Αποχαιρετώντας από μακριά τον γατούλη μας

Toυ Γιώργου  Σιακαντάρη 

Αποφεύγω στην αρθρογραφία μου τις οποιεσδήποτε αυτοαναφορικές διηγήσεις. Το θεωρώ ναρκισσισμό. Θα κάνω όμως εδώ μια εξαίρεση, όχι όμως για εμένα, αλλά για τον αγαπημένο μου γατούλη Φέλιξ. Εχω διαβάσει συγκινητικά άρθρα ανθρώπων που αποχαιρέτησαν τα κατοικίδιά τους με ευθανασία. Οδυνηρή απόφαση και πράξη. Αλλά από την άλλη σώζεις το ζωάκι σου, από ένα μαρτύριο που δεν το αξίζει.

Είσαι εκεί όμως, το χαϊδεύεις και το κοιτάς στα μάτια. Μάλλον αυτό σε κοιτά στα μάτια, με αυτά τα υπέροχα μάτια που έχουν τα ζώα που δεν μπορούν να διακρίνουν το κακό, ενώ διακρίνουν τέλεια το καλό. Αυτά τα μάτια και αυτή η εμπιστοσύνη που σου δείχνει το ζώο σε παρηγορεί για τις επόμενες μέρες.

Οσο μπορεί να υπάρχει παρηγοριά για την απώλεια ενός αγαπημένου ζώου σε «μοναχικούς» καιρούς φεϊσμπουκικού ναρκισσισμού. Αυτό όμως που συνέβη σ’ εμένα και στην οικογένειά μου με την είσοδο στο νέο έτος είναι αβάστακτο. Ο δεκαπενταετής γατούλης μας ξεψύχησε ξαφνικά τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου.

Πλάι του ήταν μόνο ο φίλος του γατούλης Φίλιπ και ο άνθρωπος που τον αγαπούσε και τον πρόσεχε, όταν εμείς απουσιάζαμε. Δεν ήμασταν εκεί ούτε να τον χαϊδέψουμε, ούτε να τον κοιτάξουμε και να μας κοιτάξει στα μάτια. Θα μας μείνουν μόνο οι στάχτες του.

Ο Φέλιξ αν ήταν κάτι σαν άνθρωπος, δεν θα φοβόταν τους «ξένους» και ούτε θα ζητούσε αυστηροποίηση της νομοθεσίας για τους μετανάστες. Ηταν ανοικτός στη φιλοξενία οποιουδήποτε. Δεν απαιτούσε οι εισερχόμενοι στο σπίτι του να είναι της ίδιας θρησκείας και της ίδιας εθνότητας. Εξάλλου ούτε στην οικογένειά του είναι όλοι της ίδιας πίστης και έθνους.

Οποιος/α και αν έμπαινε στο σπίτι καθόταν στα πόδια του/της, αν ήταν γάτος έτρεχε να τον γλείψει. Ακόμη και τον κούριερ ή το παιδί για το ντελίβερι τους καλωσόριζε στριφογυρίζοντας στα πόδια τους. Αν υπήρχαν φιλοξενούμενοι, ξεχνούσε τα κρεβάτια μας και με ένα πήδημα βρισκόταν στα κρεβάτια τους για όλο το βράδυ.

Τους προστάτευε από το κακό. Πριν καν κτυπήσουν το κουδούνι της εισόδου στην πολυκατοικία, μας προειδοποιούσε νιαουρίζοντας ευχαριστημένος. Αν ήταν κάτι σαν άνθρωπος, θα τον έτρεχαν σε δίκες, γιατί θα έδινε στις Αρχές τα σημεία εντοπισμού εισερχόμενων μεταναστών για να τους περισυλλέξουν. Τόσο εγκληματική πράξη.

Μπορεί όμως και να κάνω λάθος γιατί σύμφωνα με τον πολύ καλό μυθιστοριογράφο και φίλο του Φέλιξ, Δημήτρη Φύσσα, αυτός δεν ήταν κάτι σαν άνθρωπος, «ήταν άνθρωπος». Είμαι σίγουρος όμως πως έζησε και αισθανόταν ευτυχής, όπως και τ’ όνομά του.

Η χωρίς απαίτηση ανταπόδοσης αγάπη προς τα ζώα σ’ ένα καπιταλιστικό σύστημα υπερκαθοριζόμενο από τον υπολογισμό δημιουργεί σ’ αυτό ρωγμές, μεγαλύτερες απ’ ό,τι το ΚΚΕ.

Ο Καντ πάντως υποστήριζε πως η βοήθεια προς τα ζώα «αποτελεί εμμέσως καθήκον του ανθρώπου, όσον αφορά τα ζώα αυτά, θεωρούμενα όμως άμεσα δεν αποτελεί παρά μόνο καθήκον του ανθρώπου προς τον εαυτό του» (Μεταφυσική των ηθών, μτφ: Κωνσταντίνος Ανδρουλιδάκης, Εκδόσεις Σμίλη, σ. 443).

Ο γατούλης Φέλιξ μού άλλαξε τη ζωή. Μου έμαθε πως υπάρχουν και άλλα πράγματα, εκτός από τα βιβλία και τους κοντινούς σου ανθρώπους, για να αγαπήσει κανείς.

ΥΓ. Το άρθρο αφιερώνεται στον γατούλη μας. Στην ουσία όμως δεν ήταν ο γατούλης μας, εμείς ήμασταν οι άνθρωποί του. Δεν τον σώσαμε, αυτός μας έσωσε.

 Γιώργος Σιακαντάρης 

Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας 

Συγγραφέας