Οι δυο ψυχές του ΣΥΡΙΖΑ και το σοσιαλδημοκρατικό big bang
Του Γιώργου Σιακαντάρη
Είναι εύλογο το ερώτημα κάποιων συνομιλητών μου. Γιατί όλο και περισσότερο βουλιάζουν σε μια τοξική προεκλογική εκστρατεία στον ΣΥΡΙΖΑ;
Έχει αποφασίσει ο κ. Τσίπρας πως η πρωτιά της ΝΔ δεν μπορεί να αμφισβητηθεί και επομένως αυτό που του απομένει είναι να κατακτήσει ένα όσο το δυνατόν υψηλότερο ποσοστό ως δεύτερος, πολύ κοντά στον πρώτο και πολύ μακριά από τον τρίτο;
Είναι στη φύση του κόμματος η τοξικότητα, όπως το δάγκωμα του σωτήρα του για τον σκορπιό; Δεν βλέπουν πως με αυτή την τακτική δικαιώνουν τους «ακροκεντρώους» που στο μανιχαϊστικό «Μητσοτάκης ή εκτροπή» αντιπαραθέτουν το επίσης μανιχαϊστικό «δημοκρατία ή ΣΥΡΙΖΑ»;
Δεν βλέπουν πως έτσι αφοπλίζουν κι όλους αυτούς που θεωρούν πως ένα κόμμα που προέρχεται από τον «δημοκρατικό δρόμο» προς τον σοσιαλισμό του Νίκου Πουλαντζά και τον πολιτικό φιλελευθερισμό του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, δεν μπορεί να μετατραπεί σε τοξικό κόμμα, απλά μόνο και μόνο για να παραμείνει κόμμα εξουσίας;
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάθει «παλαιό ΠΑΣΟΚ». Σ’ αυτό υπήρχαν δυο ψυχές. Η εκσυγχρονιστική η οποία συστεγαζόταν με αυτή του «αυριανισμού» κάτω από την εξουσία, η οποία τις ένωνε. Ο ΣΥΡΙΖΑ. έχει και αυτός δυο ψυχές. Η μια ανήκει στην Ανανεωτική Αριστερά και η άλλη στον αυριανισμό.
Στη δημοκρατική ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ ανήκε ο αξιολογότατος Νεκτάριος Σαντορινιός, στην αυριανική το δίδυμο Πολάκη- Σπρίτζη και όχι μόνο. Τι θα γίνει όμως από τη στιγμή που η εξουσία θα χαθεί και αυτή τη φορά; Μπορούν αυτές οι δυο ψυχές να εξακολουθούν να συνυπάρχουν;
Στο ΠΑΣΟΚ όταν αυτό έχασε την εξουσία, η αυριανική ψυχή του τράβηξε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Που θα πάει τώρα αυτή, αν οι ήττες του ΣΥΡΙΖΑ μονιμοποιηθούν; Μήπως θα κάνει το δικό της αυριανικό κόμμα, αφήνοντας χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ για ένα big bang στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας;
Έχουν οι δυο τους απαντήσεις ώστε να μη μπατάρει μόνιμα στα δεξιά το πολιτικό και κομματικό μας σύστημα ή θα αφήσουν τον κ. Μητσοτάκη και τη Δεξιά-Κεντροδεξιά, κυρίαρχη, να διαιωνίζει ένα πρωθυπουργικοκεντρικό αυταρχικό σύστημα;
Γιατί οι υποκλοπές δεν είναι τίποτα άλλο από μια διαρκή διολίσθηση προς αυταρχικές λύσεις.
Η τοξική πολιτική των κυρίων Σπίρτζη και Πολάκη, όσο αυτή γίνεται κεντρική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, τόσο θα στρώνει τον δρόμο στη μονιμοποίηση της κυριαρχίας του κ. Μητσοτάκη.
Βεβαίως σ’ αυτή την κυριαρχία πέρα από τις «δημοκρατικές αστοχίες» του ΣΥΡΙΖΑ, συμβάλλει και η ιδεολογική αλαλία στο ΠΑΣΟΚ.
Αυτό εμφανίζεται σαν παραπονούμενο μικρό παιδάκι που τ’ άλλα δυο μεγαλύτερα παιδάκια δεν του δίνουν το παιχνιδάκι της εξουσίας να παίζει μόνο του και όχι ως κόμμα με πρόταση και όραμα για την ελληνική κοινωνία και το μέλλον της.
Τι να περιμένει όμως κανείς από ανθρώπους που νομίζουν πως το σοσιαλδημοκρατικό πρωτείο της Δημοκρατίας είναι το rescEU (ευρωπαϊκό πρόγραμμα αντιμετώπισης έκτακτων καταστροφών); Από ανθρώπους που πιστεύουν πως σοσιαλδημοκρατία = φτηνά στεγαστικά στους νέους συν φωτοβολταϊκά στη στέγη με μεγάλες δόσεις οργανωτικισμού. Που καιροί για Βίλλυ Μπραντ τώρα!!
Γιώργος Σιακαντάρης
