Γιώργος Σιακαντάρης: Φιλελεύθεροι σταλινικοί και εξουσιολάγνοι αντιεξουσιαστές

Στα καθ’ ημάς όσοι «φιλελεύθεροι» ζητούν φράχτες και άλλους φράχτες -καταγόμενοι από τον σταλινισμό πολλοί απ’ αυτούς- και θέλουν μια Ευρώπη «φρούριο», όπως και να την ονομάζουν, δείχνουν μια καθόλου «φιλελεύθερη» στάση απέναντι στην αγωνία των ανθρώπων να ζήσουν μια καλύτερη ζωή σ’ ένα καλύτερο τόπο. Και το κάνουν με τόσο φανατισμό όσο περισσότερο φιλελεύθεροι δηλώνουν.

Με τον ίδιο φανατισμό οι ίδιοι απαξιώνουν την Γκρέτα επειδή είναι μικρή, τον Μπάιντεν επειδή είναι μεγάλος, ταυτίζουν τις πηγές του φασισμού με τον κομμουνισμό, βαπτίζουν ως φασιστική κάθε πολιτική στάση με την οποία δεν συμφωνούν, αποτάσσουν τον πολακισμό χρησιμοποιώντας τις μεθόδους του, εμφανίζονται ως φίλοι της δημοκρατίας κατατάσσοντας όλους όσοι δεν συμφωνούν μαζί τους στους εχθρούς της, φοβούνται μήπως κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ δικτατορία και την ίδια στιγμή αποθεώνουν τον Μακρόν, που στο όνομα της πάταξης των οικονομικών ελλειμμάτων παρακάμπτει το γαλλικό κοινοβούλιο διογκώνοντας τα δημοκρατικά ελλείμματα, δείχνουν «κατανόηση» στις παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου που αποτυπώνονται στις υποκλοπές.

Αυτοί λειτουργούν με τον ίδιο τρόπο με όσους αποκαλούν «εχθρούς της δημοκρατίας».

Αυτοί οι «φιλελεύθεροι σταλινικοί» βλέπουν τον κόσμο με τα ίδια γυαλιά που τον έβλεπαν ως σκέτοι σταλινικοί. Όπως αποδέχονταν τη βεβαιότητα της εκ μέρους τους γνώσης των νομοτελειών του κόσμου, συνεχίζουν να την αποδέχονται και σήμερα, μόνο που τώρα αυτή τη «γνώση» την βαφτίζουν «φιλελευθερισμό» και «στηρίζω Κυριάκο Μητσοτάκη». Μνησίκακοι ως σταλινικοί, μνησίκακοι και ως «φιλελεύθεροι».

Σταλινικοί μέσα στον αντισταλινισμό τους και αντισταλινικοί στον σταλινισμό τους. Είναι βέβαιοι πως γνωρίζουν ξανά το πως κινείται ο κόσμος, αν και με την αντίθετη φορά απ’ ότι τον έβλεπαν πριν μερικά χρόνια. Απορρίπτουν τις βεβαιότητες των άλλων, αλλά δεν έχουν καμία αμφιβολία για τις δικές τους βεβαιότητες.

Πως άλλωστε να μη σκέπτονται έτσι, όταν θεωρούν, όπως η συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου, πως αν είσαι με οποιαδήποτε Αριστερά, πάσχεις από την ασθένεια της «αριστερίλας»;

Την ίδια στιγμή από την άλλη πλευρά έχουμε την επίθεση κάποιων αριστεριστών κατά της καθηγήτριας Βάνας Νικολαΐδου – Κυριανίδου, επειδή εξέφρασε απόψεις με τις οποίες διαφωνούν.

Παρεμπιπτόντως διαφωνώ με τις γενικεύσεις περί φασιστικών στοιχείων στην ανάρτηση της καθηγήτριας για το σύνολο των συγκεντρωμένων στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη, αλλά η διαφωνία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να σημαίνει και αποδοχή της διακοπής του μαθήματός της και της παράλογης απαίτησης να παραιτηθεί από τη θέση της. Σ’ αυτή την περίπτωση μια στάση επιτρέπεται.

Η υπεράσπιση της καθηγήτριας και εξαιρετικής γνώστριας της Χάνα Άρεντ και όχι μόνο. Οι άνθρωποι που της επιτέθηκαν δεν θα ήταν τίποτα στη ζωή τους, αν δεν αντλούσαν δύναμη από τη βία εναντίον όσων έχουν άλλη γνώμη απ’ αυτούς. Να μη ξεχάσουμε βεβαίως και τη βιαιοπραγία κάποιων αντιεξουσιαστών κατά του Γιάννη Βαρουφάκη, όπως και τη συνεχιζόμενη βεβήλωση αρχαίων αγαλμάτων.

Να μη ξεχάσουμε ούτε εκείνους τους «αναρχικούς» που γράφουν το σύνθημα vivala Muerte και το υπογράφουν με το Α σε κύκλο. Το σύνθημα δηλαδή των ισπανών φαλαγγιτών. Έχουμε να κάνουμε εδώ με αντιεξουσιαστές που μεθούν με το αθάνατο νερό της εξουσίας. Αναρχικοί που σε αντίθεση με τους ιδρυτές και τους πρώτους συνεχιστές του αναρχισμού μισούν τη γνώση.

Να ήταν σε καμιά γωνιά οι υπέροχοι Κροπότκιν, Ντουρούτι και Ασκάζο να τους δουν! Αναρχικοί που πολλοί αγαπήσαμε. Αυτοί οι αληθινοί αναρχικοί μισούσαν κάθε εξουσία, ενώ οι εξουσιολάγνοι αντιεξουσιαστές μας μισούν την εξουσία που δεν είναι δική τους, αλλά λατρεύουν τη δική τους εξουσία;

(Ο Γιώργος Σιακαντάρης είναι δρ κοινωνιολογίας)