Υπό το βλέμμα του Μέρα 25: «Μια άλλη άποψη για τη συναυλία του Πλάθιντο Ντομίνγκο στη Σητεία»
Να μην παραβλέπονται οι καταγγελίες εις βάρος του από το κίνημα MeToo
Ας γίνει λοιπόν, η δική μας φωνή μια… παραφωνία στο πανηγυρικό κλίμα για το χθεσινό «event της χρονιάς», στην Κρήτη.
Επίσημος καλεσμένος ήταν ένας τενόρος με ασφαλώς σπουδαία καλλιτεχνική ιστορία αλλά δυστυχώς με σοβαρότατες καταγγελίες εις βάρος του για ανάρμοστη συμπεριφορά προς δεκάδες γυναίκες που τον κατήγγειλαν δημόσια.
Μια λαμπερή εκδήλωση με πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο που κατηγορείται ότι εμπλέκεται με οργάνωση στην Αργεντινή που λειτουργούσε ως «βιτρίνα» για σεξουαλική κακοποίηση ενήλικων και ανήλικων γυναικών.
Είναι δυνατόν να κάνουν όλοι πως δεν ακούν τις καταγγελίες αυτές;
Τραπεζίτες (Στουρνάρας και άλλοι), επιχειρηματική ελίτ (μέλη της οικογένειας Βαρδινογιάννη κ.α.), μεγάλοι χορηγοί (πάλι τράπεζες αλλά και μια κατασκευαστική εταιρία), πολιτικοί όπως ο υπουργός Λ. Αυγενάκης, ο Περιφερειάρχης Στ. Αρναουτάκης αλλά και ο Γ. Πλακιωτάκης που διαφημίζει και ως δική του πρωτοβουλία την εκδήλωση, μέχρι και ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής ήταν εκεί αλλά και η ΕΡΤ με τη συμφωνική της ορχήστρα.
Δεν βλέπουν άραγε όλοι αυτοί πως με την παρουσία τους λειτουργούν ως καθαρτήριο για έναν άνθρωπο που στη δύση της καριέρας του βαρύνεται με τέτοιες κατηγορίες, εξαιτίας των οποίων αποκλείστηκε από τις όπερες στις ΗΠΑ αλλά και στη χώρα του, την Ισπανία;
Και ως φόντο, το κρητικό τοπίο και η εν πολλαίς αναπτυξιακές αμαρτίες περιπεσούσα Μονή Τοπλού. (Αλήθεια, τι γίνεται με τους βρετανούς και την επένδυση στο Κάβο Σίδερο, που φρόντισε να εγκρίνει το 2018 η πρώτη φορά Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, παρόλο που κάποτε χαρακτήριζε την Τοπλού ως το «Βατοπαίδι της Κρήτης»);
Εμείς δεν φανταζόμαστε έτσι την Κρήτη. Δεν είναι ανάπτυξη η μετατροπή των κελιών της Μονής σε καμαρίνια και των μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς σε πασαρέλα μεγαλόσχημων. Πολύ περισσότερο όταν βαρύνονται με τέτοιες κατηγορίες. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε γυναίκα που καταγγέλλει την επιβολή της πατριαρχίας και τη βία εις βάρος της.
Στη χώρα που υπουργοί εξαπατώνται από την υποκριτική τέχνη του Λιγνάδη είμαστε εξαιρετικά καχύποπτοι για όλα τα συμφραζόμενα της συγκεκριμένης εκδήλωσης. Αγωνιζόμαστε για τη δικαίωση κάθε θύματος έμφυλης βίας και αρνούμαστε να γίνουμε συμμέτοχοι στο «ξέπλυμα» του θύτη, ειδικά όταν γίνεται με όχημα την οικονομική, κοινωνική ή καλλιτεχνική του απήχηση.
