Ο Πρώτος λαχνός

Ξανά είσοδος λοιπόν. Πάντα βγαίνουμε για να μπούμε σε κάτι άλλο. Ανοίγουμε και κλείνουμε. Ψηλώνουμε και χαμηλώνουμε. Ωπ, μια βροχούλα στο τζάμι του Οκτώβρη.

Μια σταγόνα κι αλλάξαμε εποχή, μια αχτίδα και πάλι γυρίσαμε πίσω.

Πολύ μου αρέσει,  που είμαστε τόσο ευέλικτοι. Όπως το ελατήριο ενός στυλό που σφίγγεται, για να κατεβάσει μελάνι και χαλαρώνει για να κρατήσει και γι αύριο.

Όπως η μέρα γίνεται νύχτα κι αλλάζουμε ρούχα με μιας. όπως αλλάζουμε γνώμη. Πάντα μεσολαβητές σε μια μετάβαση. Ακολουθούμε το ρεύμα της εποχής, έχουμε ατράνταχτο άλλοθι. Και ο λόγος μας δεν μένει ούτε ένα λεπτό παραπάνω.

Σκέψου φάσκελα που θα μας έριχνε αν είχε χέρια… Έκτος αν τώρα – που το καλεί εποχή, γράψουμε από το χνότο της βροχής την διαφορά. Έστω το σχήμα μιας καρδούλας με τον δείκτη μας, που όταν θέλει γίνεται αφάνταστα ρομαντικός. Κι εκείνη την ώρα, ένας ερωτευμένος… θα φλέγεται ακόμα περισσότερο, ή ένα άστεγος που δεν βλέπει την βροχή και τόσο λυρικά κι αυτός θα χαμογελούσε.

Μπορεί κι απόψε, να μην έχει υπόστεγο, σίγουρα όμως θα έχει το κουράγιο να κάνει μια ευχή. Η αφορμή είναι πάντα εξωτερικός παράγοντας, η δύναμη είναι καθαρά εσωτερικός. Ένα φιλί … καλύτερα ένα φιλί,  παρά τα φύκια της βρισιάς, λόγω τιμής θα πρωτοτυπήσουμε. Παραμένουμε ύποπτοι πάραυτα.

Συγκροτηθείτε! Ας γίνουμε τουλάχιστον διαφορετικοί ύποπτοι. Όλα αλλάζουν, αλήθεια είναι. 3 – 2 – 1 και ανάσα πάνω στο γυαλί! Ξανά ανάσα! Ξανά τα μάλλινα να ζεσταθεί η καρδιά μας!

Το αποτέλεσμα ήταν μοναδικό. Ένα σορό καρδούλες απ’ το δείκτη της ανθρωπιάς μας κι έχει τα προνόμια ν’ ανέβει κι άλλο. Σχήματα απ’ το δείκτη των χεριών μας. Αθεράπευτα ρομαντικός τελικά. Κάντε το και οι υπόλοιποι πιάνει!

Κοιτάξτε απέναντι: ο άστεγος κύριος . Ο κύριος άστεγος. Πρώτη φορά βλέπαμε ότι χορεύει τόσο ωραία, συνήθως καθόταν στην γωνία του, σαν άγαλμα. Δείτε ! δείτε! Γελάει δυνατά…! κι έπιασε και την κουβέντα με τον ερωτευμένο.  Σαν μας φαίνεται πως πήρανε δρόμο τα κλάματα, που κακό χρόνο να ‘χουν ! «Τι έγινε ρε παιδιά;» φώναξε ένας της παρέας. Αλήθεια!

Ήμασταν και πάλι παιδιά! Και εκείνος ο κύριος, έκανε λες και κέρδισε τον πρώτο λαχνό, που έψαχνε μανιωδώς στην φόδρα του κόσμου: Βρήκε το γέλιο του και του φτάνει. Μπορούμε να ζήσουμε και τόσο απλά. «Στο καλό να πας κύριε… Στο καλό Παππού…»  έλεγαν τα παιδιά, λες κι ήμασταν σε παραμύθι. Εγώ να πετάω βέβαια. «Καλώς ήρθες ανθρωπιά»  της λέω με υπονοούμενο.

«Αν και μας έστησες λιγάκι» Σιγά μην την άφηνα έτσι.Η παρέα συνόδευσε τον παππού, στο καινούργιο του σπίτι… θα το επίπλωναν όλοι μαζί. Τα έξοδα ήταν δικά τους. Εγώ έμεινα πίσω κι έκανα στον σταυρό μου. Έβρεχε πια  για τα καλά. Ε δεν άντεξα, άνοιξα όλα τα παράθυρα κι έγινα μούσκεμα από ευτυχία!

*Ο Μάριος Λεβέντης είναι ποιητής και Θεατρικός συγγραφέας. Το νέο του θεατρικό έργο «Τελευταία απόστροφος», κυκλοφορεί απ’ τις Εκδόσεις Γαβριηλίδης.