Ο λογαριασμός στον κ. Τσίπρα

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Η νίκη του κ. Μητσοτάκη είχε προβλεφθεί σχεδόν από τους πάντες, όχι όμως και η έκτασή της. Το μείζον όμως των εκλογών ήταν η έκταση της ήττας του κ. Τσίπρα. Κανείς δεν την είχε φανταστεί. Ούτε ο ίδιος ούτε οι «σοφοί» που είχε γύρω του. Κανείς εκ των τελευταίων δεν τόλμησε να του πει πως ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν  διάβασε τις αλλαγές που είχαν γίνει στην ελληνική κοινωνία. Έτσι συνέχισαν να αντιπαρατίθενται στη ΝΔ σαν να είμαστε ακόμα στα Μνημόνια. Δεν διάβασαν πως τα τελευταία χρόνια μεγάλα τμήματα της κοινωνίας δεν ήθελαν τίποτα που να απειλεί, έστω και κατ’ ελάχιστον, απ’ αυτά που τούς έμειναν μετά τα Μνημόνια.

Έτσι και αλλιώς οι εκλογές στον σύγχρονο αποϊδεολογικοποιημένο κόσμο γίνονται για την εκλογή κυβέρνησης και όχι για ιδέες. Ο ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση πρότεινε κάτι που ήταν εμφανές πως δεν το ήθελε κανένας άλλος, εκτός απ’ αυτόν. Με δεδομένο και το «ούτε Μητσοτάκης ούτε Τσίπρας» του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αυτή η προοπτική ήταν χαμένη από χέρι.

Το «κυβέρνηση ειδικού σκοπού» το «τερμάτισε». Ενώ ταυτοχρόνως συνέχιζε τον τοξικό λόγο του περί χειρότερης κυβέρνησης όλων των εποχών, πράγμα που ήταν προφανές εκτός κάθε πραγματικότητας για μια κυβέρνηση που έδωσε τόσα επιδόματα όσα ούτε η πιο αριστερή κυβέρνηση, θα μπορούσε να φανταστεί.

Ας μη μιλάμε για την εξωφρενική πρόσκληση στα «τέρατα» του ναζισμού να τον ψηφίσουν. Τώρα πάλι σπεύδει να ερμηνεύσει την ήττα του αποδίδοντας την ευθύνη της στους αντιπάλους του. Δυστυχώς και αυτός και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, το ποσοστό του οποίου αν και ενθουσίασε τη Χαριλάου, είναι σημαντικό όχι αυτό καθαυτό, αλλά λόγω της καθίζησης του βασικού αντιπάλου, δεν κατανόησαν πως λόγω των πολιτικών ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική κοινωνία ήθελε μόνο κυβέρνηση, σταθερότητα και ασφάλεια.

Ο κ. Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μελέτησαν τις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συμβεί στην ελληνική κοινωνία σε ιδεολογικό και ψυχολογικό επίπεδο μετά το 2008. Αρχικά ο φόβος των Μνημονίων του έδωσε τις δυο νίκες του 2015. Στη συνέχεια όμως οι πολιτικές της κυβέρνησης Αριστεράς-Ακροδεξιάς φούντωσαν το κοινωνικό δαρβινισμό και αυτοματισμό που κρυβόταν πίσω από την ευημερία των προηγούμενων δεκαετιών.

Κυριάρχησαν οι ιδέες του κοινωνικού δαρβινισμού των άνω (μεσαία και ανώτερα στρώματα) κατά των κάτω (φτωχοί, άνεργοι, επιδοματούχοι). Όταν οι μεσαίοι (ελεύθεροι επαγγελματίες που δεν φορολογούνται, θέμα που το έθεσε με εντελώς λανθασμένο τρόπο ο κ. Κατρούγκαλος) άρχισαν να γίνονται και αυτοί φτωχοί και οι φτωχοί κοινωνικοί παρίες ή «απορρίμματα», τότε ο λαϊκισμός κατά των ελίτ μετετράπη σε λαϊκισμό κατά των φτωχών.

Μετά το παραλίγο καταστροφικό δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015  ο ΣΥΡΙΖΑ αποξενώθηκε τόσο απ’ αυτούς που χόρευαν τσιφτετέλια στην Πλατεία Συντάγματος όσο και από μια κρίσιμη μάζα υποστηρικτών μιας εναλλακτικής αφήγησης σ’ αυτήν του κοινωνικού αυτοματισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διάβασε τίποτα απ’ όλα αυτά, συνέχισε να αντιπαραθέτει στη ΝΔ μόνο απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς και τοξικότητα.

Έτσι αντί να αντιπαρατεθεί πολιτικά και ιδεολογικά στο κλίμα συντηρητικοποίησης και κοινωνικού αυτοματισμού δημιούργησε ένα επιπλέον κοινωνικό αυτοματισμό. Αυτόν εναντίον του. Στις εκλογές έλαβε τον λογαριασμό.

Γιώργος Σιακαντάρης