«Ελλάς, η μεγάλη Επίδαυρος» του Μάριου Λεβέντη

Ψάχνουμε το ρήμα στην πρόταση μομφής που κάνει ο μαύρος καιρός μας. Βρίσκουμε λάθος υποκείμενο, λάθος αντικείμενο και λάθος ρήμα. Γιατί όλη η πρόταση είναι λάθος κι είναι γραμμένη με αίμα. Συλεί το δικαίωμα ζωής, λεηλατεί τους μόχθους και λαφυραγωγεί πτώματα από δολοφονική αδιαφορία. Και ενώ κουβαλάμε συνεχώς τεφροδόχους από αναπάντητα γιατί που καίνε την καρδιά μας, μας παίρνουν ακόμα τα σκάγια μακάβριων συμπτώσεων. Κι όμως. Δεν είπαμε ακόμα το ναι στην ευθύνη.

Δεν ξέρουμε τον λόγο που πρέπει να πεθαίνουμε από ανευθυνότητα ενώ έχουμε μόνο μια ζωή μπροστά μας! Δεν ξέρουμε γιατί τα θύματα είναι πάντα οι είλωτες και ποτέ οι αφέντες. Δεν ξέρουμε γιατί το κακό δεν ακουμπάει ποτέ τη ρίζα του, αλλά απλώνει τα κλαδιά του σε εθνικές «τραγωδίες». Γιατί αν η Ελλάδα δεν είναι οι ευθύνες της, τότε είναι η μεγάλη Επίδαυρος που δικαιολογεί κάθε φορά μια εθνική τραγωδία χωρίς να αναλαμβάνει το κόστος της καθάρσεως, χωρίς να επιφορτίζεται ερινύες και κυρίως χωρίς να παραδέχεται την ήττα της.

Γιατί αν η Ελλάδα δεν είναι μια τεράστια παραίτηση συνείδησης, είναι το έθνος της Επιδαύρου που ανεβάζει την μια εθνική τραγωδία μετά την άλλη, γεμίζει τις κερκίδες της με το νεκρό μας μέλλον κι έχει επί σκηνής ψυχρά φέρετρα ως το μόνο σκηνικό, χωρίς καμία τιμωρία. Γιατί ουδεμία εκ των υστέρων πρόταση δεν έχει νόημα όταν το ρήμα της είναι πεθαίνω. Και πεθαίνω όχι από θέλημα Θεού, αλλά από αμέλημα κράτους που δεν μερίμνησε το αυτονόητο για να κλαίμε δια παντός το αδιανόητο. Ελλάς, η μεγάλη Επίδαυρος. Που όχι μόνο δεν προκαλεί δέος, αλλά επιτάσσει αποστροφή.