Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν τάφο 1.800 ετών που ανήκει σε Ρωμαίο στρατιώτη
Τον έθαψαν με το στιλέτο του και του έκοψαν τα πόδια
Αρχαιολόγοι που διεξάγουν ανασκαφές σε ένα αρχαίο οχυρό στην πόλη Almendralejo της Ισπανίας, ανακάλυψαν μία εντυπωσιακή ταφή, ενδεχομένως κάποιου Ρωμαίου στρατιώτη που πέθανε πριν από 1.800 χρόνια.
Η ανακάλυψη πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια αρχαιολογικής έρευνας πριν από την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών πάνελ σε ηλιακό πάρκο, φέρνοντας στο φως έναν εντυπωσιακό, αρχαίο οικισμό αλλά και τη σορό ενός άνδρα, θαμμένου με περίεργο, ανατριχιαστικό τρόπο.
Τα ευρήματα ανακαλύφθηκαν σε έναν ρηχό τάφο κοντά σε μία από τις αμυντικές τάφρους του οχυρού. Το άτομο, το οποίο υπολογίζεται ότι πέθανε όταν ήταν μεταξύ 25 και 35 ετών, θάφτηκε μπρούμυτα με ένα ρωμαϊκό στιλέτο – pugio, σκόπιμα τοποθετημένο στην πλάτη του. Ακόμη πιο ανατριχιαστική ήταν η ανακάλυψη ότι, τα πόδια του, είχαν κοπεί.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, αυτής η μορφής ταφή, υποδηλώνει τιμωρία. Μπορεί το άτομο να είχε εκτελεστεί, ως ποινή για το έγκλημα της λιποταξίας ή και της κλοπής.
Το στιλέτο είναι σε άριστη κατάσταση και στο θηκάρι του, ενώ ανάγεται περίπου στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. αν και δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον τρόπο θανάτου του στρατιώτη, το στιλέτο μαρτυρά σύνδεση με τον στρατό.
«Η σκόπιμη θέση του pugio στην ταφή, συμβολίζει την κοινωνική στάθμη του ατόμου και την ένταξή του στον στρατό», εξηγεί ο επικεφαλής των ανασκαφών César M. Pérez, της αρχαιολογικής εταιρείας Tera S.L., σε συνέντευξη που παραχώρησε στην El Pais.
Ασυνήθιστη και ατιμωτική ταφή – Το κόψιμο των ποδιών του στρατιώτη
Επιπλέον, η αφαίρεση των ποδιών του προσθέτει ένα επιπλέον επίπεδο πολυπλοκότητας σε αυτή την περίπτωση. Μερικοί αρχαιολόγοι υποθέτουν ότι μπορεί να αντιπροσωπεύει μια τιμωρία για φυγή—μια μοίρα που δεν είναι ασυνήθιστη μεταξύ των λιποτάξεων του ρωμαϊκού στρατού. Οι λιποτάκτες αντιμετώπιζαν αυστηρές ποινές σύμφωνα με το ρωμαϊκό στρατιωτικό δίκαιο. Μια τέτοια ποινή ήταν το φουστουάριουμ—μια μέθοδος εκτέλεσης που περιελάμβανε συναδέλφους στρατιώτες που χτυπούσαν το άτομο μέχρι θανάτου. Το αν αυτός ο άνθρωπος είχε τέτοια μοίρα παραμένει άγνωστο.
Η χρονολόγηση της ταφής, υποδηλώνει πως αυτή έγινε είτε τον δεύτερο ή τον τρίτο αιώνα μ.Χ. κατά τη διάρκεια παρουσίας της μοναδικής στην περιοχή της Ισπανίας, Ρωμαϊκής Λεγεώνας Legio VII Gemina, το 74 μ.Χ. Σε αντίθεση με άλλες λεγεώνες που εμπλέκονταν συχνά στον πόλεμο, ο κυρίαρχος ρόλος της Legio VII Gemina, ήταν η συνοδεία σε υπηρεσίες και η διατήρηση της ασφάλειας στην περιοχή.
Αυτό εγείρει ενδιαφέροντα ερωτήματα ως προς τον λόγο για τον οποίο η ταφή του στρατιώτη είναι τόσο ασυνήθιστη, όσο και ατιμωτική.
Για τη βαθύτερη κατανόηση της προέλευσής του, οι μελετητές απέσπασαν DNA από ένα από τα δόντια του, με την ελπίδα να ανακαλύψουν την προγονική του καταγωγή και ενδεχομένως, να τον συνδέσουν με συγκεκριμένο πολιτιστικό υπόβαθρο.
Αν τα ταφικά του έθιμα παραπέμπουν σε παραδόσεις εκτός των χαρακτηριστικών των ρωμαϊκών στρατιωτικών εθίμων, αυτό μπορεί να υποδηλώνει πως, κατάγεται από μέρος εκτός της Ισπανίας ή πως, ο θάνατός του, εντασσόταν σε πρακτική τοπικού τελετουργικού.
Η διάταξη του οχυρού
Η ταφή αυτή, είναι ένα μόλις στοιχείο από μια ευρύτερη και πολιτιστικά σημαντική, αρχαιολογική ανακάλυψη. Το σημείο, γνωστό ως Cortijo Lobato, χρονολογείται σχεδόν πριν από 5.000 χρόνια, στην Εποχή του Χαλκού.
Σε ένα στρατηγικής σημασίας σημείο, στην κορυφή ενός λόφου, το οχυρό έχει τρεις ομόκεντρους πέτρινους τοίχους, μαζί με 25 προμαχώνες και τρεις αμυντικές τάφρους, ορισμένες από τις οποίες φτάνουν τα 4 μέτρα σε πλάτος και τα 2 μέτρα σε βάθος.
Οι αρχαιολόγοι, εξηγούν πως, αρχικά το οχυρό κατασκευάστηκε για να προστατεύει την αγροτική παραγωγή κατά τη διάρκεια έντονης ξηρασίας, ενώ αργότερα, περί το 2450 π.Χ., εγκαταλείφθηκε.
Για σχεδόν τρεις χιλιετίες, παρέμεινε κυρίως ακατοίκητο, μέχρι την ανάληψη της Ρωμαϊκής διοίκησης, τον δεύτερο ή τον τρίτο αιώνα π.Χ.
Μέσα στο οχυρό, οι μελετητές ανακάλυψαν έναν θησαυρό από τεχνουργήματα, μεταξύ των οποίων, αιχμές βελών, λίθινα ειδώλια, πέλεκες, εργαλεία άλεσης, πιάτα, αγγεία και εξαρτήματα αργαλειού.
Η αναγνώριση της δεξαμενής του νερού, μαζί με υπολείμματα καμένου ξύλου, μαρτυρούν την πιθανότητα, οι επιτιθέμενοι να κατέλαβαν τελικά, και να κατέστρεψαν το οχυρό. Η πληθώρα των κεφαλών από βέλη, ενισχύει περισσότερο την υπόθεση αυτή.
Η γενετική ανάλυση και οι περαιτέρω ανασκαφές, μπορεί να ρίξουν φως στην ταυτότητα του στρατιώτη, το αίτιο του θανάτου του και να προσδιορίσουν αν τελικά είχε λιποτακτήσει ή αν υπέστη κάποιας άλλης μορφής τιμωρία.
