Χωρούν δυο μεσσίες σ’ ένα κόμμα;

Τ0υ Γιώργο Σιακαντάρη

Ο Στέφανος Κασσελάκης και ο Αλέξης Τσίπρας παραδίδουν μαθήματα μεταπολιτικής ο πρώτος και κακής πολιτικής ο δεύτερος. Ο Κασσελάκης, ένας άγνωστος και άσχετος με την πολιτική, ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζει κομματίλα τα μέλη του «δικού» του κόμματος, αποδεικνύεται ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτό.

Πριν από μερικές μέρες πήγε σε εκδήλωση που διοργάνωσε η «Εφημερίδα των Συντακτών» με τη συμμετοχή των Διονύση Τεμπονέρα, Μανώλη Χριστοδουλάκη και Εφης Αχτσιόγλου και τίτλο «Απέναντι στην κυριαρχία Μητσοτάκη, ποιος;», αιφνιδιάζοντας τους ίδιους τους συνεργάτες του που στα κανάλια απαξίωναν τη συμμετοχή σε αυτήν.

Εκεί δήλωσε πως τον εκπροσωπεί ο Τεμπονέρας. Μετά από λίγες μέρες απέλυσε τον «εκπρόσωπό» του από επιστημονικό συνεργάτη του κόμματος επειδή μίλησε σ’ αυτήν. Τρέλα; Όχι. Μεταπολιτική.

Αν και κατά μερικούς άλλους, ακόμη και καθηγητές, η μεταπολιτική δεν υπάρχει. Στη συνέχεια κατέθεσε χωρίς να μιλήσει με κανέναν ένα ερωτηματολόγιο που αμφισβητεί το όνομα και τον χαρακτήρα του κόμματός του. Αυτή του η ενέργεια προκάλεσε την οργή ακόμη κι αυτών που τον ψήφισαν.

Εντυπώσεις και εικόνα αντί ουσίας, αγένεια αντί σεβασμού, πρόκληση αντί αντιπαράθεσης, αλαζονεία αντί θέσεων, «επιστροφή στις ρίζες» αντί αυτοκριτικής ανάλυσης της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτό ακριβώς είναι η μεταπολιτική. Αυτή είναι σαν τον ασκό του Αιόλου. Το θέμα είναι να μην τον ανοίξεις, αν τον ανοίξεις, μετά δεν μαζεύεται.

Στη συνέχεια ως αποκορύφωμα (ή ως ταφόπλακα;) ήρθε η αλαζονική παρέμβαση του Αλέξη Τσίπρα, για να τινάξει τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κυριολεκτικά στον αέρα. Πολλοί αναρωτιούνται αν αυτός έκανε την ανάρτηση για να διευκολύνει ή για να αμφισβητήσει τον Κασσελάκη. Παράδοξο, αλλά το έκανε και για τα δύο. Για να του δώσει πάσα να κάνει αυτό που ο ίδιος ο Κασσελάκης σχεδίαζε. Να προσφύγει στη ρευστή βάση των μελών.

Αλλά και για να ξαναμπεί ο ίδιος στο κάδρο. Σε αυτή την παρέμβαση αυτός καταγγέλλει την «ιδιοτέλεια και τον ναρκισσισμό» στο κόμμα, στοιχεία που ο ίδιος ανάπτυξε επί ημερών του. Χωρίς ίχνος αυτοκριτικής, προειδοποιεί τους συντρόφους του να μη συνεχίσουν έτσι. Αλλά το «έτσι» είναι ακριβώς αυτό που ο ίδιος ξεκίνησε. Αυτός μετέτρεψε το κόμμα του σε μετακόμμα.

Ο Κασσελάκης είχε δίκιο όταν δήλωνε: «Αν η δομή του ΣΥΡΙΖΑ είχε λειτουργήσει σωστά, δεν θα έπρεπε να ήμουν εγώ πρόεδρος». Αν δεν ήταν ο κ. Τσίπρας, δεν θα ήταν αυτός πρόεδρος.

Η παρέμβαση Τσίπρα είναι η αυτοκαταστροφική συνέχεια της αυτοκαταστροφικής απόφασης του Συνεδρίου του 2022 για εκλογή «μεσσία» από μια ρευστή βάση. Δυο μεσσίες όμως δεν χωρούν στο ίδιο κόμμα. Μόνο σε ένα μετακόμμα χωρούν.

Η υποψηφιότητα, παρόλο που τελικά δεν θα γίνουν εκλογές,  της κυρίας Γεροβασίλη δεν ακυρώνει ούτε κατ’ ένα ιώτα τα παραπάνω.

Οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, η στασιμότητα του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, η αδύναμη – μέχρι στιγμής – Νέα Αριστερά δικαιώνουν όλους όσοι ζητούν ένα big bang.

Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο, πρέπει να προηγηθεί μια ιδεολογική συζήτηση που θα πηγαίνει πέραν των αντιλήψεων του 20ού αιώνα για τη σχέση Σοσιαλδημοκρατίας και ριζοσπαστικής Αριστεράς και πολύ πέραν των κ.κ. Τσίπρα και Κασσελάκη. Και πολλών άλλων ακόμη.

Γιώργος Σιακαντάρης

Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας