Η απομάγευση του ΣΥΡΙΖΑ

Του Γιώργου Σιακαντάρη

Αν και η ομιλία του κ. Τσίπρα στη ΔΕΘ περιορίστηκε μόνο σε «μαγικές» παροχές και δεν είχε καμία ιδεολογική χροιά, ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να ταλαντεύεται μεταξύ της μετατροπής του σε μετριοπαθές αριστερό δημοκρατικό κόμμα ή να παραμείνει κόμμα τοξικής αντιπαράθεσης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει ακόμη μαγεμένος από την τοξικότητα που τον έφερε στην εξουσία και η οποία δεν τον αφήνει να εξελιχθεί σε πόλο κανονικής ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Τα παραπάνω επιβεβαιώθηκαν και με τα όσα απαράδεκτα συνέβησαν στο φεστιβάλ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ με τον τσολιά «καλλιτέχνη» (ο Θεός να τον κάνει καλλιτέχνη), χωρίς κανένας να τον αποκηρύξει πάραυτα.

Η επίκληση της ελευθερίας του λόγου από αυτούς που δεν αντέδρασαν δείχνει πως ούτε από ελευθερία ούτε από λόγο γνωρίζουν. Σ’ αυτά προσθέστε και τον αναχρονιστικό λόγο αυτής της Αριστεράς (διαβάστε στην «Αυγή» πόσο κομμουνιστογενώς μικρόψυχα αντιμετώπισε τον Γκορμπατσόφ ο αρχηγός της).

Από την άλλη, το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο αντιμετωπίζοντας την Αριστερά ως δύναμη κινούμενη εκτός συνταγματικού πλαισίου, στηριγμένο στα όντως πολύ υπαρκτά κενά πολιτικού πολιτισμού στον ΣΥΡΙΖΑ, εμποδίζει την απομάγευση του όλου πολιτικού συστήματος.

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ποτέ δεν προχώρησαν σε μια πολιτικο-ιδεολογική κριτική των πεπραγμένων του ΣΥΡΙΖΑ. Τον θεώρησαν έναν παρείσακτο που τους «έκλεψε» τα δικαιώματα στην εξουσία.

Η ΝΔ απαντά μ’ ένα «εσείς κάνατε χειρότερα» και το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ με την ανυπαρξία στρατηγικής, την οποία υποκρύπτει η επίκληση της ασαφούς και μη δημιουργικής «αυτονομίας».

Κάνει μάλιστα και το λάθος να εστιάζει την κριτική του στα δυνατά σημεία των αντιπάλων του – στον κ. Μητσοτάκη και τον κ. Τσίπρα – και όχι στ’ αδύνατά τους, στα ίδια τους τα κόμματα.

Χρειάζεται να παραγκωνιστούν η τοξικότητα και οι τοξικοί. Πώς θα γίνει αυτό; Αν η ΝΔ δεν κερδίσει ούτε στον δεύτερο γύρο την αυτοδυναμία, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν θα μπορεί να συναινέσει να συνεργαστεί κυβερνητικά με αυτόν που το παρακολουθούσε. Ενώ με τίποτα δεν βγαίνει κυβέρνηση δεύτερου και τρίτου κόμματος. Μία λύση μόνο απομένει, όσο και αν πολλοί να κάνουν πως δεν τη βλέπουν.

Για να μη γίνει η χώρα πλοίο ακυβέρνητο σε μια εποχή ισχυρών ανέμων, χρειάζεται μια τρικομματική συνεργασία. Αυτή δεν είναι απαραίτητη μόνο για να μην πέσει η χώρα στα βράχια της ακυβερνησίας, αλλά και γιατί μόνο αν συγκυβερνήσουν και οι τρεις θα υπάρξει δυνατότητα υπέρβασης του τοξικού κλίματος.

Αν συνεργαστούν οι τρεις αύριο, δεν θα μπορεί κανείς να κατηγορεί μεθαύριο κανέναν τους πως θέλει να καταλύσει τη δημοκρατία. Η ΝΔ θα μπορεί να μετατραπεί σε δυτικοευρωπαϊκή φιλελεύθερη Κεντροδεξιά. Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δεν θα βρίσκεται με το πιστόλι στον κρόταφο, με όποιον και αν συνεργαστεί.

Ο πιο ωφελημένος όμως από μια τέτοια εξέλιξη θα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί θα κλείσει τα στόματα όλων όσοι τον κατηγορούν πως επιθυμεί αντιδημοκρατικές εκτροπές, αλλά και γιατί μόνο έτσι όταν μιλάει για κυβερνήσεις «προοδευτικής συνεργασίας» δεν θα τον αντιμετωπίζουν σαν τον βοσκό με τον λύκο στα πρόβατα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει απομαγευτεί.

Γιώργος Σιακαντάρης

Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας