«Δεύτερο χέρι»

Μια ζωή στα χέρια. Μωρά μας κρατάνε. Μικρούς μας ντύνουν, αδύναμους μας γδύνουν. Πάντα στα χέρια. Μεγάλους μας σταυρώνουν. Αργότερα κρατάνε τα κλειδιά, ανοίγουν την πόρτα και μπαίνουν,  εξερευνούν το σπίτι τους. Φοιτούν, σταδιοδρομούν, αναγκάζονται.

Οι φλέβες ξεπηδούν, πρήζονται κι ο χρόνος περνάει. Κάπου  εκεί καταλαβαίνεις ότι χρειάζεται και δεύτερο χέρι το σπίτι. να το  περάσεις  Ανανεώνεις, ξεπλένεις τα πινέλα και τις παλέτες και ζωγραφίζεις ξανά.

Ναι, αυτό το σπίτι είναι το δικό σου.  Ναι, αυτή είναι η δική σου λίστα για τα ψώνια. Πάλι αγοράζεις, συνεχώς αγοράζεις…

Κάνεις πετάλι και φτάνεις στην αγορά. Μόνο που τώρα σ’ έφεραν τα πόδια σου. Τα χέρια σου απλώς πατούσαν το φρένο να μην πέσεις. Έχεις τα πόδια σου να σταθείς. Και έτσι συνήθισες να στέκεσαι, σε όλες τις εκδοχές χωρίς καμιά υποχώρηση. Προσοχή,  σημειωτόν, με το ένα πόδι… Το ύψος σου μόνο δεν έχει ευκρίνεια.

Γυρίζεις πάλι  με τα κλειδιά στην ίδια πόρτα, κατάκοπος απ’ την ορθοστασία κι απλώνεις την πικρίλα σου σ’ έναν ζαχαρί καναπέ. Βάζεις γυαλιά, πρεσβυωπία σου λένε. Και ξέρεις γιατί;

Γιατί δεν είδες τις γωνίες που ξέφτισαν, το χρώμα που ξέβαψε. Και τώρα  δυστυχώς δεν τη σκέφτηκες  την πιθανότητα της ανανέωσης, ενός  δεύτερου χεριού. Γιατί όλα παλιώνουν και θέλουν φρεσκάρισμα, ιδίως ο διπλανός τοίχος.