Σε τούτα δω τα μάρμαρα

Tου Γιώργου Σιακαντάρη 

Μαζί με τη διεκδίκηση πολεμικών αποζημιώσεων από τη δημοκρατική Γερμανία (δεν αναφέρομαι εδώ στο κατοχικό δάνειο) για εγκλήματα που έχει κάνει η ναζιστική Γερμανία, το αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα «ενώνει» όλους τους Ελληνες, από τον Πρωθυπουργό και την υπουργό Πολιτισμού έως τον «τελευταίο» πολίτη. Κανείς δεν τολμά να φέρει αντιρρήσεις και για τα δύο.

Πότε όμως η χώρα έθεσε το αίτημα για την επιστροφή των Γλυπτών; Μα φυσικά στη δεκαετία του ’80. Οποιος έχει διαβάσει το εξαιρετικό συλλογικό έργο «Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80, Κοινωνικό, Πολιτικό και Πολιτισμικό Λεξικό» (Επίκεντρο), υπό την υποδειγματική επιστημονικά και πολιτικά επιμέλεια των Βασίλη Βαμβακά και Παναγή Παναγιωτόπουλου, θα καταλάβει γιατί τότε ακριβώς τέθηκε, και μάλιστα από τη Μελίνα Μερκούρη, αυτό το αίτημα.

Ηταν σ’ αυτή τη δεκαετία όπου, μαζί με το μεγάλο επίτευγμα του Ανδρέα Παπανδρέου να ενοποιήσει τη διασπασμένη σε «εθνικόφρονες» και «μιάσματα» ελληνική κοινωνία, διαμορφώθηκαν και παγιώθηκαν καταστάσεις στη βάση των οποίων συγκροτήθηκαν οι κουλτούρες και οι νοοτροπίες της κρίσης.

Νοοτροπίες όπως αυτή του κ. Τσίπρα που ειρωνευόταν την κυρία Μέρκελ ότι αυτός από το γραφείο του έχει θέα 2.500 χρόνων ιστορίας της δημοκρατίας κι εκείνη το Ράιχσταγκ.

Τηρουμένων των αναλογιών το ριμέικ του αιτήματος της Μελίνας έγινε τον Απρίλιο του 2015, όταν η τότε Πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου από κοινού με τον Ερίκ Τουσέν και τη σημερινή βουλευτή του ΜέΡΑ25 Σοφία Σακοράφα ανήγγειλαν τη δημιουργία της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος. Μας χρωστούν, δεν τους χρωστάμε.

Το 1980 βοηθούντος του αυριανισμού άρχισαν να γίνονται τα όνειρα εκδίκηση. Κι όταν η πραγματικότητα τα απαγόρεψε, αυτά αναζήτησαν άλλο κρεβάτι. Και το βρήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση ανέδειξε ότι οι κουλτούρες του ’80 μπορούσαν να ζουν και εκτός ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιώντας την εθνικολαϊκιστική ζύμη του ’80 έχει ανοίξει έναν πασοκικό φούρνο με πελάτες πολλούς απ’ όσους τη δεκαετία του ’80, αλλά και μετά, ακολουθούσαν ένα μεγάλο κόμμα εξουσίας και όχι το ΠΑΣΟΚ αυτό καθαυτό. Αυτό είναι το «Κόμμα του Κράτους», το κόμμα της κρατικής προστασίας.

Εντέλει το αίτημα επιστροφής, όπως τίθεται ως αίτημα αλυτρωτισμού, εκφράζει έναν μεγάλο φόβο της ελληνικής κοινωνίας που πίστευε και εξακολουθεί να πιστεύει ότι «οι ξένοι» επεξεργάζονται την καταστροφή της ή με τα λόγια πάλι του κ. Τσίπρα στο Συνέδριο του SPD «η Ελλάδα έφθασε στη χρεοκοπία εξαιτίας μιας συστηματικής κλοπής πλούτου και αγαθών από τους πολλούς προς όφελος μιας ελίτ». Πουθενά αλλού παρόμοια αιτήματα δεν είναι τόσο «αυτονόητα». Ούτε καν στις χώρες που βίωσαν την αποικιοκρατία.

Τα αρχαία μνημεία πρέπει να φυλάσσονται εκεί που τα γνωρίζουν και τα τιμούν περισσότερο. Για να το διαπιστώσουμε αυτό ας ρωτήσουμε έναν μέσο Βρετανό και έναν μέσο Ελληνα τι ξέρουν για «τούτα δω τα μάρμαρα» και θα βγάλουμε τα συμπεράσματα.

  Άρθρο από τα Νέα