Παιδί θαύμα: Η ιστορία του 7χρονου Στέλιου Κερασίδη που έγραψε το «Βαλς της Απομόνωσης»
Το Reuters, το BBC, ο Guardian έχουν αναφερθεί τον έχουν ήδη ξεχωρίσει
Στα 7 του μόλις χρόνια, ο Στέλιος Κερασίδης έχει συμπληρώσει στο βιογραφικό του πράγματα που θα ζήλευαν καταξιωμένοι μουσικοί. Το 2018 κέρδισε το πρώτο βραβείο στο διαγωνισμό Grand Prize Virtuoso και έδωσε ρεσιτάλ στο ιστορικό Musikverein της Βιέννης. Την ίδια χρονιά του απονέμεται το «Special Youth Prize» στον παγκόσμιο διαγωνισμό De Bach au Jazz, ενώ παράλληλα γίνεται ο νεότερος Έλληνας μουσικός που παίζει στο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Τον Απρίλιο του 2019 έδωσε ρεσιτάλ στο φημισμένο Royal Albert Hall του Λονδίνου.
Από την ηλικία των 4, που πήρε το πρώτο του βραβείο, έχει σαρώσει στην Ελλάδα αλλά και παγκόσμιο επίπεδο. Μαζί με τα βραβεία έρχονται και οι συναυλίες ενώ γράφει και τα δικά του κομμάτια. Το «παιδί θαύμα», όπως τον αποκαλεί ο διεθνής Τύπος, έγραψε πριν λίγες μέρες το «Βαλς της Απομόνωσης».
https://www.youtube.com/watch?v=DZovpz8SpSE
Το Reuters, το BBC, ο Guardian, ο classic fm κι άλλα κορυφαία παγκόσμια μέσα το έχουν ήδη ξεχωρίσει. Είναι άλλωστε μια πηγή αισιοδοξίας στις δύσκολες αυτές μέρες που βιώνει ο πλανήτης λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού. Αυτός είναι και ο λόγος που ο Στέλιος Κερασίδης αποφάσισε να το γράψει.
«Ήθελα να δώσω λίγο χαρά και κουράγιο στους ανθρώπους που είναι μόνοι στα σπίτια τους και σε όσους υποφέρουν τώρα με τον κορωνοϊό. Να τους βοηθήσω λίγο με τη μουσική μου» λέει στο Marie Claire. «Να κάνει ο κόσμος λίγο κουράγιο ακόμη. Λίγο υπομονή μέχρι να περάσει όλο αυτό και να βγούμε έξω το καλοκαίρι να παίξουμε και να κολυμπήσουμε» συμπληρώνει.
Πώς νιώθει όταν παίζει αυτό το κομμάτι; «Όταν παίζω πιάνο πάντα νιώθω όμορφα , όχι μόνο με αυτό το βαλς. Γενικά δε σκέφτομαι πολύ όταν παίζω, βγαίνουν οι μελωδίες από μόνες τους. Κάθε μέρα βγάζω δικές μου μελωδίες αλλά δεν νομίζω ότι είναι όλες και τόσο πετυχημένες. (Γέλια.)»
Ο Στέλιος αγαπά τον Μπαχ, τον Σοπέν και τον Μπετόβεν. Όταν κάθεται στο πιάνο μοιάζει με τον μεγαλύτερο επαγγελματία μουσικό. Όταν τα χέρια του φύγουν από τα μαυρόασπρα πλήκτρα είναι ξανά ο ευγενικός, ζωηρός και εξωστρεφής 7χρονος που κάνει τις ίδιες σκέψεις με τους συνομήλικούς του.
«Μου έχει λείψει να κάνω ποδήλατο και να παίξω με τους φίλους μου. Νομίζω σιγά σιγά αρχίζει να μου λείπει και το σχολείο μου…» λέει στο Marie Claire για τις μέρες της απομόνωσης.
