Χρήστος Μανδάς: «Το λάθος κόντρα στην ΑΕΚ μου έδωσε… ζωή»
«Έπαιζα ένα ημίχρονο τερματοφύλακας, ένα ημίχρονο επιθετικός πριν τον Ατρόμητο»- «Ο Γιαννιώτης με βοήθησε πάρα πολύ, ο Σούιτσα μου... έβγαζε την πίεση»-«Μετά το λάθος με την ΑΕΚ όλοι έπεσαν πάνω μου να με στηρίξουν»-«Κοιμόμουν και ξύπναγα χαρούμενος που ήμουν επαγγελματίας»
Είναι σπάνιο σε ηλικία 21 ετών να έχεις βιώσει συναισθήματα που οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές τα συναντούν πολύ πιο μετά στην καριέρα τους ή και καθόλου. Άλλοι στη θέση του είτε θα είχαν δει την απότομη κάθοδο να τους «καταπίνει» σαν κινούμενη άμμος είτε θα προσπαθούσαν να βάλουν απλά… φρένο.
Ο Χρήστος Μανδάς ανήκει σε μία ξεχωριστή κατηγορία παικτών που δεν μοιάζει με αυτά που αναφέραμε πριν. Τη μία ήταν ένα από τα κορυφαία ταλέντα του ελληνικού ποδοσφαίρου που είχε συλλέξει όλα τα βλέμματα πάνω του και την άλλη είδε μία ολόκληρη σεζόν να περνάει από μπροστά του έχοντας παίξει σε μόλις ένα ματς όπου και δέχθηκε πέντε γκολ (!).
Στον Ατρόμητο μπήκε από νεαρή ηλικία. Γρήγορα ανέβηκε στα κλιμάκια και έφτασε στο κατώφλι της πρώτης ομάδας, όπου ο Νταμίρ Κάναντι θεώρησε ότι είναι έτοιμος να πάρει τα γάντια επαγγελματία τερματοφύλακα παρότι δεν είχε ενηλικιωθεί.
Τα χρόνια πέρασαν και τελικά ο δρόμος τον οδήγησε στον ΟΦΗ τον Γενάρη του 2022 στο πλαίσιο της ανταλλαγής με τον Ναμπί. Μετά το εξάμηνο της προσαρμογής, ήρθε η σεζόν 2022/23 που «εκτόξευσε» τον Έλληνα πορτιέρε.
Ο Στίβενς ήταν βασικός αρχικά αλλά ο Μανδάς δεν άργησε στην πορεία να πάρει την ευκαιρία του. Κόντρα στον Ολυμπιακό, ο νεαρός κίπερ όχι μόνο αντιμετώπισε μία από τις μεγάλες ομάδες της χώρας αλλά βρέθηκε απέναντι από τον Χάμες Ροντρίγκες.
Η απόκρουση στην εκτέλεση πέναλτι ήταν η αφετηρία για την αναγνώριση του Χρήστου Μανδά από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο ταλαντούχος τερματοφύλακας μπήκε στην καλύτερη ενδεκάδα της σεζόν από το Sofa Score και ανάμεσα σε Αθανασιάδη και Πασχαλάκη στους πίνακες στατιστικής.
Συνολικά έπαιξε σε 26 παιχνίδια, δέχθηκε 31 γκολ και κράτησε οκτώ φορές ανέπαφη την εστία του σε 2.340 λεπτά, με τον Μηνά Λυσάνδρου να παραδέχεται σε συνάντηση που είχε με τους ρεπόρτερ του ΟΦΗ πως υπάρχουν αρκετές προτάσεις από ομάδες του εξωτερικού. Μετά από μία τέτοια σεζόν, ο 21χρονος πορτιέρε μίλησε στο Gazzetta και μοιράστηκε τη δική του ιστορία, το πώς ζει την κατάσταση τώρα αλλά και το πώς έφτασε μέχρι εδώ.
– Ας ξεκινήσουμε με τα παιδικά σου χρόνια. Που μεγάλωσες;
«Μεγάλωσα στον Πειραιά και γενικά ήμουν σε μία οικογένεια που ήταν μέσα στον αθλητισμό. Έχω μία μεγαλύτερη αδερφή, η μάνα μου έπαιζε βόλεϊ, ο πατέρας μου ασχολούταν με το χάντμπολ οπότε και εγώ από μικρό παιδί είχα μπει στον αθλητισμό. Ξεκίνησα με το ποδόσφαιρο, δοκίμασα το χάντμπολ αλλά κατέληξα στο ποδόσφαιρο. Όλος μου ο κύκλος ήταν ο αθλητισμός».
– Σε μία τέτοια οικογένεια πώς σε κέρδισε το ποδόσφαιρο; Δηλαδή δεν ήταν κάποιος από τους δικούς σου σε αυτό.
«Θεωρώ πως η περιοχή που μεγάλωσα με έβαλε στον κόσμο του ποδοσφαίρου. Μεγάλωσα στον Κορυδαλλό και κοντά στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Είναι μία περιοχή που ασχολείται μόνο με αυτό. Πήγαινα σε πλατείες και αλάνες με τους φίλους μου. Δοκίμασα το χάντμπολ αλλά το ποδόσφαιρο μου ταίριαζε».
– Σε τι ηλικία ξεκίνησες;
«Προπόνηση σε ομάδα για πρώτη φορά ήμουν πέντε ετών και είχα ξεκινήσει στον Αετό Κορυδαλλού».
– Ήσουν τερματοφύλακας από την αρχή;
«Όχι, όχι… ξεκίνησα στη θέση του φορ. Για πέντε χρόνια περίπου ήμουν επιθετικός, δεν είχα σκεφτεί καθόλου να γίνω τερματοφύλακας. Κάποια στιγμή που έπρεπε να διαλέξω μεταξύ επίθεσης και πορτιέρε, εγώ επέμενα να παίζω μπροστά αλλά ο προπονητής μου τότε μου είπε ότι καλύτερα να πάω στο τέρμα. Αυτό είχε συμβεί γιατί είχα κάτσει σε έναν αγώνα που έλειπε ο τερματοφύλακας μας και τα είχα πάει αρκετά καλά. Έτσι τα βάλαμε στη… μέση. Να παίζω ένα ημίχρονο στην επίθεση και ένα ημίχρονο στο τέρμα (γέλια). Αλλά σιγά-σιγά έκατσα παραπάνω στο τέρμα. Μου… γλύκανε το χάπι αλλά όσο περνούσε ο καιρός, με κέρδισε το τέρμα».
– Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να ακολουθήσεις επαγγελματικά το ποδόσφαιρο;
«Γενικά το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει όταν ξεκίνησαν οι μεικτές. Τότε τα πράγματα γίνονται πιο επίσημα, πιο αυστηρά σε πιο μικρή ηλικία. Υπάρχει το κάτι διαφορετικό και μετά πήγα από μικρή ηλικία στον Ατρόμητο και εκεί έπαιξα με μεγάλες ομάδες αντίπαλος, όπου και κατάλαβα ότι ήταν μονόδρομος για να το ακολουθήσω φουλ».
– Όταν αποφάσισες να ακολουθήσεις επαγγελματικά το ποδόσφαιρο, πώς το πήραν οι γονείς σου;
«Οι γονείς μου ήταν κοντά μου από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα το ποδόσφαιρο. Ο πατέρας μου δεν έχει χάσει ούτε ένα παιχνίδι από τότε που έκανα ντεμπούτο ως επαγγελματίας. Είτε εντός, είτε εκτός έδρας, είτε έπαιζα, είτε όχι, ήταν παρών. Ήταν δίπλα μου για να με στηρίζει ακόμα και αν ήμουν εκτός αποστολής, καθόμασταν μαζί στην κερκίδα. Όλο αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίζω ώστε να τον κάνω ακόμα πιο περήφανο».
– Σου κάνει κριτική;
«Ποτέ δεν έχει έρθει να μου πει αν είμαι πολύ καλός μετά από ματς. Θα μιλήσουμε πολύ λίγο για το πως έπαιξα, είτε καλά, είτε όχι. Θα με ρωτήσει για μερικά πράγματα στο τακτικό κομμάτι ας πούμε. Δεν μου κάνει κριτική. Απλά είναι χαρούμενος να με βλέπει στο γήπεδο να παίζω».
– Πώς πήγες στον Ατρόμητο;
«Στη μεικτή Πειραιά όταν έπαιξα, είχαμε πάει στον τελικό με την αντίστοιχη ομάδα των Αθηνών. Εκεί έπαιζαν πολλά παιδιά του Ατρομήτου και μας είχαν δει μερικούς παίκτες, οπότε και μας κάλεσαν για δοκιμαστικά και ήμουν από τα άτομα που με ζήτησαν να πάω».
– Πόσο εξελίχθηκες στην ακαδημία και γενικά τι σου έλεγαν οι προπονητές σου εκεί;
«Στον Ατρόμητο από μικρή ηλικία είχα τη θέση του βασικού συνέχεια. Έπαιξαν μεγάλο ρόλο όλοι οι προπονητές που είχα γιατί με στήριζαν αρκετά. Θεωρώ ότι το στοιχείο να παίζω με τα πόδια με βοήθησε πολύ και σε τόσο μικρή ηλικία δεν είναι κάτι που το συναντάμε. Εμένα μου έβγαινε αυθόρμητα και σε αυτό έπαιξε ρόλο η διαχείριση μου στον Αετό Κορυδαλλού που ο προπονητής με άφηνε να παίζω και ‘μέσα’. Έτσι τους προπονητές μου για αρχή, τους είχα κερδίσει επειδή μπορούσα να παίζω με την μπάλα στα πόδια».
– Μπήκες σε μικρή ηλικία στην πρώτη ομάδα. Πώς είχες νιώσει ότι σου είπαν ότι θα προπονηθείς με τους άνδρες;
«Λοιπόν είχα ολοκληρώσει τη σεζόν με την Κ15 και είχαμε τελειώσει σχετικά αργά σε σύγκριση με την πρώτη ομάδα. Είχε τελειώσει το πρωτάθλημα και μου είπαν από την πρώτη ομάδα ότι θα ακολουθήσω μαζί στην προετοιμασία. Σκέψου ήμουν 15 στα 16 τότε. Ήμουν πολύ μικρός. Στην αρχή δεν το πίστευα καθόλου ότι θα προπονηθώ στην επαγγελματική ομάδα και με επαγγελματίες παίκτες, το θεωρούσα… τρελό. Ήταν απίστευτο στο μυαλό μου. Όταν πήγα στην προετοιμασία και είδα τις διαφορές με την ακαδημία, «κόλλησα» και είπα μέσα μου: ‘τέλος, αυτό είναι το ποδόσφαιρο, κάνε τα πάντα να μείνεις στην πρώτη ομάδα’. Όχι γιατί υποβιβάζω τις ακαδημίες αλλά αποφάσισα ότι αν ήθελα να κάνω το παραπάνω βήμα, εκείνη ήταν η ευκαιρία μου».
– Σε είχαν βοηθήσει οι άλλοι τερματοφύλακες στην πρώτη ομάδα;
«Με είχαν βοηθήσει αρκετά όλοι τους. Ειδικά ο Ανδρέας Γιαννιώτης που ήρθε τότε πιο αργά στην ομάδα. Εκείνος έπαιξε πολύ καθοριστικό ρόλο για εμένα γιατί εκτός από συμπαίκτες εκείνη την περίοδο, με έκανε να νιώθω ότι είναι φίλος μου παρά τη διαφορά της ηλικίας μας και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για εμένα».
– Στο πρώτο σου παιχνίδι πώς ένιωσες; Πες μου πώς ήταν όλη η μέρα σου…
«Ήμουν πολύ αγχωμένος όταν πήγαινα στο γήπεδο. Πάρα πολύ όμως. Ένιωθα ότι ήταν πολύ μεγάλο το βήμα από τα παιχνίδια της ακαδημίας να παίξεις στην πρώτη ομάδα. Αυτομάτως όταν μπήκα στο γήπεδο και με τη βοήθεια των συμπαικτών μου, μου έφυγε όλο αυτό το άγχος. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου, δεν φοβόμουν να πάρω την μπάλα, να κάνω έξοδο. Ένιωθα πολύ δυνατός».
– Πώς ήταν η καθημερινότητά σου τότε; Ένιωθες πίεση επειδή είχες την ταμπέλα του «next big thing»;
«Υπήρξε πίεση από νεαρή ηλικία αλλά να σου πω την αλήθεια είναι αυτό που πάντα ήθελα. Αυτό ήθελα να ζήσω και είχε παραπάνω νόημα για εμένα αυτή η πίεση. Τότε είχα και προπονητή τερματοφυλάκων τον Σλόμπονταν Σούιτσα ο οποίος είχε ένα πλάνο για εμένα και εγώ από την πλευρά μου τον εμπιστευόμουν πολύ. Η πίεση έφευγε από πάνω μου γιατί ήξερα ότι θα με βοηθήσει».
«Μετά το λάθος με την ΑΕΚ όλοι έπεσαν πάνω μου να με στηρίξουν»
– Πες μου ένα παιχνίδι με τον Ατρόμητο που θυμάσαι μέχρι και σήμερα…
«Το παιχνίδι που θυμάμαι έντονα είναι εκείνο που είχαμε χάσει με 3-2 από την ΑΕΚ. Είχα παίξει βασικός και ήταν η πρώτη μου φορά σε εκτός έδρας ματς με μεγάλη ομάδα. Το θυμάμαι γιατί από δικό μου λάθος είχαμε δεχθεί γκολ και ήταν η πρώτη φορά που επαγγελματικά είχα κάνει τέτοιο πράγμα. Αλλά αυτή τη μέρα τη θυμάμαι γιατί μου έδωσε ζωή! Αυτό το λάθος με την ΑΕΚ μου έδωσε ζωή ποδοσφαιρικά. Έγινα πιο δυνατός».
– Είναι το παιχνίδι όπου στο τέλος είχες δακρύσει κιόλας..
«Ναι είχα δακρύσει γιατί είχαμε κάνει ένα πολύ καλό παιχνίδι και είχαμε δεχθεί γκολ στις καθυστερήσεις. Να σου πω την αλήθεια ήταν δάκρυα συγκίνησης γιατί είχαν έρθει πάνω μου όλοι οι συμπαίκτες μου να με στηρίξουν αλλά και από την ΑΕΚ είχαν έρθει κάποια παιδιά να με παρηγορήσουν. Ήταν χαρά που είχα τόσους ανθρώπους κοντά μου».
– Θυμάσαι τι σου είχαν πει οι συμπαίκτες σου ή οι αντίπαλοι;
«Οι συμπαίκτες μου μού είχαν πει την ώρα που έγινε πως όλα είναι καλά και να το μην το σκέφτομαι καθόλου και δεν έγινε τίποτα. Μόλις τελείωσε το παιχνίδι ήρθαν και μου είπαν ότι είμαι πάρα πολύ καλός και αυτά τα λάθη γίνονται και ξαναγίνονται. Μου είπαν να συνεχίσω και να είμαι δυνατός. Και της ΑΕΚ τα παιδιά με είχαν στηρίξει».
– Την ώρα που έκανες το λάθος, εκείνη τη στιγμή τι ένιωσες μέσα σου; Τι σκέφτηκες;
«Μόλις έγινε το λάθος προσπάθησα να το διορθώσω αλλά δεν τα κατάφερα. Όταν μπήκε η μπάλα στα δίχτυα έπαθα ένα μικρό σοκ γιατί ήταν το πρώτο μου επαγγελματικό λάθος. Μόλις ήρθαν οι συμπαίκτες μου πάνω μου, το ξέχασα τελείως. Είχα ένα καλό παιχνίδι οπότε το άφησε πίσω μου. Είχα όμως ένα μικρό σοκ εκείνη τη στιγμή».
– Μετά από εκείνο το παιχνίδι, παρότι έπαιζες βασικός πριν από αυτό, ο προπονητής σε κράτησε στον πάγκο. Σε είχε επηρεάσει ψυχολογικά αυτό;
«Δεν είχα πρόβλημα ότι ήμουν στον πάγκο. Για την ηλικία που είχα τότε ήμουν ήδη πολύ χαρούμενος που διεκδικούσα μία θέση στη βασική εντεκάδα της πρώτης ομάδας. Νομίζω ότι το μόνιμο πρόβλημα που υπήρχε στον Ατρόμητο και για αυτό ουσιαστικά έφυγα, στη θέση του τερματοφύλακα τη μία ήσουν βασικός και την άλλη στον πάγκο. Στη ψυχολογία παίζει ρόλο αυτό και αυτομάτως στη ρίχνει όταν είσαι εκτός».
– Από τους προπονητές που είχες με ποιον είχες δεθεί περισσότερο και ποιος σε βοήθησε περισσότερο στον Ατρόμητο;
«Από προπονητές, αυτοί που με βοήθησαν αρκετά να εξελιχθώ ήταν ο Νταμίρ Κάναντι και ο Γιάννης Αναστασίου. Ο πρώτος με είχε από 15 χρονών στην πρώτη ομάδα και εκείνος με έβαλε να παίξω και ήμασταν μία πολύ καλή ομάδα. Με τον δεύτερο καθιερώθηκα περισσότερο στον Ατρόμητο, έπαιξα περισσότερα ματς και είχα πάρει πολλά από εκείνον. Μου έδειχνε πως να παίζω από πίσω και μου έδειχνε άπειρη εμπιστοσύνη. Ήταν πολύ σημαντικοί αυτοί οι δύο. Από τερματοφυλάκων ο Σούιτσα με είχε βοηθήσει πολύ. Στα 15 μου κιόλας μου είπε πως αν δουλέψω όπως μου είχε πει, τότε στα 18 θα είμαι βασικός στην πρώτη ομάδα και έτσι έγινε».
