Πλέκει καλάθια στα 84 χρόνια… με κλειστά μάτια
Ξέρει τη δουλειά τόσο καλά, που μπορεί να την κάνει ακόμα και με κλειστά μάτια. Ο λόγος για τον Απόστολο Κολιοραδάκη από την Άνω Βιάννο, που στα 84 του χρόνια είναι ένας από τους τελευταίους παραδοσιακούς καλαθοπλέκτες της Κρήτης..
.
Έμαθε τη δουλειά όταν ήταν ακόμα παιδάκι, από τον παππού του. Ο πατέρας του, καλαθοπλέκτης κι ο ίδιος, δεν μπορούσε να αφιερώσει το χρόνο που χρειαζόταν για να μυήσει τους γιους του στην περιζήτητη τότε τέχνη… Προτεραιότητα ήταν ο βιοπορισμός, γι’ αυτό και δεν είχε την πολυτέλεια να χάνει ούτε λεπτό από την ώρα που διέθετε για τις ανάγκες της παραγωγής…
Η παραγωγή καλαθιών ήταν δουλειά απαιτητική και δύσκολη: Πρώτα έπρεπε να γίνουν «επιδρομές» σε συχνά δύσβατα σημεία, σε ρεματιές και σε ποτάμια, για συλλεχθούν οι πρώτες ύλες. Καλάμια, βίτσες από λυγαριές, σκίνους και μυρτιές…
Ακολουθούσε η επεξεργασία τους, που απαιτούσε αρκετές ημέρες. Πρώτα έπρεπε τα υλικά να ξεραθούν τελείως. Μετά τα μούλιαζαν για 4-5 μέρες και τα έπλεκαν ενώ ήταν ακόμα νωπά και ευλύγιστα. Σε διαφορετική περίπτωση, αν δηλαδή έπλεκαν π.χ. το σχίνο αμέσως, τότε οι βίτσες «φύραιναν» και το καλάθι θα κατέληγε αραιό, δηλαδή λιγότερο λειτουργικό και εμφανίσιμο.
Μετά το πλέξιμο ακολουθούσε το δυσκολότερο μέρος της δουλειάς: Πατέρας και γιος έφευγαν νύχτα από την Άνω Βιάννο και έφταναν με τα πόδια μέχρι το Μεσοχωριό και τη Μεσαρά. Μέχρι το οροπέδιο Λασιθίου και την Κριτσά. Υπήρξε φορά που πεζοπορούσαν συνεχώς για 72 ώρες. Και μάλιστα ο κ. Απόστολος, 10χρονών παιδί τότε, περπατούσε ξυπόλυτος, γιατί, ως γνωστό, το 1940 τα παπούτσια ήταν είδος… πολυτελείας.
