Η ζωή εκδικείται – Στο σφυρί η μεγαλύτερη εισπρακτική εταιρεία
Ο επιχειρηματίας που έκανε όλη την Ελλάδα να μιλάει για το «εισπρακτοχώρι» - Τώρα καλείται να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα - Η εμπλοκή με το ποδόσφαιρο, τα φιλόδοξα σχέδια για ξενοδοχειακές μονάδες, η ολισθηρή «πτώση» από την άφιξη των servicers και οι τρεις πλειστηριασμοί
Ενα μικρό χωριό στα σύνορα της Αχαΐας με την Ηλεία είχε γίνει πριν από μια 15ετία περίπου το κέντρο της μεγαλύτερης εισπρακτικής εταιρείας της χώρας, με τον ιδιοκτήτη της Γιώργο Πανόπουλο να εξελίσσεται σε σημαντικό οικονομικό παράγοντα, που έλεγχε και την τοπική ποδοσφαιρική ομάδα, αλλά είχε και φιλόδοξα σχέδια να μετατρέψει το Πανόπουλο, όπως ονομάζεται το χωριό, σε τουριστικό προορισμό. Τα πράγματα όμως στην πορεία πήραν άλλη τροπή. Η πανίσχυρη κάποτε Pano Finance έβαλε λουκέτο, τα μεγαλόπνοα πλάνα για πολυτελείς ξενοδοχειακές μονάδες έμειναν στα μπετά και, όπως αποκαλύπτει σήμερα το «ΘΕΜΑ», ο κάποτε απηνής «διώκτης» όσων χρωστούσαν στις τράπεζες τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με… καταιγίδα πλειστηριασμών.
Ορισμένοι ίσως να το διαβάζουν και σαν ειρωνεία της ιστορίας. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι η διαδρομή του Γιώργου Πανόπουλου από τη φτωχική ζωή της ελληνικής επαρχίας στα σαλόνια των τραπεζών και των μεγάλων δικηγορικών γραφείων, μετά στην ολισθηρή κάθοδο και τώρα απέναντι στα ηλεκτρονικά σφυριά, θα στεκόταν άνετα ως καλογραμμένο μυθιστόρημα με μπόλικες δόσεις σασπένς.
panopoulo_arthrou
Η δύσκολη αρχή
Μπορεί η αρχή να είναι το ήμισυ του παντός, όμως κατά κανόνα είναι και δύσκολη, ιδιαίτερα σε περιπτώσεις αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών. Κάπως έτσι και ο Γιώργος Πανόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στον… ομώνυμο τόπο καταγωγής του, με πολλές δυσκολίες. Ο πατέρας του ήταν τσοπάνης και εκείνος από πολύ νωρίς σήκωνε το βλέμμα του πολύ πέρα από το θολό μέλλον που θα του επεφύλασσε μια συμβατική πορεία στα όρια της πατρογονικής εστίας και της ισοπεδωτικής καταχνιάς που επικρατούσε τότε στην επαρχία. Αν όμως κάτι τον χαρακτήριζε από την εποχή της πρώτης νιότης, ήταν η φιλοδοξία του και το πείσμα του να πετύχει. Ηξερε, όμως, ότι για να ανέβει στα επόμενα σκαλοπάτια της ζωής και να ξεχωρίσει, θα έπρεπε καταρχάς να σπουδάσει και στη συνέχεια να βρεθεί στο κέντρο των εξελίξεων, δηλαδή στην πρωτεύουσα. Πράγματι σπούδασε Λογιστική στα ΤΕΙ και μετά, αντί να εγκλωβιστεί στις αμφίβολες προοπτικές του λογιστικού επαγγέλματος, όπου υπήρχε και έντονος ανταγωνισμός, δοκίμασε την τύχη του δίνοντας εξετάσεις για να εισέλθει στον κλειστό κόσμο των δικαστικών επιμελητών, που τουλάχιστον θα του εξασφάλιζε ικανοποιητικές αποδοχές.
Το «διαβατήριο»
Το 1981, όταν η χώρα γύριζε σελίδα, ο Πανόπουλος έπαιρνε το πολύτιμο «διαβατήριο» του διορισμού του ως δικαστικού επιμελητή, αλλάζοντας σελίδα στη δική του ζωή.
Σχεδόν άμεσα δικτυώθηκε και ξεκίνησε να εργάζεται για λογαριασμό διάφορων τραπεζών. Επίμονος και αποτελεσματικός όπως ήταν, άρχισε να χτίζει όνομα και με την πάροδο των χρόνων απέκτησε πολύτιμες επαφές που τον βοήθησαν να ξεφύγει από τον μοναχικό δρόμο του δικαστικού επιμελητή ανοίγοντας πλέον το δικό του γραφείο. Αυτό που ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει είναι ότι τότε τουλάχιστον έβλεπε μπροστά. Ετσι, το 1999 ίδρυσε εισπρακτική εταιρεία, την Pano Finance, που ασφαλώς «βαφτίστηκε» έτσι από το επώνυμό του.
Το πρώτο γραφείο και η έδρα της ήταν στο Γαλάτσι, ενώ διέθετε γύρω στους 20 υπαλλήλους. Μιλάμε για μια εποχή που τέτοιες εταιρείες λειτουργούσαν υπό ασαφές έως και ανύπαρκτο θεσμικό καθεστώς, προχωρώντας σε ένα κατά κάποιον τρόπο «τηλεφωνικό bullying» των υπερήμερων δανειοληπτών, με εκφοβισμούς για κατασχέσεις και άλλα παρόμοια. Η εταιρεία του Πανόπουλου προφανώς «διακρίθηκε» σε αυτό το επίπεδο, εισπράττοντας το αξιοσέβαστο ποσοστό της από τις τακτοποιήσεις των οφειλών.
Κρίσιμο ρόλο στη γιγάντωση της Pano Finance έπαιξε στη συνέχεια η προνομιακή σχέση με τη δικηγορική εταιρεία της οικογένειας Σιούφα, με αποτέλεσμα η εταιρεία του Πανόπουλου να κάνει πλέον χρυσές δουλειές για λογαριασμό μεγάλων και μεσαίων τραπεζών, καθώς και άλλων ιδιωτικών εταιρειών.
