα τα ψηφοδέλτιά μας σε ανθρώπους με τους οποίους βρισκόμασταν σε πολιτική διαφωνία πριν όχι πολύ καιρό.

Και, βέβαια,

Έβδομον, το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ΜέΡΑ25 – ο διεθνισμός μας που δεν σταματά στα λόγια. Πολλές, πολλοί, μπορεί να μην το γνωρίζετε αλλά το ΜέΡΑ25 ανήκει στα 140 χιλιάδες μέλη του DiEM25 πανευρωπαϊκά, από τα οποία μόνο τα 7 χιλιάδες είμαστε ελληνίδες ή έλληνες. Ναι, φίλες και φίλοι, οι θέσεις μας, τα πρόσωπα που θα εκλεγούν στην Κεντρική Επιτροπή, στην Πολιτική Γραμματεία, στην Επιτροπή Δεοντολογίας, ο Γραμματέας του ΜέΡΑ25 θα πρέπει να εγκριθούν από τα 140 χιλιάδες μέλη του DiEM25. Με άλλα λόγια, επιθετική εξαγορά του ΜέΡΑ25 απλά είναι αδύνατη!

Αυτό σημαίνει «Διεθνισμός στην Πράξη» – ένας διεθνισμός που ξεπερνά τα όρια της Ευρώπης καθώς, μην το ξεχνάτε, το DiEM25 είμαστε συνιδρυτές της Προοδευτικής Διεθνούς που από το 2018, όταν την ιδρύσαμε με τον Μπέρνι Σάντερς, έχει πλέον μέλη της οργανώσεις με πάνω από 200 εκατομμύρια μέλη. Να γιατί μαζί μας είναι και μας στηρίζει η Ναόμι Κλάιν, ο νυν Υπ. Οικονομικών της Βραζιλίας Φερνάντο Χαδάδ, ο Πρόεδρος του Μεξικού Άντρες Μανουέλ Λόπεζ Ομπραδόρ, ο Νόαμ Τσόμσκι, η Νίκι Άστον από τον Καναδά, ο Μπράιαν Ίνο – μερικά από τα χιλιάδες ονόματα σπουδαίων αγωνιστών-διανοούμενων που είναι ψυχικά, ηθικά και πολιτικά μαζί μας, εδώ, απόψε το βράδυ.

Το Συνέδριό μας

Φίλες και φίλοι, συνοδοιπόροι,

Η Δημοκρατία ξεκινά στο σπίτι μας. Την αφήσαμε κάπως να ατονήσει λόγω του όγκου του κοινοβουλευτικού μας έργου. Τώρα, που απελευθερωθήκαμε από τα δεσμά της Βουλής, προσωρινά, είμαι σίγουρος, είναι ευκαιρία να ξαναπιάσουμε το νήμα εκεί που το αφήσαμε.

Αύριο, θα έχουμε τρεις θεματικές ενότητες. Πέραν του Καταστατικού, μία ενότητα αφιερώνεται στην Εσωτερική Δημοκρατία και την Κατάρτιση του Ευρωψηφοδέλτιου του ΜέΡΑ25. Σας το λέω από τώρα: Ως Γραμματέας δεν θέλω ποτέ ξανά να είναι στο χέρι μου και της Πολιτικής Γραμματείας η κατάρτιση του ψηφοδελτίων εθνικών ή ευρωπαϊκών εκλογών. Πρότασή μου θα είναι το ευρωψηφοδέλτιο να καταρτιστεί από τα μέλη μας, από εσάς, μέσα από πραγματικές διαβουλευτικές διαδικασίες. Καθήκον σας να επιλέξετε την διαδικασία διαβούλευσης και επιλογής των υποψήφιών μας.

Η άλλη αυριανή ενότητα θα αφορά τις Συμμαχίες. Στο περασμένο Συνέδριο αποφασίσαμε το κάλεσμα στον προοδευτικό κόσμο σε ακηδεμόνευτο διάλογο με στόχο την συμμαχία. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να βρίσκονται μαζί μας εξαιρετικές, εξαιρετικοί συνοδοιπόροι που, διαφορετικά, θα είχαμε στερηθεί. Καλείστε να αποτιμήσετε αυτή την προσπάθεια και να χαράξετε το μέλλον των Συμμαχιών του ΜέΡΑ25.

Το γεγονός μάλιστα ότι οι τελικές μας ψηφοφορίες, για όλες αυτές τις αποφάσεις και για τα όργανα, θα γίνουν έναν μήνα αργότερα, σημαίνει πως τις επόμενες δύο μέρες του Συνεδρίου μας θα μπορούμε, με ανοικτό μυαλό, χωρίς βιασύνες ή αγωνία για τις ψηφοφορίες, να ακούμε όλες και όλους με την δέουσα προσοχή με μόνο στόχο να κωδικοποιηθούν οι διαφωνίες πριν την υπέρβασή τους μέσω των ψηφοφοριών του επόμενου μήνα.

Αυτό σημαίνει ανοικτό, συμμετοχικό συνέδριο. Πρέπει να είμαστε περήφανες για αυτό, πρέπει να είμαστε περήφανοι για τον τρόπο που συναποφασίζουμε.

Όπως και για το ότι, πριν απ’ όλα αυτά, θα δούμε μαζί την ταινία του Κεν και του Πολ «The Old Oak», η «Τελευταία Παμπ» ελληνιστί. Χτες, όταν ρώτησα τον Κεν τι θα ήθελε να σας μεταφέρω λίγο πριν την προβολή, πως βρε παιδί μου κολλάει η ταινία του με το Συνέδριό μας, το σκέφτηκε λίγο και μου απάντησε:

«Καθώς με τον Πολ παλεύαμε να βρούμε τον κοινό τόπο των δύο πολύ διαφορετικών πρωταγωνιστών της ταινίας μας, έτσι όπως ξεπερνάνε τις δυσκολίες που περνάνε, καταλήξαμε σε ένα απλό συμπέρασμα: Το παν είναι η ανθρώπινη επαφή, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε ρητορικά. «Είναι το να μοιράζεσαι πράγματα και απλά να παίρνεις δύναμη ο ένας από τον άλλον.» Και πρόσθεσε: «Θα ηττηθείς πού και πού… αλλά για αυτή την αίσθηση της αμοιβαίας υποστήριξης, γι’ αυτήν και μόνο αξίζει να σηκώνεσαι από το κρεβάτι το πρωί. Και αυτό είναι που σου δίνει ελπίδα».

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο ως απάντηση στο ερώτημα: «Γιατί είμαστε εδώ;» «Γιατί αγωνιζόμαστε;» Το απάντησε ο Κεν: Για την ελπίδα που δίνει η αίσθηση της αμοιβαίας υποστήριξης.

Να έχουμε ένα καλό Συνέδριο ως προοίμιο μιας καλής χρονιάς – μιας χρονιάς με αλληλεγγύη, με ρήξεις, με την χαρά της συμπόρευσης, του διαλόγου, της συμμαχίας ενάντια στις απειλές που όλο και περισσότερο αντιμετωπίζουν καθημερινά οι άνθρωποι κι η ανθρωπιά.