40 μέρες χωρίς τον Μανόλη – Σπαρακτικό το μήνυμα του κολλητού του

40 ημέρες πέρασαν από τη στιγμή που ο 31χρονος Μανόλης Μπεζιρτζόγλου άφησε την τελευταία του πνοή μετά από τροχαίο στην παραλιακή του Ηρακλείου.

Η οικογένειά του αλλά και οι φίλοι του ακόμα δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο χαμογελαστός – πάντα – Μανόλης δεν βρίσκεται στη ζωή.

Σήμερα τελέστηκε το 40ήμερο μνημόσυνό του στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Ανδρέα στο Αρκαλοχώρι με τον κολλητό του να αναρτά στα social media ένα σπαρακτικό μήνυμα.

Με αφορμή ένα βίντεο που του είχε στείλει ο αδικοχαμένος Μανόλης μιλά για τις στιγμές που έζησαν και τον ανείπωτο πόνο που νιώθει.

Δείτε την ανάρτηση:

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΝΩΛΗ ΜΠΕΖΙΡΤΖΟΓΛΟΥ

Ανάθεμα την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές

Πέρασαν κιόλας 40 ημέρες ρε Μανώλη. Ακόμα δεν το έχω συνειδητοποιήσει. Ο φίλος μου, ο παλιός μου συμμαθητής, το παιδί που γνώρισα στην 1η γυμνασίου μέσω του κοινού μας – τότε και τώρα- κολλητού, του Νίκου. Πέρασαν κοντά 20 χρόνια από τότε. Και σε αυτά τα χρόνια σε είδα να περνάς διάφορες φάσεις, να τελειώνεις το σχολείο, να περνάς φοιτητική ζωή στην Κοζάνη, να πηγαίνεις φαντάρος, να δουλεύεις, να αλλάζεις δουλειές ψάχνοντας το καλύτερο, να βρίσκεις κάτι που αγαπάς και να παλεύεις μέρα με τη μέρα όπως κι όλοι μας για το καλύτερο. Και σιγά σιγά τα καταφέρναμε. Κι εγώ σε καμάρωνα που πορευόσουν μόνος σου, αλλά δεν τα παρατούσες ποτέ, κάθε μέρα βρισκόσουν όλο και πιο κοντά στο στόχο σου. Και τα χρόνια πέρασαν,  πολλά άλλαξαν, εμείς οι ίδιοι αλλάξαμε, αυτό που δεν άλλαξε όμως ποτέ ήταν το γέλιο σου και η ντομπροσύνη σου. Αυτό δεν το διαπραγματεύτηκες ποτέ. Τον κοιτούσες στα μάτια τον άλλο, ό,τι έλεγες ίσχυε, δεν υπήρχε κάτι να ψάξεις  πίσω από τις γραμμές,, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Και το χιούμορ σου ρε Μανώλη, κλαίγαμε από τα γέλια κάθε φορά που βρισκόμασταν μαζί, ήσουν τόσο καλό παιδί. Τόσο άξιος ρε φίλε.

Γαμώ τον παρελθοντικό χρόνο.

 Είσαι ρε Μανώλη, δεν ήσουν γιατί θα είσαι πάντα εδώ, πάντα θα μας ενώνουν οι στιγμές που περάσαμε, εκείνες οι μέρες στην Κοζάνη που μείναμε σπίτι σου με το Νίκο και για να σηκωθούμε από τους καναπέδες έπρεπε να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα, για τις στιγμές που μετά από ένα μεθύσι, την επόμενη μέρα προσπαθούσαμε να βρούμε ποιος σου πήρε όλα τα λεφτά για το μπουκάλι και ψάχνοντάς το κλαίγαμε από τα γέλια, για τις στιγμές στους καφέδες που μας περιέγραφες περίεργα σκηνικά που συνέβησαν και γελούσαμε, για το Γεντί Κουλέ που πηγαίναμε μαζί, ακόμα και για στιγμές που βρισκόμασταν τυχαία στο δρόμο και φώτιζε το πρόσωπό όταν σε έβλεπα. Δεν καπηλεύομαι τη φιλία σου μετά θάνατον Μανώλη, δε διεκδικώ τη θέση του κολλητού σου, δηλαδή τι να πουν ο Νίκος και τα άλλα παιδιά που ήσασταν αχώριστοι. Ξέρεις όμως ότι σε έχω στη σκέψη μου και ακόμα μου φαίνεται παλαβό, εξωπραγματικό ότι όταν θα έρθω στην Κρήτη δε θα τα πούμε, να πούμε τα νέα μας, να μου δώσεις και να σου δώσω συμβουλές, να κάνουμε ένα τσιγάρο μαζί και να αράξουμε.

Δεν είμαι ευχαριστημένος με το κείμενο που έγραψα Μανώλη.

Συγχώρα με.

Πιο πολύ μου βγαίνει να βρίσω για την παραλογιά να μη σε ξαναδώ, πιο πολύ να φωνάξω, πιο πολύ να κλάψω, πιο πολύ να ουρλιάξω για τον «31χρονο Μανώλη» που λένε τα σάιτ που έφυγε άδικα. Ο 31χρονος Μανώλης ήταν ο αδερφός μας, ο φίλος, το γελαστό μας δίμετρο παλικάρι, το παιδί που το έβλεπες και άνοιγε η καρδιά σου. Ξέρεις κάτι ρε Μανώλη, δεν μπορώ να λέω «ήσουν». Είσαι και θα είσαι και πάντα θα είσαι. Μάγκας, αυθεντικός, μαχητής. Σ’ αγαπάμε πολύ ρε Μπέζι. Εις το επανιδείν.

Υ.Γ. Το βίντεο αυτό μου το είχες στείλει εσύ σε κάποια από τις διαδικτυακές μας συνομιλίες.