Το ασφαλιστικό βαδίζει στα βράχια

Tου  Μάνου  Ψαράκη

Το ασφαλιστικό βαδίζει στα βράχια και αν δεν αλλάξει ραγδαία το πρόβλημα της υπογεννητικότητας, το εργασιακό και οικονομικό περιβάλλον στην Ελλάδα, τότε και η ίδια η χώρα θα έχει την ίδια τύχη. Κάποιοι μπορούν να βιαστούν ως συνήθως και να μου βάλουν την ταμπέλα του πεσιμιστή. Άκουσον μεν, πάταξον δε, θα τους έλεγα.

Μέχρι την δεκαετία του 1990, με το αναδιανεμητικό σύστημα που υπάρχει στην Ελλάδα, οι 4 εργαζόμενοι προς 1 συνταξιούχο (η τότε αναλογία) μπορούσαν να καλύπτουν την σύνταξη του και το κράτος δεν χρειαζόταν να δανείζεται για να πληρώνει συντάξεις.

Με τα χρόνια η αναλογία έχει αλλάξει, (κυρίως λόγο υπογεννητικότητας και επίσης πολλοί έφυγαν στο εξωτερικό) και φτάσαμε στο σημείο για να μην πολυλογώ, 1,4 εργαζόμενοι για 1 συνταξιούχο. Φανταστείτε ότι από το 2000 έως σήμερα έχουμε δανειστεί 300δις για να καλύπτουμε το ασφαλιστικό.

Οι συντάξεις των 2,8εκ συνταξιούχων (έχουμε 500.00 συνταξιούχους μικρότερους των 65 ετών), είναι στα 16,5δις περίπου και από τις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων καλύπτονται περίπου τα μισά ή και λιγότερα.

Οι αναλογιστικές μελέτες δείχνουν ότι στα επόμενα 20 έτη θα χρειαστεί να δανειστούμε άλλα 300 δις τουλάχιστον μόνο για να καλύπτουμε το ασφαλιστικό.

Φαντάζεστε αυτά τα χρήματα να μπορούσαν να διατεθούν για δημόσιες επενδύσεις έργων υποδομής; Είμαστε ίσως από τις ελάχιστες ανεπτυγμένες χώρες που ακόμη έχει αμιγώς αναδιανεμητικό σύστημα. Οι υπόλοιπες έχουν περάσει σε μικτό κεφαλαιοποιητικό-ανταποδοτικό.

Το αναδιανεμητικό λοιπόν εκτός από προφανώς άδικο έχει και πολλά προβλήματα εφαρμογής:
α)Είναι ευάλωτο σε ομάδες συμφερόντων, γιατί στην Ελλάδα ζούμε.
Διάφορες ομάδες που έχουν ισχύ και πρόσβαση στον πολιτικό κόσμο μπορούν μετά από πίεση να εξασφαλίζουν ειδική μεταχείριση και να παίρνουν μεγαλύτερα κομμάτια από το κοινό ταμείο της δήθεν “κοινωνικής” ασφάλισης.

Χαρακτηριστικό της κατάφωρης αδικίας και ανισότητας οι διαφορετικές προϋποθέσεις και τα διαφορετικά όρια συνταξιοδότησης που οισυντεχνίες επιτυγχάνουν για τα μέλη τους με πιο εξοργιστικά τα 4 χρόνια (σε δύο θητείες) για τους βουλευτές.
β)Είναι ανυπεράσπιστο στις ορέξεις των πολιτικών

Καθώς δεν υπάρχει ουσιαστικά δικαιούχος της περιουσίας των ταμείων, ένας πολιτικός με απλή απόφαση μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτά τα ποσά για οτιδήποτε, να δώσει συντάξεις σε πολιτικούς του πελάτες, να «παίξει» με τοξικά ομόλογα, να διορίσει στα Ταμεία υπεράριθμο προσωπικό, να δανεισθεί από τα ταμεία άτοκα, να «επενδύσει» τα αποθεματικά σε λάθος επιλογές ή απλώς να τα κλέψει. ΟΛΑ αυτά έχουν συμβεί στην «ασφαλιστική μας ιστορία».
γ)Δεν εξασφαλίζει αειφορία

Χρειάζονται κανονικά όπως είπαμε 4 εργαζόμενοι για να συντηρούν έναν συνταξιούχο. Πριν την κρίση η αναλογία για την Ελλάδα ήταν 2 εργαζόμενοι για κάθε συνταξιούχο και σήμερα πλέον 1,4 συνταξιούχοι για κάθε εργαζόμενο! Δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικός ή οικονομολόγος για να καταλάβεις ότι αυτή ηεξίσωση δεν βγαίνει μεσομακροπρόθεσμα.

Δεν είναι τυχαίο ότι αν ρωτήσεις οποιονδήποτε θα σου πει, με ένα ύφος σχεδόν βεβαιότητας, ότι δεν προβλέπει ότι θα πάρει σύνταξη ή τουλάχιστον σύνταξη άξια λόγου.

Το μέγεθος του προβλήματος απαιτεί άμεση δράση, παραμερισμό των πολιτικών σκοπιμοτήτων, αμέριστη συνεργασία όλων των μερών, λήψη των ριζικότερων δυνατών μέτρων, φαντασία και τόλμη. Παραθέτω και το λινκ της συνέντευξης στα σχόλια.

Μάνος Ψαράκης 
Υπ. Βουλευτής Ν. Ηρακλείου ΕΘΝΙΚΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ