Σάββατο του Λαζάρου: η Ανάσταση του φίλου του Ιησού και το κάλεσμα σε κάθε ανθρώπινη ψυχή

Το Σάββατο του Λαζάρου, που εορτάζεται σήμερα, δεν είναι μόνο μια υπενθύμιση της δύναμης του Χριστού πάνω στον θάνατο, αλλά και ένα βαθιά ανθρώπινο, υπαρξιακό μήνυμα ελπίδας: ο κάθε άνθρωπος μπορεί να σηκωθεί από την πνευματική του «νάρκη», αρκεί να ακούσει το κάλεσμα – «Λάζαρε, δεύρο έξω».

Η Ανάσταση του Λαζάρου

Το ιστορικό γεγονός που καταγράφεται στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο δεν είναι απλώς μια θεϊκή επίδειξη δύναμης. Ο Χριστός, μπροστά στον τάφο του φίλου Του, δακρύζει. Και είναι ίσως η μοναδική φορά στα Ευαγγέλια που ο Υιός του Θεού εμφανίζεται τόσο ανθρώπινος, τόσο συναισθηματικά ταυτισμένος με τον πόνο της απώλειας.

Η Μάρθα και η Μαρία, οι αδελφές του Λαζάρου, κλαίνε. Η πίστη τους δοκιμάζεται. «Κύριε, αν ήσουν εδώ, ο αδελφός μου δεν θα πέθαινε», του λέει η Μάρθα. Και ο Ιησούς, με σταθερότητα που ξεπερνά τον θάνατο, απαντά: «Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή».

Από την ιστορία στην αλληγορία

Η εκκλησιαστική παράδοση βλέπει στην Ανάσταση του Λαζάρου μια διαρκή πνευματική πραγματικότητα: κάθε ψυχή που έχει βυθιστεί στην απογοήτευση, στη μοναξιά, στην αμαρτία ή στη λήθη, είναι ένας σύγχρονος Λάζαρος. Και ο Χριστός συνεχώς λέει προς τις ουράνιες δυνάμεις: «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται».

Η φωνή του Ιησού δεν είναι κραυγή απόγνωσης, αλλά πρόσκληση ζωής. Όμως για να φτάσει σε εμάς, χρειάζεται συμπαράσταση. Όπως και ο Λάζαρος είχε τις αδελφές του, έτσι και κάθε ψυχή χρειάζεται και τη Μάρθα της – την πρακτική μετάνοια – και τη Μαρία της – την εσωτερική θεωρία, την πνευματική επαφή με τον Θεό.

Η ανάσταση μέσα μας

Δεν είναι εύκολη η εσωτερική ανάσταση. Προϋποθέτει συνειδητοποίηση της πτώσης μας, δάκρυα, πόνο, αγώνα, αποστροφή προς κάθε «είδωλο» της αμαρτίας. Αλλά είναι και υπόσχεση. Ότι ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει στον «τάφο» μας. Μας γνωρίζει με το όνομά μας. Μας φωνάζει προσωπικά: «Δεύρο έξω».

Και είναι στο χέρι μας, αν θα Τον ακούσουμε.

Με στοιχεία από το agiosminas.gr