Αλέξης Τσίπρας: Το νέο όραμα που θα σηκώσει τους πολίτες από τον καναπέ

“Με την αντιπολίτευση να μην καταφέρνει να προβάλλει μία πειστική εναλλακτική λύση, δεν υπάρχει μαγικό κλειδί να ανοίξουμε την πόρτα μίας άλλης Ελλάδας. Πρέπει αυτό το κλειδί να το βρούμε όλοι μαζί.

Χρειάζεται ένα νέο σχέδιο με ορίζοντα πενταετίας, αλλά πρωτίστως χρειάζεται ένα νέο όραμα που θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει”.

Με την κατακλείδα δε, “αυτός είναι ένας στόχος για τον οποίον αξίζει όλοι να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας”, στην ουσία παρέπεμψε σε νέο κόμμα ή φορέα που, κατά τις επίμονες πληροφορίες των τελευταίων μηνών, σχεδιάζει να συγκροτήσει – αν και παραμένει άγνωστο εάν αυτό θα γίνει πριν ή μετά τις επόμενες εκλογές.

Τα βασικά σημεία από την ομιλία του:

— Χρειαζόμαστε ένα νέο εθνικό σχέδιο ανάταξης και ανασυγκρότησης με ορίζοντα πενταετίας. Με στόχο την ανάπτυξη, την ανθεκτικότητα, την ασφάλεια αλλά και τη δικαιοσύνη, τους θεσμούς, τη δημοκρατία. Με στόχο την εμπιστοσύνη και την αλληλεγγύη. Χρειάζεται ένα νέο όραμα που θα εμπνεύσει και θα κινητοποιήσει.

Χρειαζόμαστε ένα νέο όραμα και ένα νέο κίνημα. Μια ηθική, κοινωνική και πολιτική πρωτοβουλία που θα διατρέχει όλα τα προοδευτικά κόμματα, θα αγγίζει όσους έχουν γυρίσει τη πλάτη στο πολιτικό σύστημα, θα απαντά στην ακροδεξιά δημαγωγία και θα δίνει κίνητρο στους πολίτες να σηκωθούν από τον καναπέ.

Ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό κύμα, που θα συνενώσει αποτελεσματικά τα πολύχρωμα κινήματα αντίστασης και με πυξίδα τις ανάγκες της πατρίδας θα δώσει κίνητρο, έμπνευση, εναλλακτική στους κουρασμένους πολίτες.

Ένας νέος πατριωτισμός, τολμώ να πω. Με χαρακτηριστικά που θα δίνουν απάντηση στις προκλήσεις και τους κινδύνους της εποχής μας. Ένας νέος πατριωτισμός απέναντι στην ολιγαρχία και τη κλεπτοκρατία. Από τη μια η πατρίδα μας από την άλλη τα πλούτη τους. Αυτή είναι η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή. Απέναντι σε πολιτικές και πρακτικές που οξύνουν τις ανισότητες και το άδικο.

– Η ακροδεξιά, πολλές φορές σε συμμαχία με συντηρητικά ή νεοφιλελεύθερα κόμματα, προτείνει ένα μοντέλο αυταρχικού καπιταλισμού απέναντι στον δημοκρατικό καπιταλισμό.

Ένα μοντέλο που δανείζεται πολιτικές και πρακτικές από τα αυταρχικά καθεστώτα στον κόσμο, τα οποία ενισχύονται. Ένα μοντέλο ακραία νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού με διαρκείς μειώσεις φόρων στους ολιγάρχες και μεταφορά του βάρους χωρίς περιστροφές στα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα με περικοπές στο κοινωνικό κράτος και υψηλή έμμεση φορολογία.

Σ΄αυτό το μοντέλο, τα οικονομικά συμφέροντα του λαού ταυτίζονται με τα συμφέροντα του ηγέτη. Το κράτος μετατρέπεται σε μία ανώνυμη εταιρεία στην υπηρεσία του ηγέτη και των ολιγαρχών που τον στηρίζουν. Ο όρος σύγκρουση συμφερόντων χάνει το νόημα τους όταν πρόκειται για τους κολλητούς και τους αξιωματούχοςυ της κυβέρνησης.

Θα δανειστώ κάτι που είπε ο Τζέφρι Κοπστάιν (καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στην Καλιφόρνια) περιγράφοντας τη σημερινή εικόνα στις ΗΠΑ: “το γράμμα του νόμου έχει αξία μόνο για όσους δεν έχουν διασυνδέσεις με την κυβερνητική οικογένεια”