«Άδολος δρόμος»

Οι μέρες μυρίζουν λιβάνι. Οι νύχτες ξαγρυπνούν. Όλα στην ατμόσφαιρα της Θυσίας. Σ’ αυτές τις Μεγάλες Μέρες, τις Μεγάλες Νύχτες, που η ακατανόητη κατηφόρα μας, γίνεται άδολος δρόμος.

Οι Σωτήριες Νύχτες, οι Γαλήνιες Μέρες στα χρόνια της αμαρτίας, στους μήνες της δυσπιστίας, στην ημερήσια λήθη μας.  Ιδού η αγάπη, έρχεται.

Έρχεται η αγάπη και σταυρώνεται. Ξανά. Σήμερα που δίνουμε ξύδι αντί νερό περισσότερο από πότε. Σήμερα που οι Ιούδες δεν μετανοούν και πληθαίνουν.

Και γίνεται ο μεγάλος σεισμός. Να συγκλίνουν οι πλάκες του εαυτού μας με την ευαισθησία κι ανοίγουν οι ουρανοί για να παρασύρουν τις αγκαλιές μας. Τα καρφιά στο Σταυρό είναι τα ίδια, το ίδιο αίμα έχουν. Εμείς αλλάξαμε. Εμείς ξεχάσαμε. Ο Γολγοθάς είναι μπροστά μας και μας θυμάται.

Και η δύναμη να εξηγήσουμε είναι μέσα μας.  Κρατώντας το βάρος μας πίσω, για να βγει η κατηφόρα, κρατώντας το χέρι ενός ανθρώπου σφιχτά και απόλυτα. Χωρίς εξηγήσεις. Χωρίς αναστολές. Μόνο με περισσότερη δύναμη, όσο μπορούμε  πιο σφιχτά.

Κι ίσως αύριο στην περιφορά, να ξέρουμε τι σημαίνει Ανάσταση  της αγάπης. Γιατί ειλικρινά πεθαίνει. Κάθε μέρα, κάθε ώρα και μία πρόκα παραπάνω, ώστε να μην ανασαίνει πια.

Όσο αντέχουμε πιο δυνατά μέσα στους άλλους, δίπλα τους. Έξω απ’ τον εγωισμό  του πειρασμού. Κι ίσως αύριο στην περιφορά, να καταλάβουμε πως η μόνη παραβολή ήταν ν’ αγαπήσουμε και να πιστέψουμε!  Ελέησον και σώσον ημάς, απ’ το υπό το μηδέν των πραγμάτων…